ΤΟ 8ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ. ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ,ΔΥΣΤΥΧΩΣ..

Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν από την έκδοση των αποτελεσμάτων για την εκλογή του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

Ως ψύχραιμος- ελπίζω - παρατηρητής των όσων λέχθηκαν και αποφασίστηκαν στο 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, μπορώ να διατυπώσω την γνώμη που σχημάτισα, παρά τον κίνδυνο να κριθεί βιαστική, δηλαδή να μην περιμένει να δει στην πράξη το πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα, οι υποσχέσεις, οι διαβεβαιώσεις και όλα όσα επέρχονται.

Το βασικό μου συμπέρασμα είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, επιχείρησε να επιβεβαιώσει την απόλυτη κυριαρχία του στο ΠΑΣΟΚ, τόσο με την όλη σκηνοθεσία και διαμόρφωση της «εικόνας», όσο και με τις δευτερεύουσες κινήσεις και κυρίως με την απόφασή του να συγκροτήσει το κορυφαίο πολιτικό όργανο του Κινήματος, με πρόσωπα, «χωρίς προηγούμενη υπουργική, ή υφυπουργική θητεία», ουσιαστικά αποστρατεύοντας όλο το έμπειρο πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ.

Και όχι μόνο αυτό. Ζήτησε έντονα και πολύ χαρακτηριστικά, για να μην υπάρξουν αμφιβολίες, την ειδική για αυτό στήριξη του Συνεδρίου, την οποία και έλαβε φυσικά δια των χειροκροτημάτων…

Αναφέρθηκα στο «Σκηνικό», την κλάκα από νεολαίους δηλαδή που στήθηκε πίσω από την έδρα της ομιλίας του, που κατηύθυνε το Συνέδριο, είτε με τα προετοιμασμένα συνθήματα, είτε με τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα, είτε τέλος με το σύνθημα να σηκωθούν όρθιοι οι χειροκροτούντες..

Αναφέρθηκα στις «δευτερεύουσες κινήσεις», στην επιβράβευση δηλαδή και το ανέβασμά τους στην σκηνή, των πρώτων βουλευτών του Κινήματος, , αλλά και του Πεπονή και του Καρά, τους θερμούς εναγκαλισμούς και όλη την σκηνοθεσία του πράγματος που οδηγούσε στην ερμηνεία του «συνεχιστή» της ιστορίας..

Αυτό άλλωστε το επιχείρησε και με την αναφορά στα πολιτικά και άλλα πρόσωπα, που ξεκίνησαν άγνωστοι, αλλά «έγραψαν ιστορία».

Είναι μήπως χωρίς σημασία το γεγονός, πως παρά την πρόκληση που του απηύθυνε ο Κ. Σκανδαλίδης απέφυγε την παραμικρή αναφορά στην ανάγκη κατοχύρωσης της εσωκομματικής δημοκρατίας;

Ακόμη και ο αιφνιδιασμός τον οποίο επιχείρησε καλώντας στο βήμα τους δύο συνυποψηφίους του Νοεμβρίου, αμέσως μετά την δήλωση για τον νέο τρόπο συγκρότησης του Πολιτικού Συμβουλίου, δεν είναι παρά μία ακόμη απόδειξη, του πως σχεδίασε και πως προώθησε το σχέδιο πλήρους ελέγχου του Κινήματος.

Φοβούμαι πως ξεχνά ότι αυτή θα είναι η τέταρτη φορά, που ζήτησε και έλαβε από το Κίνημα, τόσο από τα όργανά του, όσο και από το σύνολο των μελών και φίλων του,την εν λευκώ εξουσιοδότηση, να διαχειριστεί την πορεία και το μέλλον του.
Αλλά μετά από κάθε φορά ζητά μια νέα.. Τι σημαίνει αυτό;

Θα υπάρξει μήπως και πέμπτη;

Πολύ φοβούμαι ότι όλα αυτά δεν υπηρετούν παρά μόνο μια κρυφή εμμονή.
Την επιβεβαίωση της μητρικής ρήσης: « Ο Γιώργος θα γίνει πρωθυπουργός» !...

Έγιναν και πολλά άλλα κατά την διάρκεια του τριημέρου, που θα είχαν την σημασία και την αξία τους, αν δε ακυρώνονταν από τις επιδιώξεις του Γ. Παπανδρέου, που εκ των πραγμάτων θα κυριαρχήσουν στην πολιτική συζήτηση, των επόμενων ημερών.

Συμπέρασμα;
Ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίζει ακάθεκτος να ακυρώνει μέσω των πράξεών του, κάθε νέα ιδέα, κάθε νέα αντίληψη, για την πολιτική, την κοινωνία, τα προβλήματα της εποχής, που κατά καιρούς εξαγγέλλει, που διακηρύσσει ότι πιστεύει..

Και η απογοήτευση που προκαλεί, είναι η χειρότερη υπηρεσία, που θα μπορούσε να προσφέρει στο κίνημα και την χώρα..