ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ..Προσοχή όμως, το πείραμα του Παρισιού δεν είναι μια εύκολη ιστορία!...

Το ποδήλατο και ειδικότερα οι «ποδηλατόδρομοι», έχουν μια θλιβερή και συχνά γελοία ιστορία στην πόλη.

Για τον γνωστό και απλούστατο λόγο, πως ο μόνος επώνυμος χαραγμένος ποδηλατόδρομος στην Θεσσαλονίκη, υπήρξε αυτός που σχεδιάστηκε πρόχειρα το 1990, στην παραλία και του οποίου τα υπολείμματα βλέπει ακόμη κανείς. Ένας άχρηστος και κυρίως προβληματικός «ποδηλατόδρομος», που «προδιέγραψε»και όλες τις επόμενες, συχνά επικοινωνιακές, σχετικές ενέργειες.

Τα ποδήλατα στην πόλη κινούνται μέσα στην ζούγκλα του κυκλοφοριακού, ως παρίες, ως «παράνομοι» και αυθαίρετοι, με λίγα λόγια ως εμπόδια στην κυκλοφορία των Ι.Χ. από τα οποία δέχονται συχνά όχι μόνο επικίνδυνη πίεση, αλλά εισπράττουν και την προσβλητική συμπεριφορά των οδηγών τους.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι σε δρόμους, που δεν είναι σε θέση να δεχτούν τον όγκο των κινούμενων πάνω σε αυτούς αυτοκινήτων, ελάχιστα περιθώρια υπάρχουν να γίνουν χαράξεις ποδηλατόδρομων.

Αλλά αυτό είναι μέρος της πολιτικής που συνολικά ασκείται για το Ι.Χ., μιας πολιτικής που δεν το αποθαρρύνει , δεν το εμποδίζει, δεν το ακυρώνει, με μια καλύτερη δημόσια συγκοινωνία δηλαδή, ούτε θέτει αντικίνητρα στην αλματώδη αύξησή τους, που οδηγούν το κυκλοφοριακό στο χάος.

Τώρα ο Δήμος Θεσσαλονίκης, δια του Αντιδημάρχου Βαγγέλη Δημητρίου- από τα πλέον αξιόλογα στελέχη που ανέδειξε στην πόλη η Τοπική Αυτοδιοίκηση-, εξαγγέλλει ένα ακόμη πρόγραμμα για το ποδήλατο, στα χνάρια όπως δηλώνεται της γνωστής και πετυχημένης πρωτοβουλίας του Δημάρχου του Παρισιού Μπερτράν Ντελανοέ.

Θα χρειαστεί όμως ιδιαίτερη προσοχή, μελέτη και δαπάνες, ώστε να μην οδηγηθεί το σύστημα που προετοιμάζεται στην απαξίωση και την εγκατάλειψη, ως μια ακόμη πρωτοβουλία για το ποδήλατο, που εξελίσσεται σε μια τρύπα στο νερό.

Εκτός και εάν το όλο εγχείρημα υπηρετεί επικοινωνιακούς στόχους, οπότε η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη.

Είναι λοιπόν νομίζω ιδιαίτερα χρήσιμο και διδακτικό να δούμε την πολιτική του Δημάρχου του Παρισιού , την γνωστή ως VELIB (Ελεύθερο Ποδήλατο), από πιο κοντά, τονίζοντας μερικά από τα συγκεκριμένα στοιχεία της.

Ο Μπερτράν Ντελανοέ, «φιλελεύθερος και σοσιαλιστής» κατά την πρόσφατη δήλωσή του, που προκάλεσε σάλο στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, ανέθεσε την όλη επιχείρηση στην GC DECAUX, μια ιδιωτική Εταιρία, που εκμεταλλεύεται την δημόσια διαφήμιση στο Παρίσι , με μια συμφωνία «πακέτο», κατά την γνωστή ελληνική ορολογία.
Η Εταιρία ανέλαβε τον σχεδιασμό της παραγωγής, εγκατάστασης και λειτουργίας του συστήματος, την παραγωγή του ειδικού εξοπλισμού (το σύστημα λειτουργεί ON LINE μέσω του INTERNET) και την ηλεκτρονική υποστήριξη της λειτουργίας του συστήματος στους 1.451 σταθμούς ποδηλάτων, τον σχεδιασμό και την παραγωγή των 20.600 ποδηλάτων, που τώρα κυκλοφορούν στα όρια του Δήμου Παρισιού.

Το συνολικό κόστος θα αποσβεστεί από τις εισπράξεις των πρώτων χρόνων λειτουργίας, από τις πωλήσεις δηλαδή της ειδικής ετήσιας κάρτας χρήσης των ποδηλάτων αξίας 29 ευρώ, ή των εβδομαδιαίων αντίστοιχων καρτών, ή την χρέωση μιας ημέρας αξίας 1 ευρώ. Το εισιτήριο του Μετρό είναι σήμερα 1.30 ευρώ.

Καθώς όλα λειτουργούν μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών, γίνεται γνωστό ανά πάσα στιγμή, πότε έφυγε ένα ποδήλατο, από ποιον σταθμό, , που στάθμευσε κλπ.

Το σύστημα λειτούργησε άψογα, οι Παριζιάνοι το υποστήριξαν θερμά και φυσικά τους βλέπεις στους δρόμους και τους αναγνωρίζεις, καθώς είναι ποδήλατα ειδικής κατασκευής.
Αλλά το Παρίσι έχει 371 χιλιόμετρα χαραγμένων ποδηλατόδρομων, στα οποία ο Ντελανοέ προσέθεσε το 2006, εν όψει της εφαρμογής του συστήματος, άλλα 43,6 χιλιόμετρα, ενώ ανανέωσε το 2007 άλλα 22.4 χιλιόμετρα.

Μετά την επιτυχία του συστήματος ο μεν Δήμος του Παρισιού ετοιμάζεται να παραγγείλει άλλα 20.000 ποδήλατα, οι δε περιφερειακοί Δήμοι κίνησαν την διαδικασία διαγωνισμών ανάδειξης αντίστοιχου εργολάβου.

Τα μεγέθη είναι βέβαια ασύλληπτα για μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη. Αλλά η αναφορά στο προηγούμενο του Παρισιού πρέπει να γίνεται με περίσκεψη και αίσθηση της πραγματικότητας, κυρίως όσον αφορά στην καθιέρωση των ποδηλατόδρομων, στην σοβαρή μελέτη ενός αξιόπιστου συστήματος και στην συνεχή και συνεπή υποστήριξή του.