Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ. που θα μείνει στην ιστορία ως ένα νέο- και μοιραίο- Βατερλό για τον Κώστα Καραμανλή.

Όσοι Έλληνες περίμεναν ότι ο πρωθυπουργός θα χρησιμοποιούσε το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του, για ασχοληθεί σοβαρά με τα επείγοντα προβλήματα της κοινωνίας και την πορεία της χώρας και κυρίως να παρουσιάσει κάποια σαφή και συγκεκριμένη πρόταση αντιμετώπισης της επερχόμενης διεθνούς οικονομικής καταιγίδας, ασφαλώς απογοητεύτηκαν.

Φαντάζομαι βέβαια ότι θα επρόκειτο για εκείνους τους ελάχιστους σοβαρούς ανθρώπους, που συνεχίζουν να ελπίζουν ότι η τρέχουσα πολιτική στην χώρα, μπορεί να δει πέρα από την μύτη της και κυρίως πέρα από τα προβλήματα που απειλούν την δική της επιβίωση.

Ο πρωθυπουργός προσήλθε στην συνεδρίαση της Κ.Ε. με ένα και μοναδικό σκοπό, να απευθυνθεί στο εσωτερικό του κόμματός του και να «λύσει» τις διαφορές του με τους «αντάρτες» , παρά τις εκτιμήσεις των προηγούμενων ημερών όταν τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης του δήλωναν ότι «η Ν.Δ. είναι ανοικτό φιλελεύθερο δημοκρατικό κόμμα, όπου όλοι εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους»..

Κι όμως. Δεν μπορώ να θυμηθώ προηγούμενο τόσων υψηλών τόνων, τέτοιων χαρακτηρισμών, τέτοιας έντασης και οργής, σε παρόμοιες περιπτώσεις αναφοράς σε διαφωνούντες των κομμάτων..

Και δ εν μπορώ να εξηγήσω, πως αφού έφτασε στα άκρα, αφού η οργή και οι σκληρές προειδοποιήσεις του, οι ασυνήθιστες αναφορές, είχαν αυτήν την ένταση, δεν τόλμησε πολύ ενωρίτερα και με αφορμή τις συχνά προκλητικές ακόμη και κατά του προσώπου του δηλώσεις, να πάρει μέτρα εναντίον τους.

Περίμενε δηλαδή, να βυθιστεί η κυβέρνηση και το κόμμα του στην χωρίς προηγούμενο ανυποληψία και την ηθική και πολιτική κρίση, , περίμενε την εκρηκτική εξέλιξη της διεθνούς οικονομικής κατάρρευσης, για να προσέλθει στο δημόσιο βήμα.

Και ενώ όλοι περίμεναν όχι πλέον τι θα πει, αλλά τι θα αναγγείλει για το βαρύ κλίμα των σκανδάλων που ακινητοποιούν την κυβέρνηση του και για τους τρομακτικούς κινδύνους που διατρέχει η οικονομία της χώρας και τα άμεσα και επείγοντα μέτρα που θα λάβει , ο πρωθυπουργός προτίμησε να ασχοληθεί με τον πρωτοφανή τρόπο που ασχολήθηκε με τους κυρίους Τατούλη, Πολύδωρα, Μανώλη, Γιαννόπουλο και πάει λέγοντας, γιατί αυτή η λίστα φαίνεται πως είναι ατελείωτη και εκεί να εξαντλήσει την «πυγμή» και την «αποφασιστικότητα» του , αλλά και την ανυποχώρητη απόφασή του να συγκρουστεί με τα προβλήματα, όχι της χώρας, αλλά των εσωκομματικών αμφισβητιών του…

Σε ολόκληρο τον κόσμο η πολιτική και οικονομική ηγεσία σπεύδουν να λάβουν κάθε δυνατό μέτρο ώστε να προστατεύσουν , στα περιθώρια, που το κυρίαρχο σύστημα τους αφήνει, την κατάσταση της χώρας και το επίπεδο ζωής των πολιτών τους και σε μας η κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού της, βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία για να αναγγείλει σε υψηλούς και δραματικούς τόνους, ότι δεν πρόκειται να δεχθεί πλέον υπονόμευση, «πριονισμούς», προσωπικές στρατηγικές και ύποπτες επιδιώξεις και δεν θα υποχωρήσει σε… εκβιασμούς… των βουλευτών και στελεχών του!..

Να απευθύνει τελεσίγραφα στους βουλευτές του, που αμφισβητούν την πολιτική του και όχι στους κερδοσκόπους και τα συμφέροντα που λυμαίνονται την αγορά…

Θέατρο του παραλόγου…

Αν η Θεσσαλονίκη στάθηκε η στιγμή ενός τραγικού πολιτικού λάθους για τον πρωθυπουργό, με τις συνέπειες που όλοι γνωρίσαμε αμέσως μετά, η Κεντρική Επιτροπή είναι η αποκαθήλωση της σοβαρότητας, της υπευθυνότητας και της αξιοπιστίας ενός ηγέτη.

Εξοργίζομαι δε περισσότερο, επειδή εκτός όλων των άλλων έκρινε σκόπιμο να μιλήσει , για «επιτυχίες, για «γερά θεμέλια», για τις «μεταρρυθμίσεις», που τώρα ορθώνονται για να προστατέψουν δήθεν την χώρα από την λαίλαπα της διεθνούς οικονομικής κρίσης!..

Το γεγονός ότι η οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται συνεχώς και με μεγάλη ταχύτητα, οι εξαγωγές της χώρας περιορίζονται, το δημόσιο χρέος αυξάνεται, το έλλειμμα ξεπερνά τα όρια, - και η απειλή της επιτήρησης γίνεται περισσότερο από ποτέ ορατή-, οι ξένοι επενδυτές εγκαταλείπουν την χώρα, το τραπεζικό σύστημα κλείνει την στρόφιγγα των δανείων και αυξάνει το κόστος του χρήματος, ακόμη και για τις επενδύσεις και τις παραγωγικές δραστηριότητες, ότι η ακρίβεια και η εξοργιστική κερδοσκοπία, συρρικνώνουν το διαθέσιμο εισόδημα και άρα το επίπεδο της ζωής και ταυτόχρονα την κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης ,όλα αυτά δεν τον ενοχλούν, δεν τον προβληματίζουν, δεν θεωρεί ότι πρέπει να αποτελέσουν στοιχεία ενός ειλικρινούς διαλόγου με την κοινωνία και κυρίως μιας τολμηρής και συγκροτημένης πολιτικής.

Ο Τατούλης, και το «ανέβασμα του πήχη» ανοχής του, αυτό είναι το πρόβλημά του…
Και φυσικά όταν ο λαλίστατος σήμερα πολιτικός, -που χθες καθισμένος στην καρέκλα του υφυπουργείου του σιωπούσε, ακόμη και εξευτελιζόμενος-, σήκωσε το γάντι και επανέλαβε ενώπιον του, όλα όσα τόσο καιρό του καταμαρτυρούσε, ούτε αστραπές έλαμψαν, ούτε βροντές ακούστηκαν..

Για να καταρρεύσει μέσα σε ελάχιστη ώρα ακόμη και το σκηνικό του εξοργισμένου και αποφασιστικού ηγέτη που πήρε την..μεγάλη απόφαση να «συμμαζέψει το μαγαζί του»!...

Θα είχε νομίζω ενδιαφέρον να συγκρίνει κανείς την χθεσινή παρέμβαση του πρωθυπουργού, με την αντίστοιχη του φίλου του Προέδρου της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί, που επέλεξε μια ανάλογη συγκέντρωση στην Τουλόν, για να εξαγγείλει τα μέτρα που αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, που πλήττει και την Γαλλία.

Και είναι πολύ χαρακτηριστικός και αρκετά αποκαλυπτικός τίτλος υπό τον οποίο παρουσίασε το σχετικό ρεπορτάζ η «Le Monde»:

«Ο Ν. Σαρκοζί αποκαθιστά την σημασία του κράτους απέναντι στις αποτυχίες της αγοράς».

Ναι, ακόμη και ο Σαρκοζί…