Έφτασε η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ...

Αρχίζουν αύριο οι εργασίες του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα κλίμα απαισιοδοξίας και αποθάρρυνσης, παρόμοιο του οποίου δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν, ακόμη και στις πιο κρίσιμες περιόδους της μακράς ιστορίας του.

Με συνεχείς διαψεύσεις των προσδοκιών, που γεννούσαν τα τελευταία χρόνια γεγονότα κυρίως «εσωτερικά», όπως η εκπληκτική εκείνη προσέλευση για την ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου ως Προέδρου, το Συνέδριο που ακολούθησε, η διαδικασία εκλογής Προέδρου μετά την ήττα του Σεπτεμβρίου .

Με την επίμονη έκφραση της απαρέσκειας από τους ψηφοφόρους σε όλες τις σφυγμομετρήσεις, που επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου.

Με τις συνεχείς απόπειρες διαμόρφωσης νέων οργάνων, συνήθως κακόηχων, που δεν εκφράζουν στο παραμικρό το αίτημα της ανανέωσης, με την αποτυχία να διαμορφωθεί μια νέα πειστική πολιτική πρόταση, με την αδυναμία να τεθεί επί τέλους στο τραπέζι μια ουσιαστική συζήτηση για τον ρόλο της αριστεράς, έστω της σοσιαλδημοκρατίας, μέσα στα δεδομένα της νέας εποχής.

Και τέλος, με την πλήρη άρνηση να γίνουν πειστικά και ουσιαστικά βήματα στην καθιέρωση θεσμών και λειτουργιών εσωκομματικής δημοκρατίας.

Αυτά είναι τα κεντρικά ζητούμενα.

Και οι αναλυτές αναζητούν την αιτία όλων αυτών των προβλημάτων και των υστερήσεων. Και υποκρίνονται, ή μιλούν ως πυθίες με χρησμούς και παραβολές, γιατί δεν θίγουν με ειλικρίνεια το κυρίαρχο πρόβλημα, που δεν είναι παρά το πρόβλημα ηγεσίας, έστω της συλλογικής ηγεσίας.

Αντί λοιπόν να μιλούμε για Συνέδριο μεγάλων ή μικρών προσδοκιών, ας πούμε πως αυτό το Συνέδριο ή απαντά με καταλυτικό τρόπο στα προβλήματα, ή θέτει το ίδιο την σφραγίδα του «τέλους εποχής».

Τα ζητήματα τα έθεσαν άλλωστε είτε με σαφήνεια, είτε έμμεσα, δύο στελέχη, των οποίων η άποψη δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Ο Κ. Σκανδαλίδης τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του:

«Ο στόχος είναι όντως αδύνατο να επιτευχθεί μέσα από το «αρχηγικό» ΠΑΣΟΚ, που μεταλλάσσεται ραγδαία σε Ένωση Κέντρου-Αξιωματούχων. Το ΠΑΣΟΚ της απολίτικης διεύθυνσης, των μαθητευομένων μάγων, των αδιέξοδων πειραματισμών, των ανθρώπων που θέλουν νε μετατρέψουν τον Πρόεδρο του Κινήματος σε Σοφοκλή Βενιζέλο της Παράταξης».

Και ο σαφής υπαινιγμός του Μίμη Ανδρουλάκη:

«Δεν έχουμε ένα Σουμάχερ. Ας δημιουργήσουμε ένα συλλογικό Σουμάχερ»

Ο καθένας αντιλαμβάνεται εύκολα τι υπαινίσσεται. Αλλά και ο καθένας αναρωτιέται αν μπορεί ένα αγωνιστικό να κερδίσει ένα ράλι όταν στην θέση του οδηγού θα κάθονται πέντε , έντεκα, ή και δέκα εφτά οδηγοί….

Κοντός ψαλμός αλληλούια..
Σε λίγες ώρες ξεκινά ένα τετραήμερο, στην διάρκεια του οποίου κανείς δεν προσδοκά θαύματα, ή πολύ περισσότερο μια «ανάσταση»..

Μπορεί όμως να προκύψει ένα νέο ξεκίνημα…