ΔΙΠΛΟΣ ΚΟΛΑΦΟΣ για την χώρα και την ελληνική κοινωνία

Οι τελευταίες ημέρες, στάθηκαν θλιβερές για την αξιοπιστία, το κύρος, την εν γένει διεθνή εικόνα της χώρας, ιδίως στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φρίζο Ρόσκαμ Άμπινγκ, μας θύμισε δημόσια ότι η Ελλάδα έχει παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για την συμπεριφορά της σε θέματα παροχής ασύλου σε πρόσφυγες και ότι τώρα αντιμετωπίζει την απειλή μιας νέας παραπομπής εξ αιτίας της άθλιας μεταχείρισης που επιφυλάσσουν οι αρχές στους λαθρομετανάστες.
Για ένα λαό προσφύγων και μεταναστών όπως οι Έλληνες, οι κατηγορίες αυτές δεν θίγουν μόνο την χώρα, αλλά και την ίδια την ελληνική κοινωνία.

Και ως δραματική και συμβολική επιβεβαίωση , ήρθαν τα δύο συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Η εξέγερση των εργαζομένων μεταναστών στην συλλογή φράουλας στα χωράφια της Αμαλιάδας, που ανέδειξε την απληστία, την κερδοσκοπία και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο εξ αιτίας της άγριας εκμετάλλευσης των μεταναστών, αλλά και των άθλιων συνθηκών μέσα στις οποίες ζουν, σε πρόχειρες καλύβες από νάιλον, χειρότερες και από τον πιο εγκαταλελειμμένο στάβλο, χωρίς τρεχούμενο νερό, κοινόχρηστους χώρους, και τουαλέτες εκατοντάδες εργάτες γης.

Η σύγκριση με τις αντίστοιχες συνθήκες των μεταναστών που εργάζονται στην συγκομιδή φράουλας στην Ισπανία, είναι καταθλιπτική για την χώρα μας.

Αλλά η επίθεση που δέχτηκαν τα ΜΜΕ και οι εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων από τους «νεογαιοκτήμονες» της περιοχής, ανέδειξε μια επικίνδυνη πτυχή των αντιλήψεων της ελληνικής κοινωνίας και παράλληλα την ακατανόητη απουσία του ΠΑΣΟΚ, την στιγμή μάλιστα που ο πρόεδρός του Γ. Παπανδρέου – περαστικά με την ευκαιρία-, βρέθηκε επικεφαλής κάποιων άλλων «ελληνικών» απεργιών, όπως αυτών της ΔΕΗ και του ΟΤΕ.
Ακατανόητη για ένα κόμμα που δείχνει σε άλλες περιπτώσεις μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα των μεταναστών.

Την επομένη ήρθε να προστεθεί στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση, ο τραγικός θάνατος της 17χρονης Ρουμάνας, εγκύου στον 7ο μήνα, που τσαλαπατήθηκε από ένα ογκώδες όχημα στην χωματερή των Λιοσίων, στην οποία αναζητούσε τροφή, ανάμεσα στα σκουπίδια της Αθήνας.
Για να αναδείξει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, μια πραγματικότητα, που υπάρχει στο περιθώριο της καθημερινότητάς μας και μας εκθέτει ως κοινωνία, ως πολιτεία, ως ευρωπαϊκή χώρα.

Αλλά ο διασυρμός της χώρας, δε σταμάτησε εκεί.

Ο δεύτερος κόλαφος μας ήρθε από τον Ο.Η.Ε. την ημέρα που η διεθνής κοινότητα τιμούσε την Παγκόσμια Ημέρα της Γης, με το βλέμμα στραμμένο στις δραματικές συνέπειες των κλιματικών αλλαγών εξ αιτίας του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Η Επιτροπή Συμμόρφωσης της Σύμβασης-πλαίσιο του διεθνούς Οργανισμού, για την κλιματική αλλαγή, απέκλεισε την Ελλάδα από το Σύστημα Εμπορίας Ρύπων, απορρίπτοντας ως αναξιόπιστα τα στοιχεία που της υποβλήθηκαν.

Η Ελλάδα γίνεται έτσι η πρώτη και μόνη από τις 144 χώρες που υπέγραψαν το πρωτόκολλο του Κιότο και από τις 27 χώρες της Ε.Ε. που συνέταξαν ένα σαφές πρόγραμμα ελέγχου της ρύπανσης και ενός αντίστοιχου χρονοδιαγράμματος, που εκτίθεται διεθνώς για το «αναξιόπιστο σύστημα» μετρήσεων της, όπως το χαρακτήρισε έγκαιρα ο Επίτροπος Περιβάλλοντος Σταύρος Δήμας. Αλλά το ΥΠΕΧΩΔΕ φαίνεται πως είναι ακόμη πιο κουφό από τον πολιτικό του προϊστάμενο.

Και ακολούθησαν οι αποκαλύψεις της γνωστής «ελληνικής πραγματικότητας» της τριτοκοσμικής συμπεριφοράς, της «μαγκιάς», σχετικά με το τι προηγήθηκε των αποφάσεων αυτών.

Οι αποκαλύψεις ότι δόθηκαν αρχικά «φουσκωμένες» μετρήσεις για να αξιοποιηθούν στην συνέχεια, ότι η ενημέρωση του ΟΗΕ προήλθε από «κάρφωμα» λόγω των εσωτερικών επιστημονικών και επαγγελματικών ανταγωνισμών.

Αυτά είναι τα λιγότερα θα μου πείτε, αλλά αναδεικνύουν μια κοινωνική πραγματικότητα, εξ ίσου αποκαρδιωτική με την συμπεριφορά του ελληνικού κράτους.

Και πολύ φοβούμαι ότι εκεί ακριβώς δηλαδή στην ίδια την ελληνική κοινωνία και τα αντανακλαστικά της, βρίσκονται τόσο η εξήγηση, όσο και οι πραγματικοί και ουσιαστικοί λόγοι αυτής της συμπεριφοράς του επίσημου κράτους.

Το οποίο φαίνεται πως δεν υπολογίζει , δεν φοβάται την οργή της κοινωνίας, την κατακραυγή της, το «πολιτικό κόστος» με άλλα λόγια, όταν ενεργεί, με τον τρόπο αυτόν, ή αντίστοιχα, απουσιάζει κραυγαλέα, όταν πρέπει να παρευρίσκεται έγκαιρα με σαφή αξιόπιστη και ουσιαστική πολιτική πράξη.