ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ, στο "επανιδρυθέν" υπουργείο Πολιτισμού....

Παρακολουθούσα στο κανάλι της Βουλής την συζήτηση για το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Πολιτισμού «Μέτρα για την προστασία των πολιτιστικών αγαθών», όταν άκουσα τον Τηλ. Χυτίρη να αναφέρεται σε μια τροπολογία της «τελευταίας στιγμής», που κατά πάγια τακτική όλων των υπουργών όλων των κυβερνήσεων ακολουθείται και πάντα με υστερόβουλες προθέσεις.

Επρόκειτο για την τροπολογία για την οποία πριν λίγες ημέρες έγινε μια μικρή αναφορά σε σχόλιο της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» με τίτλο «Διευθυντής-μαριονέτα».

Σύμφωνα λοιπόν με την τροπολογία αυτή στα δύο Κρατικά Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης της χώρας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, «η διοίκηση ασκείται από τα συλλογικά όργανα» , ουσιαστικά τα πάντα περιέρχονται στις αρμοδιότητες των Διοικητικών Συμβουλίων των δύο αυτών Μουσείων, ενώ ο εκάστοτε Διευθυντής μετατρέπεται σε προϊστάμενο των υπηρεσιών του Μουσείου, εκτελώντας απλώς τις αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.

Όλες οι αρμοδιότητες του Διευθυντή, αυτές που διαμορφώνουν το καλλιτεχνικό πρόσωπο του Μουσείου, τις επιλογές του τις δραστηριότητες, τις διεθνείς σχέσεις, εν γένει δηλαδή την καλλιτεχνική , την επιστημονική και πολιτιστική πολιτική του Μουσείου, αφαιρούνται από τον Διευθυντή και παραχωρούνται στα διορισμένα Διοικητικά Συμβούλια.

Διορισμένος είναι βεβαίως και ο Διευθυντής, αλλά εκεί οι διορίζοντες υπουργοί επιδιώκουν πάντοτε να τηρήσουν κάποια προσχήματα, ή – για να μην ισοπεδώσουμε τα πάντα- να επιλέξουν μια σημαντική προσωπικότητα της εικαστικής ζωής, με εμπειρία, και γνώση, και κυρίως με άποψη για τον ρόλο ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει κατά τον διορισμό των Διοικητικών Συμβουλίων.

Αλλάς ας δούμε τι λέει αυτή η τροπολογία, γιατί τα πράγματα, είναι πολύ χειρότερα απ ότι αρχικά φάνηκε:

«Με στόχο την διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας των δύο Μουσείων και τη διευκόλυνση, επιτάχυνση και εξορθολογισμό της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, κρίνεται σκόπιμο και επωφελές, η διοίκησή τους να ασκείται εφεξής από το συλλογικό όργανο αυτών, δηλ. το Διοικητικό Συμβούλιο. Με την τροποποίηση αυτή δεν εμποδίζεται ούτε δυσχεραίνεται η ανάθεση συγκεκριμένων καθηκόντων σε άλλο μη διοικητικό όργανο, δηλ. τον Διευθυντή, ο οποίος θα έχει την ευθύνη της καλλιτεχνικής και επιστημονικής δραστηριότητας υπό την εποπτεία του Διοικητικού Συμβουλίου, το οποίο θα χαράσσει την πολιτική του Μουσείου και θα καθορίζει τον καλλιτεχνικό και επιστημονικό του προγραμματισμό. Με τις νέες ρυθμίσεις ο Διευθυντής του Μουσείου προΐσταται των υπηρεσιών του και επιβλέπει την εκτέλεση των αποφάσεων του Δ.Σ. συνεργαζόμενος με αυτό και ασκώντας τις αρμοδιότητες που τυχόν θα του εκχωρούνται από αυτό».

Και αφού σε άλλο άρθρο καθορίζει τα προσόντα του Διευθυντή, ορίζει:

«Στη θέση του Διευθυντή του Μουσείου μπορεί να διορίζεται και μόνιμος υπάλληλος του Δημοσίου, των Ν.Π.Δ.Δ., ή υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εφ όσον έχει τα προβλεπόμενα από την παραπάνω παράγραφο προσόντα. Ο χρόνος υπηρεσίας που διανύεται στη θέση αυτή λογίζεται για όλες τις συνέπειες, ως πραγματική υπηρεσία στην οργανική του θέση. Ο διοριζόμενος, μετά την λήξη της θητείας του, επανέρχεται αυτοδικαίως στην οργανική θέση που κατείχε πριν από τον διορισμό του, η οποία παραμένει κενή».

Υπάρχει μήπως και η παραμικρή αμφιβολία, τι επιδιώκεται με τις ρυθμίσεις αυτές;

Υπάρχει μήπως η παραμικρή αμφιβολία, για το κύρος, την αξιοπιστία την διεθνή εμβέλεια, ενός Διευθυντή αυτού του είδους;

Με αυτόν τον «δημόσιο υπάλληλο» κάποιας ΔΕΚΟ θα συναντηθεί αύριο ο καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μουσείου της Νέας Υόρκης, ή του Λονδίνου, ή του Βερολίνου, για να συζητήσει συνεργασίες και ανταλλαγές;

Και πως ένα συλλογικό όργανο , όπως του Διοικητικό Συμβούλιο, θα είναι σε θέση να διαμορφώσει ένα καλλιτεχνικό και επιστημονικό πρόγραμμα σε έναν τομέα όπως η σύγχρονη τέχνη, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ποια είναι η σύνθεση αυτών των Διοικητικών Συμβουλίων;

Πάρτε παράδειγμα το ΚΘΒΕ. Από τα εφτά μέλη του Δ.Σ. το ένα ορίζεται από το ΣΕΗ, το δεύτερο από την Ένωση Θεατρικών Συγγραφέων, το τρίτο από τριπρόσωπο που ορίζει και πάλι το ΣΕΗ και τα υπόλοιπα αποτελούν επιλογή του υπουργού Πολιτισμού.

Στην περίπτωση π.χ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ο υπουργός Πολιτισμού διόρισε ως Πρόεδρο τον γνωστό Βιομήχανο και πρώην πρόεδρο του ΣΕΒ Οδυσσέα Κυριακόπουλο, ενώ στον νέο θεσμό το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, τον επιχειρηματία Δραγώνα…

Μέσα από αυτήν την σύνθεση προσώπων που εκπροσωπούν συντεχνιακά συμφέροντα, προσωπικές επιδιώξεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων «φιλότεχνους», θα χαράσσεται η καλλιτεχνική, η επιστημονική και η πολιτιστική πολιτική των Μουσείων, θα διαμορφώνεται το «καλλιτεχνικό πρόσωπο» ενός πολιτιστικού δημόσιου οργανισμού και θα καλείται ο «Διευθυντής», ένα στέλεχος της δημόσιας διοίκησης να την υλοποιήσει..

Αυτή η απίστευτη οπισθοδρόμηση συνέπεσε με την «επανίδρυση» του υπουργείου Πολιτισμού, που με περισσή σοβαρότητα εξήγγειλε ο υπουργός Μ.Λιάπης…

Συνέπεσε ακόμη με την πρόσκληση στην Αθήνα του διακεκριμένου Διευθυντή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης Γκλεν Λάουρι για να μιλήσει με θέμα «Αναδεικνύοντας το μοντέρνο. Μια ανατρεπτική θεωρία για το μουσείο μοντέρνας τέχνης»…..

Υ.Γ.1
Τις τροπολογίες αυτές υποστήριξε και το ΚΚΕ. Στην σχετική ψηφοφορία το Νομοσχέδιο ψηφίστηκε από την Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ!...

Υ.Γ.2

Με αυτούς τους όρους,θα βρεθούν υποψήφιοι Διευθυντές, που θα διαδεχθούν μια Καφέτζη, ή έναν Παπανικολάου, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης;