ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ της πολιτικής ανατροπής, ή ΟΛΙΒΙΕ ΜΠΕΖΑΝΣΕΝΟ της διαμαρτυρίας και του ακτιβισμού;

Δύο δημοσιεύματα, από σύμπτωση πιθανόν, την ίδια ημέρα και μάλιστα σε διπλανές στήλες, δίνουν μια σημειολογική εικόνα των προβλημάτων, που όπως φαίνεται αντιμετωπίζει ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΝ, ο Αλέξης Τσίπρας.

Είχα στο παρελθόν, σε κάποιο Σημείωμα κάνει αναφορά στο «εργαλείο Τσίπρας», δηλαδή στην κίνηση υποδόριων μηχανισμών στην ελληνική κοινωνία, που θα μπορούσε να προκαλέσει η παρουσία ενός νέου, άφθαρτου και χαρισματικού ανθρώπου στην πολιτική σκηνή.

Και είχα κυρίως τονίσει το ενδεχόμενο να ανατραπεί, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ο δικομματισμός, το σύστημα που τροφοδοτεί τώρα πλέον την πολιτική ζωή με αδιέξοδα,φθορά, ανεξέλεγκτη κατάχρηση της εξουσίας. 

Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση για κάτι τέτοιο θα ήταν μια κινητικότητα κεντρόφυγων δυνάμεων στην βάση και των δύο κομμάτων εξουσίας.

Ενώ  η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή ως  μια απροσδόκητη αλλά ελπιδοφόρα πραγματικότητα , τροφοδοτεί το πολιτικό σκηνικό με μια αναμενόμενη ρευστότητα,εν τούτοις   δεν φαίνεται να  σταθεροποιείται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Το αντίθετο θα έλεγα.

Η ρευστότητα από την παρουσία του Α.Τ. εκφράζεται κυρίως στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Φαίνεται λοιπόν πως τα δύο δημοσιεύματα στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω , δίνουν μια πρώτη εξήγηση για το φαινόμενο αυτό.

Ο τίτλος του ενός, που αναφέρεται στον ΣΥΝ είναι εύγλωττος: «Συνεχίζει με ακτιβισμό σε πολλά μέτωπα ο ΣΥΝ» 

Και ο άλλος που έχει σχέση με το ΚΚΕ, είναι εξ ίσου αποκαλυπτικός: «Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας»!!!

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Στον ΣΥΝ η ανάδειξη του Α.Τ. έδειξε πως η τακτική του Α. Αλαβάνου, ευφυής ως προς την ανάγνωση των διεργασιών στην ελληνική κοινωνία, δεν συνυπολόγισε με την ίδια επιτυχία την εσωκομματική πραγματικότητα του ΣΥΝ και ακόμη περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ...

Αυτό προέκυψε σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή του Α.Τ. στην προεδρεία του ΣΥΝ και συνεχίζεται με οδύνες, ο απόηχος των οποίων δεν καταφέρνει να κρατηθεί το εσωτερικό του κόμματος και διακινείται δημόσια, με σχόλια, ακριτομυθίες, και συχνά εμφανείς διαφοροποιήσεις και δυστοκίες.

Και ενώ όλοι σχεδόν οι σχολιαστές επισήμαιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πως μόνο εφ όσον ο ΣΥΝ διαμορφώσει και προβάλλει μια «πρόταση εξουσίας», μόνο δηλαδή όταν μπει στο χωράφι των διεκδικητών της εξουσίας, μόνο τότε θα μπορέσει να αναδειχθεί ως σημαντικός πολιτικός πόλος σοβαρής απειλής για τον δικομματισμό, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες δηλώσεων, κινήσεων και πρωτοβουλιών, που δείχνουν ακριβώς τοι αντίθετο.

Οι συνιστώσες του ΣΥΝ δεν φαίνεται να συμφωνούν για τον τρόπο αντιμετώπισης της «έκρηξης»  του δημοκοπικού φαινομένου.

Η απόπειρα να διαμορφωθεί ένα κάποιο «Πρόγραμμα» έπεσε στο κενό και ο Α.Τ βρήκε απέναντί του σχεδόν όλες τις τάσεις, όταν επιχείρησε να διαμορφώσει μια νέα οργανωτική δομή, που να μπορεί να ανταποκρίνεται στην τρέχουσα πολιτική, άμεσα και συγκροτημένα.

Από την άλλη στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα παραμένουν αδρανή και αμετακίνητα, αλλά εκεί τουλάχιστον υπάρχει η λογική εξήγηση του χαρακτήρα των κινημάτων και των προσωπικοτήτων που τον συνιστούν. 

Αλλά – και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα- και ο Αλέξης Τσίπρας, βρισκόμενος στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής, κάτω από τους προβολείς μιας αναμενόμενης έντονης δημοσιότητας, αποκαλύπτει πτυχές τόσο της προσωπικής του ζωής, όσο και κυρίως της πολιτικής του διαδρομής, που προκαλούν ερωτηματικά και σχόλια.

Κάνει σχεδόν «ό,τι μπορεί» για να επιβεβαιώσει ότι είναι «παιδί του κομματικού σωλήνα», ότι οι πολιτικές καταβολές τον συνοδεύουν και τον «στοιχειώνουν», ότι πολύ δύσκολα θα διαμορφώσει ένα νέο στίγμα πολιτικής προσωπικότητας, που οι περιστάσεις και η πολιτική συγκυρία απαιτούν από αυτόν.

Συμπέρασμα;

Εφ όσον τα πράγματα θα συνεχίζουν να κινούνται με τον τρόπο αυτόν, τότε το μόνο βέβαιο είναι πως η παρουσία του δεν πρόκειται να πλήξει τον δικομματισμό, αλλά αποκλειστικά και μόνο το ΠΑΣΟΚ, σε άγνωστη τελικά έκταση.

Και τότε τα ερωτηματικά για τον ρόλο του ΣΥΝ στην πολιτική ζωή του τόπου, θα προκύψουν και μοιραία θα είναι δυσάρεστα.

Ασφαλώς και μπορεί να εξελιχθεί σε Ολιβιέ Μπεζανσενό της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά τότε θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο ΣΥΝ θα παραμείνει αυτός που ήταν πάντα, ένα αριστερό, μαχητικό κόμμα, της διαμαρτυρίας και του ακτιβισμού, που θα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θα μπαινοβγαίνει στην Βουλή, ανάλογα με τις συνθήκες, αλλά μέχρι εκεί.

Αυτό όμως ο ΣΥΝ το έζησε ήδη και μια επιστροφή δεν θα είναι χωρίς καταλυτικές συνέπειες, ακόμη και για την ίδια την ύπαρξή του.

Η ζωή δε συμπαθεί το κενό. Και θα το αναπληρώσει με κάποιο τρόπο, αργά ή γρήγορα....