Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΥΖΩΝΟΥΣ. Ένα όντως φιτίλι εθνικισμού.

Με περίσκεψη και πολύ καχυποψία- οφείλω να ομολογήσω- διάβασα αυτήν την πληροφορία για το ενδιαφέρον δύο δασκάλων από σχολεία της Θεσσαλονίκης, να οργανώσουν, με την σύμφωνη γνώμη των γονέων, παρέλαση των μαθητών τους στο χωριό Εύζωνοι, στα σύνορα με την FYROM.

Η πρωτοβουλία τους είναι κατά την δήλωσή τους «εξωσχολική», δεν αποτελεί δηλαδή επίσημη – τυπικά- παρουσία των δύο δημοτικών σχολείων, αν όλη αυτή η ενέργεια μπορεί να χαρακτηριστεί εξωσχολική.

Αλλά δεν είναι φυσικά αυτό το θέμα. Δεν είναι το κύριο θέμα καλύτερα.

Το θέμα είναι αυτό καθ εαυτό το πρόγραμμα της παρουσίας στο ακριτικό χωριό των μαθητών της Θεσσαλονίκης. Τι περιλαμβάνει λοιπόν;

Τι θα περίμενε κανείς από μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης, προς τους συμμαθητές ενός χωριού, από τα παιδιά της πόλης; Τα συμβατικά κατ αρχήν, βιβλία, παιχνίδια, εξοπλισμό , ψυχαγωγικές εκδηλώσεις, , και πιο προωθημένα πιθανόν, οργάνωση κοινών προγραμμάτων, πολιτιστικών, οικολογικών, με συνέχεια, που θα πετύχαιναν να αλλάξουν κάπως την αίσθηση της απομόνωσης, της εγκατάλειψης, των λίγων ή ανύπαρκτων δυνατοτήτων επικοινωνίας.

Αντ αυτών οι δάσκαλοι πρότειναν:

Εκκλησιασμό, παρέλαση, ομιλία του Κώστα Ζουράρι και επίσκεψη στο ακριτικό φυλάκιο…

Χρειάζεται μήπως πολύ σκέψη για να ερμηνεύσει κανείς τα κίνητρα;

Χρειάζεται πολύ σκέψη για να αντιληφθεί τι επιδιώκεται και –το χειρότερο-πως θα εξελιχθεί η ιστορία;

Αυτά λείπουν από τους μαθητές των Ευζώνων; Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως είναι πολύ περισσότερο ευαισθητοποιημένοι εθνικά, ζουν με μεγαλύτερη ένταση τις τελευταίες εξελίξεις, δεν χρειάζονται καμιά «τόνωση» από κανέναν.

Αντίθετα μια παρουσία με αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν αποκλείεται να γεννήσει αισθήματα φόβου, πως κάτι συμβαίνει, δηλαδή να προσφέρει την χείριστη υπηρεσία, και στα παιδιά και την τοπική κοινωνία.

Και από την άποψη αυτή, είναι και αντιεκπαιδευτική, και αντικοινωνική και καθ όλα ύποπτη και επικίνδυνη.

Και πρέπει να σταματήσει.
Αυτοί που έχουν τον λόγο και την δυνατότητα να το κάνουν, οφείλουν να ενεργήσουν και άμεσα.

Ο εκπαιδευτικός, ο δάσκαλος δεν μπορεί να επικαλείται ως δικαιολογία, την σύμφωνη γνώμη των γονέων, ή ότι τυπικά δεν πρόκειται για επίσημη εκδήλωση του σχολείου, όταν παίρνει τέτοιου περιεχομένου πρωτοβουλίες.

Ο τίτλος «άναψαν φιτίλι εθνικισμού» της τοπικής εφημερίδας, ανταποκρίνεται απόλυτα και στον χαρακτήρα της εκδήλωσης και τους κινδύνους από αυτή περικλείει.