ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕΙ το "φως" των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο,πριν ακόμη φτάσει εκεί η Ολυμπιακή Φλόγα...

Κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί πως θα μπορούσε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, να αγνοήσει την υποψηφιότητα του Πεκίνου για την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008.

Αλλά ήδη από τότε, όπως όλοι θυμόμαστε είχαν εκφραστεί προβληματισμοί, για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις δημοκρατικές «ευαισθησίες» του καθεστώτος, στην απέραντη αυτήν χώρα.

Και τότε όλοι, νομίζω, συνυπολόγισαν πολλά και σημαντικά δεδομένα, άλλα αρνητικά και άλλα θετικά για να καταλήξουν στην θετική απόφαση.

Στα χρόνια όμως που ακολούθησαν γίναμε μάρτυρες, πολλών και εξαιρετικών γεγονότων, που έπληξαν όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και αυτήν την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, καθώς τα γιγαντιαία – η λέξη φαραωνικά είναι εντελώς αδύναμη να αποδώσει το μέγεθος- έργα υποδομής, ανάπτυξης, κλπ οδήγησαν εκατομμύρια κινέζων με την βία έξω από την γη, στην οποία για αιώνες κατοικούσαν, έξω από τις αστικές κατοικίες, που κατεδαφίστηκαν κατά χιλιάδες, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα αντίστασης.

Η Κίνα παραμένει η πρώτη χώρα, που υποχρέωσε την πανίσχυρη Google να θεσπίσει περιορισμούς, ώστε να ελέγχεται κάθε ηλεκτρονική δραστηριότητα. Και να ακυρωθεί μία από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στον τομέα της διακίνησης ιδεών και πληροφοριών.

Τα πρώτα συμπτώματα κριτικής προς το καθεστώς και την συμπεριφορά του πήραν μεγάλη δημοσιότητα, όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, διαμαρτυρόμενος για την συμπεριφορά της κινεζικής ηγεσίας, όχι μόνο στην Κίνα, αλλά και στην διεθνή πολιτική της (την πλέον κυνική από τα χρόνια της οριστικής λήξης της αποικιοκρατίας), παραιτήθηκε από την καλλιτεχνική διεύθυνση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Είχαν προηγηθεί διάσπαρτα κατά καιρούς σχόλια, ανταποκρίσεις και δημοσιεύματα, στον διεθνή κυρίως τύπο, για τα όσα συνέβαιναν και στα οποία η διεθνής κοινότητα, «έκλεινε τα μάτια».

Το κύμα κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών στο Θιβέτ, η κρατική βία για την κατάπνυξή του, με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, αλλά και μεγάλες καταστροφές, ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τα ζητήματα αυτά.

Η διεθνής κοινότητα αναγκάζεται τώρα, – για να κρατήσει τα προσχήματα- να ξεπεράσει τις δεδομένες οικονομικές και στρατηγικές δεσμεύσεις και τα συμφέροντά της ( ίδε Ε.Ε.) και να εκφράσει τις «ανησυχίες» της και πιθανόν να κάνει και κάποιες συστάσεις.

Έστω και έτσι, καιρός ήταν.

Ελάχιστα με συγκινεί το Ολυμπιακό ιδεώδες, ιδιαίτερα στις μέρες μας, καθώς έχει εξελιχθεί σε μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική – και όχι μόνο- επιχείρηση, που συχνά υπηρετεί τις πιο κραυγαλέες σκοπιμότητες.

Αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έπαυσαν ποτέ να είναι μια από τις πλέον εντυπωσιακές διεθνείς διοργανώσεις, με δισεκατομμύρια θεατές, μια σημαντική ευκαιρία να προβληθεί η διοργανώτρια χώρα, να αναδείξει την δύναμη, την οικονομία, την αναπτυγμένη τεχνολογία της.

Από την σκοπιά αυτή άλλωστε αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή την ανάληψη της διοργάνωσης το καθεστώς και όπως φαίνεται θα επιχειρήσει με εντυπωσιακό τρόπο να «εξαφανίσει» πίσω από τα πυροτεχνήματα και τα εκπληκτικά έργα, τα προβλήματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ανεξήγητη μέχρι στιγμής παραμένει η τακτική που ακολουθούν τα διεθνή δυναμικά κινήματα, που τα τελευταία χρόνια έχουν υψώσει την σημαία των κινητοποιήσεων, των καταγγελιών και της ανυπακοής εναντίον της εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου, της φτώχειας, της πείνας και της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Θα συνεχίσουν να αγνοούν προκλητικά, το τι ακριβώς συμβαίνει στην Κίνα των Ολυμπιακών Αγώνων;