ΜΕΤΑΠΑΣΧΑΛΙΝΑ

Αυτή η σιωπή των Σημειωμάτων για πολλές ημέρες και ιδιαίτερα εκείνες του Πάσχα δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να δικαιολογηθεί λογικά
Ούτε μια αναφορά στην τρέχουσα επικαιρότητα, ούτε ένα τυπικό –ηλεκτρονικό έστω- Χρόνια Πολλά;

Η αναγκαστική αυτή απουσία κυριολεκτικά με κατέθλιψε. Τόσο γιατί έχασα την επαφή με ένα κόσμο, άγνωστο βέβαια, αλλά σταθερό και συνεπή στην ‘επίσκεψή’ του.
Όσο και γιατί δοκίμασα την πικρή γεύση της αδυναμίας να λύσω ένα τεχνικό πρόβλημα στο LAP-TOP ,που περιχαρής για την χρήση του, μετέφερα μαζί μου στην Ασπροβάλτα, στο «καταφύγιο» από την δεκαετία του 70..
Δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και η «στέρηση» η έλλειψη της δικής μου επίσκεψης σε αγαπημένες ιστοσελίδες, σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο πληροφοριών, ιδεών, ανώνυμο και επώνυμο, αυτού που η σύγχρονη τεχνολογία μας χάρισε.
Τέλος πάντων.
Ενώ το LAP-TOP ταξιδεύει τώρα για τα εργαστήρια της Αθήνας, βρήκα τον τρόπο- φαντάσου επιτυχία- να ευχηθώ στους φίλους επισκέπτες των «Σημειωμάτων με ένα Αγιορείτικο οδοιπορικό, διαφορετικό από τα συνηθισμένα, ένα οδοιπορικό στον σχετικά άγνωστο στους πολλούς τόπο, το Παλαιομονάστηρο.
Πρόκειται για μια εγκαταλελειμμένη εδώ και πολλές δεκαετίες Σκήτη της Ρωσικής Μονής του Αγίου Παντελεήμονος, θύμα και αυτή των μεγάλων αναταράξεων και ανατροπών των αρχών του 20ου αιώνα.
Μια εικόνα που επιβεβαιώνει με δραματικό τρόπο την επίμονη και γιγαντιαία προσπάθεια της Τσαρικής Ρωσίας, να διαμορφώσει στο Άγιον Όρος τις συνθήκες που θα της επέτρεπαν να διεκδικήσει τον ρόλο του «προστάτη» της Αθωνικής Πολιτεία., μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδρύοντας Σκήτες στο μέγεθος και τον πλούτο ενός μεγάλου Μοναστηριού, κατακλύζοντας όχι μόνο τις επίσημες Σκήτες, αλλά και εκατοντάδες κελιά με Ρώσους Μοναχούς, που κατέφταναν από τις Ρωσικές επαρχίες, με τον ζήλο, τον θαυμασμό, την λατρεία, που τρέφουν για το Άγιο Όρος οι Ρώσοι.
Δύο γεγονότα έβαλαν τέλος στην Ρωσική επέλαση.
Η αίρεση της ονοματολατρείας, που επεκτάθηκε σαν μολυσματικός ιός στο σύνολο σχεδόν των ρώσων μοναχών και τρομοκράτησε την τσαρική αυλή, που ανάγκασε τον τσάρο να στείλει πολεμικό στόλο στο Άγιο Όρος και να συγκεντρώσει με την βία των όπλων χιλιάδες μοναχούς, από την Μονή του Παντελεήμονος, τις Σκήτες του Αγίου Ανδρέα (Σεράϊ) του Προφήτη Ηλία, και τις δεκάδες μικρότερες σκήτες και κελιά, τους οποίους μετέφερε μετά και διέσπειρε στις αχανείς στέπες της Ρωσίας.
Και ήρθε ύστερα η Επανάσταση των Μπολσεβίκων. Να θάψει με αργό αλλά σταθερό βιολογικό τρόπο, τα όνειρα της Ρωσικής κυριαρχικής παρουσίας στο Άγιο Όρος.
Θύμα λοιπόν αυτών των ιστορικών αλλαγών και το Παλαιομονάστηρο, η «Μονή του Ξυλουργού»,

κατά το επίσημο και φιλόδοξο όνομά της.

Ανακαλύπτεις τα λαμπρά και ένδοξα υπολείμματα της, μέσα στο πυκνό δάσος του Αγίου Όρους, κάπου στο πουθενά, όπου και ο Σερδάρης οδηγός, που μας διέθεσε η Κοινότητα, προχωρούσε με την μνήμη των οδηγιών « στην τρίτη διασταύρωση δεξιά, μετά τον Σταυρό το αριστερό δρομάκι, ύστερα ένα κατηφορικό δρόμο κλπ»

Και ξαφνικά προβάλλει μπροστά σου ένας εντυπωσιακός ναός κτισμένος με γκρίζα πελεκητή πέτρα και λευκά μάρμαρα, τεράστια φωτεινά παράθυρα, ξένος βέβαια προς την Αγιορειτική αρχιτεκτονική, αλλά επιβλητική απόδειξη της αισθητικής και των προθέσεων της Ρωσικής παρουσίας.

Και δίπλα, τα ερείπια πέτρινων πολυώροφων κατασκευών, ξύλινων εργαστηρίων και αποθηκών, που ο χρόνος , το πράσινο και ο επίμονος κισσός έχουν προ πολλού υποσκάψει και καλύψει.

Μοναδικό διασωζόμενο οίκημα η πτέρυγα του Αγίου Σάββα, του προστάτη της Σερβίας, που σε κάποιο διάστημα μόνασε εκεί.
Σιγά σιγά αλλά σταθερά η νέα Ρωσία ξανακτίζει την λαμπρή παρουσία της ανοικοδομώντας τα κτίσματα, στο τεράστιο συγκρότημα της Μονής Παντελεήμονος ορθώνοντας στον ουρανό τους πράσινους κρεμμυδόσχημους τρούλους της ιδιαίτερης ναοδομίας τους.
Δεν ήρθε ακόμη η σειρά της «Μονής του Ξυλουργού».
Αλλά τώρα η κυρίαρχη Μονή στέλνει εκεί ένα Ρώσο Μοναχό για τρεις ημέρες την εβδομάδα, έχει δηλαδή μια σωστική παρουσία που προφυλάσσει την Σκήτη, από την παραπέρα καταστροφή.

Αυτόν τον νεαρό ρώσο Μοναχό- φύλακα συναντήσαμε εκεί και επειδή μας συνόδευε μέλος της Ιεράς Επιστασίας, μας υποδέχτηκε ευπροσήγορα μας οδήγησε στο εσωτερικό της διασωζόμενης κόρδας και στα τρία παρεκκλήσια της.
Εικόνες από το παρελθόν, με τον χρόνο να παραμένει απαρασαύλετος, «εν αναμονή», περιμένοντας κάποια αλλαγή, που θα φέρει την Σκήτη στο προσκήνιο, θα ανοίξει τις πύλες του μεγάλου ναού και θα ξανακουστούν οι ρωσικοί ύμνοι.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα τρία παρεκκλήσια, στο βάθος των διαδρόμων των τριών ορόφων.

Μ αυτήν λοιπόν την μικρή «ξενάγηση» στην ιστορία, τον χρόνο και τον τόπο, σκέφτηκα να ευχηθώ στους επισκέπτες των Σημειωμάτων
Χριστός Ανέστη
Χρόνια Πολλά και ειρηνικά
Χρόνια αλληλεγγύης, έγερσης, με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο που στην αρχή αυτού του πολλά υποσχόμενου αιώνα, λιμοκτονεί και πεθαίνει από την πείνα και την δίψα.