PhotoBiennale : Με αφορμή την ανακοίνωση του Προγράμματος, οι "αυτονομήσεις" και πάλι στο προσκήνιο....

Μέσα σε ένα δικαιολογημένο κλίμα ευφορίας, που προκάλεσε η ανακοίνωση της PhotoBiennale, η ώριμη μετεξέλιξη της λαμπρής Φωτογραφικής Συγκυρίας, παρόντων του Διευθυντή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και του υπουργού Πολιτισμού, ο Μιχάλης Λιάπης εξήγγειλε την προσεχή "αυτονόμηση" του Μουσείου Φωτογραφίας , από το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, του οποίου είναι μέχρι σήμερα αυτόνομο τμήμα.

Δεν θα σταθώ στην ακατανόητη και αλλοπρόσαλλη διαφορετική αντιμετώπιση από το υπουργείο Πολιτισμού των τριών φορέων που δημιουργήθηκαν το 1997, ως «αυτόνομα τμήματα» μεγάλων πολιτιστικών Οργανισμών της πόλης, του Μουσείου Κινηματογράφου, ως τμήματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, της Όπερας Θεσσαλονίκης ως τμήματος του ΚΘΒΕ και της Μουσείου Φωτογραφίας ως τμήματος του ΚΜΣΤ.

Γιατί ελπίζω πως δεν έχουμε ξεχάσει ότι για το Μουσείο Κινηματογράφου, η ανακοινωθείσα ήδη πολιτική προβλέπει την πλήρη ενσωμάτωσή του ως «νέας διευθύνσεως» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, για την Όπερα Θεσσαλονίκης είχε συγκροτηθεί Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή, προκειμένου να ετοιμάσει σχέδιο Νόμου για την πλήρη αυτονόμησή της και για το Μουσείο Φωτογραφίας ουσιαστικά τίποτε προς την κατεύθυνση αυτήν, αντίθετα με πράξεις και παρεμβάσεις στην ουσία καταργήθηκε και το ισχύον καθεστώς αυτονομίας της απέναντι στο ΚΜΣΤ.

Γιατί όλα αυτά, τα ακατανόητα;

Μα απλούστατα γιατί υπερίσχυσαν οι «φιλίες», οι προσωπικές σχέσεις, οι κομματικές σκοπιμότητες, οι αντιπάθειες, τα πείσματα...

Όχι πως έγινε και τίποτε σπουδαίο.

Το σχέδιο Νόμου για την αυτονόμηση της Όπερας ξεχάστηκε και η Όπερα οδηγήθηκε στον κινηματογράφο «Αριστοτέλειον», το Μουσείο Φωτογραφίας, κόντεψε να πάθει ασφυξία στην αγκαλιά του ΚΜΣΤ, ενώ άγνωστη παραμένει η τύχη του Μουσείου Κινηματογράφου.

Τα γράφω όλα αυτά όχι γιατί διαφωνώ με την θεσμική και άρα οικονομική, λειτουργική και καλλιτεχνική αυτονομία και αναβάθμιση των φορέων αυτών.

Το αντίθετο. Σημειώνω απλώς πως με τέτοια κριτήρια και κίνητρα, ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει μια συγκροτημένη και αξιόπιστη πολιτιστική πολιτική.

Οι διακηρύξεις μένουν μετέωρες, οι υποσχέσεις ξεχνιούνται.

Και φυσικά, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα παρόμοια προβλήματα, η πόλη αδιαφορεί.

Με την ευκαιρία λοιπόν αυτήν και παρ όλο ότι τίποτε δεν φαίνεται να προχωρά ουσιαστικά, νομίζω πως η «αυτονόμηση» χωρίς την εξασφάλιση στέγης, οικονομικής και καλλιτεχνικής αυτονομίας, εξασφαλισμένης ετήσιας επιχορήγησης, δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτε στους τρεις αυτούς πολιτιστικούς φορείς.

Και η στέγαση δεν αφορά μόνον την Όπερα- της οποίας ο φυσικός και κατάλληλος χώρος παραμένει το θέατρο της ΕΜΣ-, αλλά και τα δύο Μουσεία, που ασφυκτιούν ήδη στους χώρους της γνωστής Αποθήκης στο Λιμάνι. Όπως και κατά την αρχική απόφαση συστέγασης υποστήριξα, ο χώρος εκείνος φτάνει δεν φτάνει για ένα από τα δύο Μουσεία.

Να μην ξεχνάμε δε πως η Συλλογή HELLAFI, έχει αγοραστεί από το ΥΠΠΟ ως «προίκα» του Μουσείου Κινηματογράφου, αλλά όπως είναι φυσικό, δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να αξιοποιηθεί και αναδειχθεί στον ισόγειο χώρο, όπου στεγάζεται τώρα το Μουσείο Κινηματογράφου.

Πολύ δε θα μας βοηθούσε εν προκειμένω η γνώση της ιστορίας της Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον στον τομέα της ίδρυσης των πολιτιστικών της φορέων. Τα πέντε, δέκα, είκοσι και τριάντα χρόνια, είναι ο συνηθισμένος χρόνος, τον οποίο διανύει αγωνιζόμενη αυτή η πόλη για να κατακτήσει τα αυτονόητα.

Από τώρα λοιπόν να τεθούν οι στόχοι.

Και όπως έδειξε η ζωή, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.