ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ και πανικοβάλλει το πολιτικό σκηνικό η εκλογή του Αλεξη Τσίπρα..(Και μερικά υστερόγραφα...)

Ο λόγος της απρόσμενης έντασης, που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό από την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού και άρα η παρουσία του στο κέντρο της πολιτικής ζωής, δεν είναι ούτε πολιτικός, ούτε ιδεολογικός.
Είναι καθαρά κοινωνικός

Η εμφάνιση ενός νεανικού, άφθαρτου προσώπου, που γελά αβίαστα, σε μια στιγμή που η κοινωνία ασφυκτιά, που τα δύο κόμματα εξουσίας βρίσκονται στο κατώτατο σκαλί της κοινωνικής αποδοχής αδυνατούν να βρουν διέξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει, προκαλεί ασφαλώς ενδιαφέρον, γεννά αμυδρές αλλά υπαρκτές προσδοκίες, λειτουργεί λυτρωτικά για τον κόσμο , τουλάχιστον σε σημαντικά και ευαίσθητα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Στοιχειώδες και ευεξήγητο!...

Μόνο εγκλωβισμένοι στην λογική του παρελθόντος πολιτικοί, μόνο όσοι συνεχίζουν να ζουν στα προσωπικά υπαρξιακά αδιέξοδά τους και στις κομματικές σκοπιμότητες αδυνατούν να εξηγήσουν λογικά και ψύχραιμα το φαινόμενο και έτσι αντιδρούν παράλογα, φοβικά ,με πανικό, με τρόπο κάποτε ασυγκράτητο, που κάνει ακόμη πιο εκρηκτικό το φαινόμενο της αποξένωσής τους από την κοινωνία.

Ασφαλώς και δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η παρουσία του Α.Τ. από μόνη της στην πολιτική σκηνή, μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά και σε βάθος, με τρόπο ώστε να επιφέρει οριστικές και μόνιμες ανατροπές στην κυριαρχία του δικομματισμού.

Όπως όμως το περίμεναν πολλοί ήδη, το σύστημα φαίνεται να τρίζει, χάνει την αυτοκυριαρχία του, αποδιαρθρώνει τις πολιτικές κινήσεις και τις πρωτοβουλίες των δύο κυρίαρχων μέχρι στιγμής κομμάτων και τα αναγκάζει σε προσαρμογές, έστω και επιφανειακές, βιαστικές και συνεπώς αβέβαιες και ίσως επικίνδυνες για τους ίδιους.

Η κοινωνία αντιδρά με τους δικούς της κανόνες και δεν κινείται με βάση τις «αναλύσεις», ιδεολογικές και πολιτικές των διαφόρων επιτροπών, οργάνων ή συμβούλων των κομμάτων.

Είναι ταυτόχρονα αναμφισβήτητο ότι το κόμμα που αισθάνεται περισσότερο την πίεση, σχεδόν την «πολιορκία», από την νέα πραγματικότητα, είναι το ΠΑΣΟΚ.

Και από εκεί φυσικά εκδηλώνονται οι πιο θλιβερές, ξεπερασμένες από τον χρόνο και την κοινωνική ανοχή αντιδράσεις, όπως εκείνες του Θ. Πάγκαλου και της Α. Διαμαντοπούλου.

Μετά από τέσσερα χρόνια, στην διάρκεια των οποίων διαψεύστηκαν όλες, η μία μετά την άλλη, οι διακηρύξεις για την ανάγκη ανανέωσης προσώπων, ιδεών, αντιλήψεων, πολιτικής, εσωτερικής κομματικής δημοκρατίας, είναι πια βαθιά αποτυπωμένο στην συνείδηση της κοινωνίας, ότι το ΠΑΣΟΚ, έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο.

Αλλά και το άλλο κόμμα, το συντηρητικό της Ν.Δ. θα κάνει τραγικό λάθος αν πιστεύει πως δεν κινδυνεύει επειδή δεν «συνορεύει» πολιτικά με την νέα δυναμική που διαμορφώνεται στην κοινωνία.
Κινδυνεύει από την γενικευμένη απαίτηση για την ανάγκη παρουσίας νέων προσώπων στο πολιτικό προσκήνιο και όσο δεν το επιχειρεί- πως άλλωστε;- θα αντιμετωπίζει τα φαινόμενα των διαρροών, κυρίως προς την συνεχώς αυξανόμενη δεξαμενή των «αναποφάσιστων», τα οποία όμως θα το αποδυναμώνουν και ως κόμμα και ως κυβερνητική αποτελεσματικότητα, με συνέπεια την οριστική απώλεια της πολιτικής ηγεμονίας.

Γι αυτό και πολλοί πιστεύουν πως ανεξάρτητα από την πορεία και το μέλλον, του νέου προέδρου και του ίδιου του ΣΥΝ. ένας καταλύτης προέκυψε στην πολιτική σκηνή και σύντομα θα δούμε τις συνέπειες.

Υ.Γ. 1

Αδυνατώ να εξηγήσω τους λόγους της αναφοράς του Κ.Σημίτη στην ιστορία του «εργατολόγου», πολύ δε περισσότερο την εκρηκτική απάντηση του Πολυζωγόπουλου.
Άνοιξε έτσι άλλη μια πληγή στο σώμα του ταλαιπωρημένου ΠΑΣΟΚ, που θα κακοφορμίζει συνεχώς στις προσεχείς ημέρες..

Υ.Γ. 2
Επί 30 και χρόνια, οι μετακινήσεις ψηφοφόρων συντελούνταν μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, επιτρέποντας την «ομαλή» λειτουργία του συστήματος , την εναλλαγή στην εξουσία και την απορρόφηση των κοινωνικών εντάσεων και αδιεξόδων. Για πρώτη φορά ο μηχανισμός αυτός δεν λειτουργεί. Την φθορά της κυβέρνησης, την απογοήτευση, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που γεννά η πολιτική της κυβέρνησης, δεν την εισπράττει το ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο δεν καταφέρνει να προσελκύσει την κοινωνία, το χειρότερο, χάνει προς τα αριστερά του και μάλιστα με πρωτοφανείς ρυθμούς.

Υ.Γ. 3

Είναι ταυτόχρονα αξιοσημείωτο το γεγονός, πως ο «Γειτονικός» με την Ν.Δ. ΛΑΟΣ, δεν καταφέρνει να προσελκύσει τους απογοητευμένους οπαδούς της Ν.Δ. Παραμένει εκεί γύρω το 4%, όταν γύρω συντελούνται ανατροπές, και κοινωνικές εντάσσεις. Στοιχείο άξιο προσοχής, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε διεργασίες ακόμη και κατά την διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης.

Υ.Γ. 4 (και τελευταίο)
Δύο στελέχη του ΚΚΕ, ο Κώστας Κοτζιάς και ο Μίμης Ανδρουλάκης, βρίσκονται επικεφαλής των δύο πλέον κρίσιμων τομέων των πολιτικών διεργασιών στο ΠΑΣΟΚ.
Ο πρώτος στο ιδεολογικό Think tank του κόμματος, το ΙΣΤΑΜΕ και ο δεύτερος στην σύνταξη του Προγράμματός του.
Τι σημαίνει το «δάνειο» αυτό, για ένα αριστερό, σοσιαλιστικό κόμμα;