Το ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης σε νέες περιπέτειες. Η ώρα των "κορυφαίων", των ουσιαστικών δηλαδή Πρωταγωνιστών!..

 

Αυτό που συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί να εξηγηθεί με την έστω καλή γνώση και συνήθη ανάλυση των εσωκομματικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων.

Υπάρχουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες, όχι απλώς κοινωνικής συμβίωσης και πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά και λογικής συνέπειας και συνέχειας.

Δεν είναι άγνωστο, απεναντίας οι συνεχείς εσωκομματικές συγκρούσεις έκαναν πασίγνωστο στο ευρύ κοινό της πόλης, πως υπάρχει πρόβλημα στην κομματική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, που έχει τις ρίζες του τόσο και κυρίως στα όσα προηγήθηκαν των εκλογών για την ανάδειξη Προέδρου, όσο και στον ανταγωνισμό των βουλευτών και στις προσωπικές επιδιώξεις αρκετών στελεχών.

Όμως τις τελευταίες ημέρες, προέκυψαν δύο γεγονότα ένα σε κεντρικό επίπεδο και ένα σε τοπικό, διαφορετικής βέβαια σημασίας και βαρύτητας, αλλά πάντως προς την ίδια κατεύθυνση.

Το πρώτο αφορούσε στην νέα τακτική του Γ.Παπανδρέου, να εφαρμόσει στην πράξη τις συχνές διακηρύξεις του περί ενότητας και αξιοποίησης όλων των στελεχών και το δεύτερο οι πρωτοβουλίες  κορυφαίων τοπικών στελεχών από όλες τις πλευρές, να επιδιώξουν μια «συναινετική» στο κλίμα των ημερών διευθέτηση της ανάδειξης του νέου Γραμματέα της Νομαρχιακής οργάνωσης.

Κίνηση που δεν είχε ευτυχή κατάληξη, διαμόρφωσε όμως ένα θετικό κλίμα στην τοπική κοινωνία και μια ελπίδα πως επιτέλους ανοίγει μια νέα σελίδα στην εσωκομματική ζωή του ΠΑΣΟΚ. 

Και ξαφνικά τινάχτηκαν όλα στο αέρα.

Με την ευθύνη, όπως φαίνεται όλων των πλευρών, όλων των πρωταγωνιστών εμφανών και αφανών.

Διαβάζοντας τις καταγγελίες και τις ενστάσεις, έχεις την εντύπωση πως όλα αυτά τα αποκαρδιωτικά και εξωφρενικά περιστατικά δεν συνέβησαν σε ένα κόμμα με την ιστορία και την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ, αλλά σε μια συντεχνία, όπου παίζονται τεράστια συμφέροντα, όπου δίνονται μάχες επιβίωσης, μάχες «ζωής και θανάτου»!..

Καθώς συμβαίνει να γνωρίζω αρκετά από τα στελέχη που πρωταγωνιστούν στο τοπικό ΠΑΣΟΚ, την ιστορία τους, την κοινωνική τους θέση, την επί δεκαετίες αδιαμφισβήτητη προσφορά τους στο Κίνημα, αναρωτιέμαι τί είδους Κίρκη ήταν αυτή, που μεταμόρφωσε μέσα σε μια νύχτα, ένα «αγωνιστή» σε ανεύθυνο και επικίνδυνο παραγοντίσκο.

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, όποια κι αν είναι η ερμηνεία των απερίγραπτων αυτών περιστατικών, το βέβαιο είναι πως η απαξίωση στην συνείδηση των πολιτών και της πόλης, είναι η σίγουρη, αδιαμφισβήτητη και δραματική συνέπεια.

Και επειδή οι «στρατηγοί» και οι «λοχαγοί» και οι «άνθρωποι εμπιστοσύνης», που εκ των πραγμάτων έχουν κυρίαρχο ρόλο στην ιστορία αυτή, έχουν την αναφορά τους σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, στους πραγματικούς δηλαδή «πρωταγωνιστές», είναι καιρός να αντιληφθούν ότι αυτοί θα κληθούν να καταβάλουν το «πολιτικό κόστος», και κυρίως ότι αυτών είναι κυρίως η ευθύνη για αυτήν την θλιβερή εικόνα ενός κόμματος που διεκδικεί την «εξουσία», δηλαδή την καθοδήγηση της χώρας και της κοινωνίας.