ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΟΙ,από την "επιτυχία" του Βουκουρεστίου,δεν βλέπουμε τους νέους κινδύνους που αναδύονται...

Δεν είναι δυστυχώς η πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία μας, που μια πρόσκαιρη επιτυχία, και μια θετική εξέλιξη σε ένα εθνικό θέμα, συνοδεύεται από έναν ακατανόητο εφησυχασμό, συχνά καλυπτόμενο κάτω από τους υπερβολικούς πανηγυρισμούς.

Και μετά, όπως είναι φυσικό, το πληρώνουμε ακριβά.

Το ίδιο φαινόμενο βλέπει κανείς και μ αυτήν την πάντοτε επικίνδυνη ιστορία των Σκοπίων.
Δεν σταματήσαμε να πανηγυρίζουμε και ταυτόχρονα να εκδηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση και από τα πιο επίσημα χείλη, την «άμεση διαθεσιμότητά» μας, τις «καλές προθέσεις», την διάθεσή μας να συμφωνήσουμε, ως ένα ακατανόητο σύνδρομο «ενοχής»!...

Και όχι μόνο αυτό. Προσφέραμε «βοήθεια», συμβολή στην ένταξη στους ευρωαντλαντικούς οργανισμούς και ευκαιρίας δοθείσης αποδεχτήκαμε και την «Νέα Μακεδονία», με μια απίστευτη και αυθαίρετη ερμηνεία του όρου «γεωγραφικός»…

Ακριβώς έτσι χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς προϋποθέσεις και δεσμεύσεις, όπως με άνεση περισσή και πολιτική απρονοησία αποδεχτήκαμε την σύνθετη ονομασία.

Παρακολουθούμε με «κατανόηση» τις εξελίξεις στην γειτονική χώρα, αποδίδοντάς τις στο «προεκλογικό κλίμα», μια τόσο επιδερμική ερμηνεία…

Κι αυτά την στιγμή που οι γείτονες κινούνται εντατικά στους διεθνείς οργανισμούς, με ενέργειες που εδώ προκαλούν τα ειρωνικά σχόλια, αλλά που κρύβουν μια στρατηγική, εντείνουν τις προσεγγίσεις τους εξασφαλίζουν δεσμεύσεις για την «επείγουσα ανάγκη» της άμεσης ένταξής τους στο ΝΑΤΟ, εξανεμίζοντας ουσιαστικά τα πράγματι σημαντικά δεδομένα της απόφασης που λήφθηκε στην Σύνοδο του Βουκουρεστίου.

Και ταυτόχρονα προβάλουν νέες, ακραίες θέσεις και έτσι αυτοδεσμεύονται σε νέες προχωρημένες «κόκκινες γραμμές», που δεν επιτρέπουν την ελάχιστη ελπίδα ενός αξιόπιστου και αποδεκτού συμβιβασμού.

Εμμένουν ρητά στους δύο πυλώνες του αλυτρωτισμού, την «μακεδονική εθνότητα» και την «μακεδονική γλώσσα», ακυρώνουν εκ των προτέρων κάθε πρόθεση για αλλαγές στο Σύνταγμα, δεσμεύονται για την τελική έγκριση της όποιας συμφωνίας μόνο μετά την έγκρισή της με Δημοψήφισμα!...

Οι δύο κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες, ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος, μετακινούνται σταδιακά σε όλο και πιο ακραίες θέσεις.

Και το χειρότερο όλων.
Ανεπαίσθητα αλλά σταθερά «κατοχυρώνεται» στην διεθνή κοινότητα ότι η 9η Ιουλίου- ημερομηνία της επίσημης εισδοχής στην Συμμαχία της Αλβανίας και Κροατίας- είναι και η καταληκτική ημερομηνία επιλύσεως της διαφωνίας, ως προς το όνομα της γειτονικής χώρας.
Αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε ελάχιστες ημέρες, την επομένη των εκλογών, οπότε θα έχει κορυφωθεί η έξαψη του εθνικισμού και θα έχουν δεσμευτεί χωρίς επιστροφή οι πολιτικές δυνάμεις της ΠΓΔΜ …

Ούτε μια φωνή δεν ακούστηκε ως διαφωνία για την «δέσμευση» αυτήν, ούτε όταν την προανήγγειλε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ούτε όταν άρχισε να διακινείται εκτός από τα στελέχη του Σταίητ Ντιπάρτμεντ καθημερινά, ούτε όταν κορυφαίοι ευρωπαίοι πολιτικοί και στελέχη διεθνών οργανισμών εκφράζουν την επιθυμία τους γι αυτό!...

Υ.Γ. 1
Η προχθεσινή δημόσια δέσμευση του προέδρου της γειτονικής χώρας ότι θα μπορεί να γίνει αποδεκτή μια ονομασία για «διεθνή χρήση», που δεν θα θίγει το Σύνταγμα της χώρας, και άρα όλο το αλυτρωτικό οικοδόμημα, ούτε το δικαίωμά τους να αποκαλούνται όπως θέλουν, θέτει εκτός συζήτησης και τον τελευταίο όρο που θέτει η ελληνική πλευρά, αυτόν της ισχύος της συμφωνίας erga omnes,(εκτός αν μας σερβιριστεί και γι αυτό μια νέα «ερμηνεία») και στην πραγματικότητα οδηγεί την όποια συμφωνία, σ αυτό που ο Σταύρος Λυγερός ονομάζει «καρτελάκια για τις διεθνείς συναντήσεις»…

Υ.Γ. 2
Πρέπει κάποτε να απαλλαγούμε από αυτό το σύνδρομο της «καταδίωξης», που μας καταδυναστεύει και δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε τα γεγονότα με καθαρό και αντικειμενικό βλέμμα.
Αυτά σκέφτηκα με αφορμή τις εκτιμήσεις των ΜΜΕ ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στα Σκόπια, πήρε το μέρος τους υποστήριξε τις απόψεις τους και προώθησε – όπως ήταν λογικό- τα συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή.

Άκουσα όλες τις δηλώσεις του Αμπτουλάχ Γκιουλ και διέκρινα μια πολύ προσεκτική τοποθέτηση στο ζήτημα της διαφωνίας μας με την ΠΓΔΜ . Εάν θεωρούμε την έκφραση της επιθυμίας της Τουρκίας να δει το συντομότερο δυνατό στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. την ΠΓΔΜ, ως εχθρική πράξη, τότε ας θυμηθούμε τις αντίστοιχες, πού πιο «προωθημένες» θέσεις της Ελλάδος, θέσεις που εκτός των άλλων περιελάμβαναν και …παροχή οικονομικής βοήθειας!...

Υ.Γ. 3
Χθες υπογράφτηκε στην Ουάσιγκτον μεταξύ των ΗΠΑ και της ΠΓΔΜ η «διακήρυξη στρατηγικής σχέσης και συνεργασίας», μεταξύ των δύο κρατών.

Άλλο ένα δείγμα του πόσο επείγονται οι Αμερικανοί να προωθήσουν την γειτονική χώρα στο προσκήνιο και να στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
Έχει όμως ενδιαφέρον ένα δευτερεύον, αλλά χαρακτηριστικό στοιχείο των δηλώσεων των δύο υπουργών των Εξωτερικών

Μέσα σε 20 περίπου γραμμές δηλώσεων αναφέρθηκαν ..17 φορές στην «Μακεδονία», δείχνοντας σ όλους μας, που θα καταλήξει τελικά αυτή η ιστορία. Ο σύγχρονος κόσμος θα θεωρηθεί πλέον ως Μακεδονία την χώρα των Γκρούεφσκι, Τσερβένκοφσκι και Μιλόσοσκι….

(Και εδώ κάνω την αυτοκριτική μου. Με πληγώνει αυτή η εξέλιξη αλλά δεν μπορώ και να το κρύψω….)