ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ. Ο δικομματισμός πάντα κρίση, το ΠΑΣΟΚ περνάει μπροστά,ο ΣΥΝ σε διλήμματα, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ στο προσκήνιο..

Αυτές οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, που θα απασχολήσουν τα κόμματα- κυρίως- αλλά και τους αναλυτές και πολιτικούς σχολιαστές περιλαμβάνουν και δύο δευτερεύοντα στοιχεία, τα οποία νομίζω πως έχουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Το πρώτο αφορά στην σταδιακή μείωση της απήχησης του ΣΥΝ και την εγκατάλειψή του από ψηφοφόρους κυρίως του ΠΑΣΟΚ.

Φυσικό θα μου πείτε, αφού η εκπληκτική άνοδος του ΣΥΝ, συνδυάστηκε με τα προβλήματα του ΠΑΣΟΚ και την εξ ίσου μεγάλη καθίζηση της απήχησης του ,για λόγους που οι αναλυτές έχουν νομίζω εξονυχιστικά ερευνήσει και δικαιολογήσει.

Θα κάνω όμως δυο τρείς σκέψεις πάνω σ αυτό, ακόμη και αν κινδυνεύω να επαναλάβω γνωστά πράγματα χρησιμοποιώντας τα ευρήματα της ALCO, που λίγο πολύ εμφανίστηκαν σε όλες τις εφτά τελευταίες έρευνες.

Η πρώτη.
Αποδεικνύεται νομίζω ότι ο ΣΥΝ δεν αξιολόγησε σωστά και έγκαιρα, πως ο κόσμος, που έστω και πρόσκαιρα κατέφυγε στον ΣΥΝ, είχε μια δική του πολιτική κουλτούρα, διαφορετική ασφαλώς από την παγιωμένη των σταθερών ψηφοφόρων του ΣΥΝ. Και ασφαλώς και μια ιδεολογία , μια διαφορετική και περισσότερο ρεαλιστική σχέση με την πολιτική και τον ρόλο της.

Και τι συνάντησαν οι πολίτες αυτοί στον ΣΥΝ; Την Βαβέλ των συνιστωσών, μια εσωτερική ένταση, μια συνεχή αβεβαιότητα στην διατύπωση μιας νέας φυσιογνωμίας, ενός «προγράμματος» τέλος πάντων, το οποίο θα παρουσίαζαν σ αυτόν τον κόσμο που τριπλασίασε με την παρουσία του την δύναμη του.

Ο ακτιβισμός συνέχισε να κυριαρχεί, ο Α. Τσίπρας, καθώς βγήκε περισσότερο και καθημερινά στο προσκήνιο, απεκάλυψε την ιδεολογική κληρονομιά που έφερε μαζί του, μια κληρονομιά δογματισμού, συνδεδεμένη με την κλασσική ξύλινη γλώσσα της αριστεράς, τελικά μια παρουσία χωρίς φαντασία, χωρίς κάτι νέο, χωρίς φρεσκάδα, χωρίς νέες ιδέες.

Με λίγα λόγια ένα φτωχό κοινότυπο λεξιλόγιο, που εκφράζει εξ ίσου κοινότυπες ιδέες.
Με βλέμμα μόνιμα καρφωμένο άλλοτε στην Αλέκα και άλλοτε στους Μοράλες, έχει ελάχιστα περιθώρια να «διαβάσει» σωστά και να ερμηνεύσει την σημερινή κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας και δεσμευτικά περιθώρια μέσα στα οποία κινείται.

Και έτσι ο «πρόσφυγες» στην αυλή του ΣΥΝ μάταια περίμεναν ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί να τους δει ,να « μιλήσει» μαζί τους, να τους ακούσει, να τους κατανοήσει…

Και όπως ήταν αναμενόμενο απογοητεύθηκαν και είτε βγήκαν στον δρόμο της προσφυγιάς και πάλι, είτε πολλοί απ αυτούς επέστρεψαν στην αγκαλιά της παραδοσιακής κομματική τους ταυτότητας.

Αυτή η αδυναμία του ΣΥΝ να ξεπεράσει τις αναστολές του και να αξιολογήσει σωστά την πραγματικότητα που δημιούργησε η κρίση του δικομματισμού, είναι φυσικά μια υπηρεσία στο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα και μια ένδειξη του περιορισμένου ορίζοντα αυτού του κόμματος της αριστεράς.

Έχει κανείς και την παραμικρή έστω αμφιβολία ότι μέσα στην πρωτοφανή ανασφάλεια που δημιουργεί στην ελληνική κοινωνία, η διεθνής οικονομική κρίση, ο λαός θα αναζητήσει κάποια στιγμή την βεβαιότητα μιας κυβέρνησης, ξεπερνώντας ιδεολογίες και κομματικούς φραγμούς;

Και τώρα βλέποντας τις νέες δημοσκοπήσεις η ηγεσία του ΣΥΝ ερμήνευσε και πάλι λάθος την κατάσταση.

Ο Αλ Αλαβάνος προέκρινε την συνέχιση και την ένταση της επίθεσης στο ΠΑΣΟΚ- η τελευταία του με αφορμή την Ολυμπιακή, έφτασε στα όρια του ανοίκειου- ανίκανος να αντιληφθεί ότι η συμπεριφορά του αυτή ανοίγει και πάλι διάπλατη την οδό της επιστροφής στον δικομματισμό

Και ο Α. Τσίπρας επιλέγει την κινηματική δράση, θέλοντας να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον ΣΥΝ στους δρόμους και στην επαφή με την κοινωνία»..Τέτοια επαφή έχει ο ίδιος με την κοινωνία, ώστε να πιστεύει ότι την στιγμή αυτή είναι ο ακτιβισμός , που διαμορφώνει το νέο πολιτικό τοπίο..

Το δεύτερο εύρημα έχει γενικότερη αξία, αφορά στο σύνολο της πολιτικής, αφορά στην ίδια την κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος.

Ένα εντυπωσιακό ποσοστό 38,1% δηλώνει αδιάφορο για την πολιτική και το σύστημα, ένα άλλο εξ ίσου εντυπωσιακό 36,4% δηλώνει εξοργισμένο, ένα 13,9% αποδέχεται το πολιτικό σύστημα και μόλις ένα 7% εκφράζει την εκτίμησή του σ αυτό.

Ελάχιστοι αναλυτές και φυσικά κανένας από του πολιτικούς που παρελαύνουν από τις οθόνες των τηλεοράσεων ,δεν ασχολείται με τα ευρήματα αυτά, ή τουλάχιστον δε τους αποδίδει την εξαιρετική σημασία που αντικειμενικά έχουν.

Κι όμως είναι βέβαιο πως αυτοί οι αριθμοί κρύβουν την πραγματική πολιτική και κοινωνική κρίση της χώρας, το τέλμα και την παρακμή στο σύνολο των θεσμικών λειτουργιών και εξουσιών.

Εκεί βρίσκεται το κλειδί για όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά για την κατάσταση της χώρας και αγωνιά να βρει και να προτείνει λύσεις για τα προβλήματά της.

Πως κυβερνάς, ή πως θα κυβερνήσεις μια χώρα, πως μπορείς να συνεγείρεις τον λαό και να τον καλέσεις σε μια εγρήγορση, μια ανάταση ,πως θα πετύχεις την εμπιστοσύνη του ώστε να κινητοποιηθεί και να συμβάλλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση;

Αν τώρα το ΠΑΣΟΚ αρκείται σε ένα 27,9%, αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι ο αντίπαλος συγκεντρώνει ένα εξ ίσου θλιβερό 26,1%. Πρόκειται δηλαδή για μια καθαρά σχετική υπεροχή , που από μόνη της δεν σημαίνει τίποτε.

Ο δικομματισμός συνεχίζει να βρίσκεται σε κρίση και οι αριθμοί που μόλις σχολίασα αποδεικνύουν ότι και το πολιτικό σύστημα γενικότερα βρίσκεται σε κρίση και αυτό είναι νομίζω το κυρίαρχο μήνυμα των τελευταίων δημοσκοπήσεων.

Όλα τα άλλα είναι πρόσκαιροι ενθουσιασμοί και ελπίδες, είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη, που πάνω της δεν μπορεί να στηριχθεί καμιά απολύτως σοβαρή προοπτική για την έξοδο της χώρας από το τέλμα , την οικονομική κρίση και τα πολιτικά αδιέξοδα.

Υ.Γ.
Σημειώνω πάντως ως δείγμα της ωριμότητας, και των νέων προτεραιοτήτων, την ελπιδοφόρα εμφάνιση των Οικολόγων, που από το σύνολο των δημοσκοπήσεων φαίνεται ότι θα έχουν παρουσία ,τόσο στην προσεχή Βουλή, όσο και στην Ευρωβουλή, από την οποία σημειωτέον απουσιάζει εδώ και πολλά χρόνια μόνο το Ελληνικό οικολογικό κίνημα.