Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ,ή η κατάρρευση ενός μύθου. Τα κράτη αναλαμβάνουν και πάλι τον ρυθμιστικό τους ρόλο.

Στις Η.Π.Α. , την Μητρόπολη του καπιταλισμού και της νεώτερης άγριας εκδοχής του , του «νεοφιλελευθερισμού, η λέξη «σοσιαλισμός» είναι συνδεδεμένο στην συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών της με κάτι το σκοτεινό, το ύποπτο, το επικίνδυνο, σχεδόν το αμαρτωλό!...

Αναδεικνύεται με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο στην προεκλογική διαμάχη των δύο υποψηφίων Προέδρων- και εμείς εδώ στην Ελλάδα το διαπιστώσαμε- και κατά την τελευταία επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου και Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όταν κρίθηκε από το επιτελείο του Μπάρακ Ομπάμα, ότι θα ήταν επικίνδυνη για την εικόνα του στους Αμερικανούς, μια συνάντησή του με τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!...

Τα πράγματα όμως ανατράπηκαν, όταν όλες σχεδόν οι απόπειρες της Αμερικανικής κυβέρνησης να «παρέμβει» τηρώντας βέβαια πιστά την λογική του συστήματος, όταν ακόμη και οι διορθωτικές επεμβάσεις της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας, ώστε να αποκτήσει το σχέδιο Πόλσον μια «κοινωνική ευαισθησία», κατέρρευσαν από την δυσπιστία των αγορών, το «τέρας» αυτό που γέννησαν και ανέθρεψαν ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση.

Χρειάστηκε να κάνουν το «απονενοημένο διάβημα» οι μεγάλοι διεθνείς νομισματοπιστωτικοί οργανισμοί, οι περίφημοι G7 και κυρίως και σαφέστερα οι ευρωπαίοι ηγέτες της ΟΝΕ, για να πεισθούν οι αγορές να θέσουν τέρμα – προς το παρόν;- στον κατήφορο προς ένα παγκόσμιο κραχ.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, οι Η.Π.Α. δήλωσαν δια στόματος Νιλ Κάσκαρι, στον οποίο ανατέθηκε η εφαρμογή του σχεδίου Πόλσον των 700 δισ. Δολαρίων , ότι θα προχωρήσουν στην ..εξαγορά μετοχών των τραπεζών, που θα ενταχθούν στο πρόγραμμα αυτό.

Χρειάστηκε δηλαδή να καταφύγουν στο κράτος, να κάνουν χρήση των μηχανισμών ουσιαστικής παρέμβασης του κράτους, να «κρατικοποιήσουν» ολικά ή μερικά τα πιστωτικά ιδρύματα που κινδυνεύουν και να δηλώσουν απερίφραστα , ότι το κράτος είναι εδώ και εγγυάται ότι θα στηρίξει και στο μέλλον οποιοδήποτε τραπεζικό ή χρηματοπιστωτικό οργανισμό, την τραπεζική ρευστότητα και την διατραπεζική συνεργασία.

Πέταξαν έτσι στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας ,τον μύθο της «αυτορρύθμισης» των αγορών, την θεοποίηση της απεριόριστης και ανεξέλεγκτης ελευθερίας των κινήσεων τους.

Και στοχοποίησαν για το μέλλον την απίστευτη λειτουργία των υψηλόβαθμων στελεχών των πιστωτικών οργανισμών.

Ο Σοσιαλισμός , το παρεμβατικό κράτος, έλαβε εκδίκηση , σκληρή, ψυχρή, και φυσικά οδυνηρή, για τους θιασώτες και τους κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού.

Θα υπάρξουν βέβαια συνέπειες, ακόμη και αν δεχτούμε όπως χαρακτηριστικά τονίστηκε, ότι βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης και όχι σε μια στάση της.

Είναι όμως περισσότερο από βέβαιο, ότι μετά την ομαλοποίηση της κατάστασης δεν θα μπορούν να συνεχιστούν τα πράγματα όπως πριν.

Ένας μηχανισμός ρύθμισης των αγορών θα εγκατασταθεί σίγουρα.
Και ασφαλώς θα υπάρξουν νέες ρυθμίσεις για αυστηρούς και αποτελεσματικούς μηχανισμούς εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος διεθνούς συγκρότησης και παρέμβασης.

Η σχετική δήλωση του αρχιτέκτονα της πολιτικής που εξήγγειλαν οι 15 της Ε.Ε. ,του Βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, με την οποία ζήτησε «να δημιουργηθεί τώρα μια νέα σωστή χρηματοοικονομική «αρχιτεκτονική» για την εποχή της παγκοσμιοποίησης», επιβεβαιώνει την πολιτική βούληση των κυβερνήσεων να κινηθούν προς την κατεύθυνση αυτή.

Το εκπληκτικό είναι ότι και οι Η.Π.Α. συμφώνησαν «να αναζητηθεί ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο», που θα βάλει κάποια τάξη στο χάος και τις αυθαιρεσίες του ισχύοντος και καταρρέοντος παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Οι ειδικοί αναλυτές, δίνουν τώρα ιδιαίτερη σημασία και αξία στην ανάγκη συλλογικής διαχείρισης των κρίσεων και στον συντονισμό, κρατών ,διεθνών πιστωτικών οργανισμών και συλλογικών συνεργασιών.

Είναι λογικά όλα αυτά.

Το δυσθεώρητο όμως κόστος, που επωμίζονται τα κράτη δεν πρόκειται να μείνει χωρίς συνέπειες.

Κανένας βέβαια δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να ξαναβρεθεί η διεθνής οικονομία μπροστά στο χάος των τελευταίων μηνών.

Εξ ίσου βέβαιο όμως είναι ότι θα υπάρξουν επώδυνες συνέπειες και σε άλλες περιοχές εκτός του πυρήνα του συστήματος, όπως οι αναπτυσσόμενες χώρες.

Ο Ντομινίκ Στρος Καν, μιλώντας ακριβώς για τις χώρες αυτές, το επιβεβαίωσε με δραματικό τρόπο: «Η χρηματοπιστωτική κρίση προσθέτει μια κρίση στην κρίση».

Η έλλειψη ρευστότητας, η αύξηση των τιμών των τροφίμων, η μείωση των εξαγωγών τους ,η ανακοπή των ξένων επενδύσεων, θα φρενάρουν την ανάπτυξη και θα θέσουν σε άμεσο κίνδυνο την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Γνωρίζει πολύ καλά ο Ντ. Στρος Καν ότι το Δ.Ν.Τ. οι μεγάλοι διεθνείς συλλογικοί οργανισμοί και τα επί μέρους κράτη, που επικεντρώνουν τώρα το ενδιαφέρον τους στην στήριξη των τραπεζικών οργανισμών και την διεύρυνση της ρευστότητας τους, θα μειώσουν, αν δεν διακόψουν πλήρως, την προς τις αναπτυσσόμενες και τις πενόμενες χώρες του τρίτου κόσμου χρηματοδοτήσεις τους.

Ή μήπως μπορεί να αμφιβάλλει κανείς, ότι η κρίση θα παγώσει για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα τις πολιτικές και τους στόχους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κλιματικής αλλαγής;

Την ίδια τύχη θα έχουν και τα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής στον Δυτικό κόσμο, που θα δεχθούν τις οδυνηρέ συνέπειες της κρίσης, , αν δεν υποχωρήσουν για ένα απροσδιόριστο χρόνο.

Κάτι τέτοιο όμως θα συνοδεύεται από κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις με ανεξέλεγκτες εξελίξεις, μια και η πραγματική οικονομία που έχει ήδη υποστεί βαρύτατες συνέπειες ,από την κρίση, θα αργήσει να ανακάμψει και συνεπώς θα αργήσουν και οι αντίστοιχες πολιτικές προστασίας των φτωχών στρωμάτων.

Δεν τελείωσαν λοιπόν όλα.

Βρισκόμαστε στην αρχή , οι αγορές ανταποκρίθηκαν επί τέλους θετικά, η διεθνής κοινότητα και οι κυβερνήσεις δείχνουν ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, έχουν πεισθεί γι αυτό, και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο, το κοινωνικό όμως κόστος θα είναι βαρύτατο, και τίποτε δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι οι αναγγελλόμενες νέες ρυθμίσεις θα ανατρέψουν τα ιδεολογήματα της ελευθερίας των αγορών και θα κατοχυρώσουν τον ρυθμιστικό ρόλο των κρατών.

Η απληστία, το κέρδος χωρίς όρια και φραγμούς, θα καραδοκούν πάντα.