ΔΥΟ ΜΥΘΟΙ, η "επανίδρυση του κράτους" και οι "μεταρρυθμίσεις" και μία ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΨΕΥΣΗ...

Η καταιγίδα ΖΗΜΕΝΣ, και τα όσα ακολούθησαν και φυσικάοι πυρκαγιές και τα περίφημα «μπάνια του λαού» έστειλαν στην ουρά της επικαιρότητας το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα της χώρας.

Την ανατροπή όλων των δεδομένων που χαρακτήριζαν την οικονομική κατάσταση της χώρας και φυσικά τις προοπτικές της.

Και ανέδειξαν κατά τρόπο δραματικό, την γύμνια της εθνικής μας οικονομίας απέναντι στις διεθνείς και εθνικές εξελίξεις στον τομέα αυτόν.

Αποκάλυψαν κυρίως τον μύθο των «μεταρρυθμίσεων», με τις οποίες υποτίθεται ότι εκσυγχρονιζόταν και θωρακιζόταν η οικονομία, ώστε να καταφέρει νε επιβιώσει και να συνυπάρξει σε έναν κόσμο επικίνδυνο και ακραία ανταγωνιστικό.

Η περιπτωσιολογία, η τιμή της αμόλυβδης, η λαϊκή, τα εισιτήρια των πλοίων, η τιμή του νεσκαφέ και του νερού, κυριαρχούν βέβαια και πάλι, στα δελτία των οκτώ, όταν μένει χρόνος, από τις πυρκαγιές.

Αλλά αυτή η αναφορά όχι μόνο δεν αναδεικνύει το βάθος και την έκταση της κρίσης, αντίθετα, δημιουργεί την αίσθηση ότι και το φετινό καλοκαίρι η κερδοσκοπία βασιλεύει ανεξέλεγκτα. Αλλά μέχρι εκεί.

Το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα στην χώρα, μια μικρή γεύση της πραγματικής κρίσης και των επερχόμενων εξελίξεων μας δίνουν κάποια από τα στοιχεία που παραθέτει σε ΣΧΟΛΙΟ του στην Καθημερινή ο Κώστας Καλίτσης.

Καθαροί και αδιαμφισβήτητοι αριθμοί, στατιστικά, αξιολογήσεις διεθνών οργανισμών για την ελληνική οικονομία, καθώς η παγκόσμια οικονομική κρίση αγγίζει τον εφιάλτη του στασιμοπληθωρισμού και της ύφεσης, με άλλα λόγια τον κίνδυνο ενός οικονομικού κραχ.
Μεταφέρω λοιπόν εδώ το επίπεδο της αντοχής, του εξοπλισμού, της ανταγωνιστικότητας και της ζωτικότητας της ελληνικής οικονομίας, στους τομείς εκείνους ,που μια όντως μεταρρυθμιστική πολιτική θα είχε ως πρώτο και σταθερό στόχο.

Ανάμεσα λοιπόν σε 178 αξιολογούμενες χώρες, η παγκόσμια τράπεζα μας κατατάσσει στην 100 θέση με κριτήριο την φιλική, θετική στάση μας απέναντι στην επιχειρηματικότητα.
Σχετικά με το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξεκινήσει μια επιχείρηση στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 152η θέση…

Στην χώρα υποτίθεται των ανήσυχων ανθρώπων, των τολμηρών, που ρισκάρουν για να επιτύχουν και μαζί τους φυσικά και η χώρα..

Ωε επιβεβαίωση αυτών των θλιβερών επιτευγμάτων, ανάμεσα στα 20 ευρωπαϊκά κράτη μέλη του ΟΟΣΑ, είμαστε τρίτοι από ..το τέλος, με κριτήριο την αποτελεσματικότητα του κράτους, την ποιότητα των ρυθμιστικών παρεμβάσεων και τέταρτοι , πάλι από το τέλος, σχετικά με τον έλεγχο της διαφθοράς και το κράτος δικαίου…

Τώρα όσον αφορά στα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας, καλύτερα να μην μεταφέρω εδώ τους αριθμούς μιας οικονομίας σε παρακμή, στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, που επικαλείται ο Κώστας Καλλίτσης.

Θα αναφερθώ όμως στις εκτιμήσεις στις οποίες καταλήγει ο Ν. Στεργίου, στέλεχος της Aspis Bank σε πρόσφατη ανάλυσή του.

Αφού καταγράφει τους κύριους οικονομικούς δείκτες και την καθοδική πορεία τους γράφει:

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από κορυφαία συμπτώματα μιας επιβράδυνσης, όπως το αυξανόμενο εμπορικό έλλειμμα, η αρνητική εξέλιξη στην καταναλωτική εμπιστοσύνη, η μείωση των θέσεων απασχόλησης. Με λίγα λόγια η παγκόσμια, η ευρωπαϊκή και η ελληνική οικονομία, ακόμη περισσότερο, ως πιο ευάλωτη εξ αιτίας των μεγάλων διαρθρωτικών αδυναμιών και μακροοικονομικών ανισορροπιών, μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και πληθωρισμού, του οποίου οι συνέπειες θα είναι αισθητές στον χρηματοπιστωτικό τομέα, την αγορά εργασίας, την οικονομική δραστηριότητα, τους εργαζόμενους, τους επιχειρηματίες, την κοινωνική συνοχή.

Και όταν διαπιστώνεται για την ελληνική οικονομία, ότι είχε τέτοια σοβαρά συμπτώματα, όπως υψηλό πληθωρισμό, υψηλή ανεργία, υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, υψηλό δημόσιο χρέος, σε όλη την περίοδο του ανοδικού κύκλου που άρχισε από το 1994 και τελείωσε το 2007 ( χωρίς να αξιοποιηθεί) αντιλαμβάνεται κανείς την επιδείνωση που θα έχουν τώρα όλα σχεδόν τα, προβληματικά άλλωστε, μακροοικονομικά στοιχεία και δείκτες».

Απλά δηλαδή μαθήματα πολιτικής οικονομίας, που ο καθηγητής Δ. Δελιβάνης τα δίδασκε στα χρόνια μου στους πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές της Νομικής…

Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση, ήρθε πριν από 5 χρόνια με δύο συνθήματα, την επανίδρυση του κράτους και τις μεταρρυθμίσεις.

Και σήμερα όλο αυτό το οικοδόμημα , της «κυβέρνησης των μεταρρυθμίσεων» καταρρέει μπροστά στα συντριπτικά στοιχεία και τους δείκτες που παρουσιάζουν οι διεθνείς οργανισμοί.

Και όχι μόνο αυτό.
Άφησαν να περάσει αναξιοποίητη μια κρίσιμη περίοδος, χωρίς την λήψη ουσιαστικών μέτρων είτε στον εκσυγχρονισμό του κράτους, είτε στις ουσιαστικές αλλαγές στους οικονομικούς θεσμούς, ώστε να βρεθεί σήμερα η χώρα γυμνή και απροστάτευτη μπροστά στην κρίση που είναι ήδη παρούσα.

Υ.Γ.
Η σημερινή δήλωση του «Τσάρου» της εθνικής οικονομίας, ότι «μία κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ) θα είχε νόημα, για να κάνει τις μεγάλες αλλαγές, που δεν θα μπορούσε να αναλάβει το κόστος να τις προωθήσει ένα κόμμα από μόνο του», τα λέει όλα. Και κυρίως ότι οι αλλαγές που «είχαν κόστος» φυσικά και δεν έγιναν ποτέ…

Δεν μένω βέβαια στις άλλες κύριες αντιδράσεις, αυτονόητες άλλωστε, που προκάλεσε η δήλωση αυτή στο σύνολο των κομμάτων.