ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ. Η ύφεση όμως βρίσκεται ήδη εντός των τειχών.

Η ζωή των ανθρώπων στις προηγμένες κοινωνίες χειροτερεύει.

Η πολιτική για τις κλιματικές αλλαγές και ο πενόμενος τρίτος κόσμος

τα επερχόμενα μεγαλύτερα προβλήματα

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, ενδεχομένως θα διασωθεί.

Οι αγορές όμως και οι κοινωνίες, δείχνουν ότι υπολογίζουν πλέον περισσότερο τα στοιχεία και τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία, παρά στα σχέδια Πόλσον, Μπράουν, ή των μεγάλων νομισματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Και τα στοιχεία αυτά δεν επιδέχονται πλέον καμιάς υπεκφυγής ή ωραιοποίησης. Η οικονομία στις ΗΠΑ έχει μπει ήδη στην ύφεση, γεγονός που πιστοποιείται από τα θλιβερά καθημερινά ανακοινωθέντα.

Η κατανάλωση μειώνεται, η ανεργία καλπάζει, τα εισοδήματα συρρικνώνονται.
Και τα νέα από το μέτωπο της φτώχειας είναι αποκαλυπτικά.

Ένας στους δέκα Αμερικανούς γράφει η «Independent» θα ζει σύντομα με συσσίτιο και το Αμερικανικό Κογκρέσο προβλέπει ότι στο άμεσο προσεχές μέλλον 28 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες θα παίρνουν κουπόνια σίτιση, για προμηθευτούν είδη διατροφής.

Μιλώντας όμως για διατροφή καλό είναι να μην ξεχνούμε ότι και στον υπόλοιπο λεγόμενο «ανεπτυγμένο» κόσμο η καθημερινή διατροφή έχει περιοριστεί. Γερμανία, Βρετανία, Αυστραλία, είναι οι χώρες όπου με στοιχεία αποδεικνύεται ότι οι πολίτες έχουν μειώσει ποσότητες και ποιότητες αυτών που έτρωγαν.

Απίστευτο δεν είναι;

Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί όλες αυτές τις εξελίξεις, όταν στο τέλος του 2007 η συζήτηση για ένα «δύσκολο» οικονομικά 2008, ξέφυγε από τα γραφεία των αναλυτών και των οικονομικών υπουργείων ανά τον κόσμο και έγινε πρωτοσέλιδο, αρχικά στις σομόν σελίδες των εφημερίδων, στην συνέχεια στις κανονικές εκδόσεις, για να αποκτήσει παρουσία και να σταδιακά να κυριαρχήσει στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων;

Σήμερα είναι το πρώτο θέμα, όταν φυσικά μια ακόμη πτυχή του χωρίς προηγούμενο σκανδάλου του Βατοπαιδίου, δεν διεκδικεί την πρωτιά.

Και θα γίνει όπως φαίνεται η καθημερινότητά μας, όχι πλέον ως «δελτία ειδήσεων», αλλά ως επιτακτική πραγματικότητα, που θα αλλάξει την ζωή μας για απροσδιόριστο ακόμη χρόνο.
Κι αυτό γιατί είτε αποκρύπτονται, είτε δεν μπορούν ακόμη να εκτιμηθούν οι συνέπειες της ύφεσης στην ελληνική οικονομία.

Τι έκανε για όλα αυτά η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών;

Ενέκρινε 2 τρισεκατομμύρια ευρώ για την στήριξη του τραπεζικού συστήματος, με κατεύθυνση την αποφυγή των χρεωκοπιών, την εξασφάλιση της ρευστότητας, την δυνατότητα δηλαδή του μεταξύ των τραπεζών δανεισμού, και την μερική εθνικοποίηση, αφού η διαδικασία προβλέπει αγορά μετοχών, συμμετοχή στην διοίκηση και αποφυγή των σκανδαλωδών αυθαιρεσιών και αμοιβών των διευθυντικών τους στελεχών.

Δηλαδή την αποφυγή του χειρότερου. Την αποφυγή ενός γενικευμένου πανικού, που θα οδηγούσε όχι απλώς στην ούτως ή άλλως παρούσα πλέον ύφεση, αλλά σε ένα χωρίς προηγούμενο οικονομικό κραχ.

Είναι αυτό, ή μόνο αυτό, που περίμεναν από την Σύνοδο οι Ευρωπαϊκοί λαοί;

Ασφαλώς όχι. Και ο κοινός νους κατανοεί ότι είναι ακόμη πολύ μακριά η στιγμή, που θα επιχειρηθεί, αν επιχειρηθεί, η επέμβαση στην ίδια την καρδιά του συστήματος, στην ελεύθερη και αυθαίρετη λειτουργία των αγορών, στην οριστική εγκατάλειψη της αυταπάτης – ή μήπως της απάτης;- περί «αυτορρύθμισης», με άλλα λόγια στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που κυριαρχεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην δομή και την οργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Υπήρξε όμως και ένας τομέας, όπου η Σύνοδος έδειξε μεγαλύτερη «ευλυγισία» απέναντι στις μέχρι σήμερα δεσμεύσεις σας.

Και αυτός δεν είναι άλλος από την ανατροπή της «δεσμευτικής» πολιτική της απέναντι στα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής και τον περιορισμό των αιτίων που τα προκαλούν.

Το ανακοινωθέν είναι περισσότερο από σαφές, για όσους γνωρίζουν την γλώσσα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση «εμμένει στους στόχους της για μείωση των αέριων ρύπων του θερμοκηπίου», λαμβάνοντας όμως υπ όψιν τις «ιδιαίτερες συνθήκες» σε κάθε χώρα!..

Και για να μην έχουμε την παραμικρή έστω αμφιβολία για το τι πρόκειται να γίνει διακινήθηκαν οι πληροφορίες για την στάση που θα κρατήσουν χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Εσθονία, η Λετονία, η Σλοβακία, που δήλωσαν ξεκάθαρα ότι η επιδείνωση των οικονομιών τους δεν τους επιτρέπουν να τηρήσουν τις αντίστοιχες δεσμεύσεις τους…

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι παρόμοια στάση θα κρατήσουν και οι υπόλοιπες χώρες, και γι αυτό έχει ελάχιστη σημασία η δήλωση του πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Ο εξευτελισμός για δεύτερη φορά της χώρας για την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές του Κυότο, αρκεί για να αντιληφθούμε τι πρόκειται να συμβεί. Πολύ περισσότερο τώρα που θα υπάρχει και «κατανόηση» της Ε.Ε. λόγω των «ιδιαίτερων συνθηκών»…

Εκεί όμως ποτ τα πράγματα θα πάρουν την μορφή ανθρώπινης τραγωδίας, με θύματα εκατομμύρια ανθρώπους είναι αυτό που συμβαίνει ήδη στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής
Τα στοιχεία των διεθνών οργανισμών που διαχειρίζονται προγράμματα είτε του ΟΗΕ, είτε της Ε.Ε. είναι εφιαλτικά.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας, υπολογίζει ότι 923 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα , αυξήθηκαν δηλαδή μεταξύ 2007 και 2008 κατά 75 εκατομμύρια.

Γεγονός που οφείλεται στην αύξηση των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων, αποδεικνύοντας την αδυναμία – ή μήπως την άρνηση και την αδιαφορία;- της διεθνούς κοινότητας να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της πείνας.

Σύμφωνα πάντως με τις εκτιμήσεις του Οργανισμού χρειάζονται περίπου 30 δισ. Δολάρια τον χρόνο , ώστε να τραφεί ο πληθυσμός αυτός και να αναπτυχθεί η τοπική παραγωγή τροφίμων.
Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά.

Η διεθνής βοήθεια για τρόφιμα μειώθηκε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 40 χρόνων…

Αν αυτά συνέβαιναν μέχρι τώρα, τι πρόκειται να ακολουθήσει όταν η παγκόσμια οικονομία περιήλθε στην χειρότερη και βαθύτερη οικονομική κρίση μεταπολεμικά και το φάσμα της ύφεσης είναι πια μπροστά στα μάτια μας;

Την αγανάκτηση που στον καθένα μας προκαλεί η πλήρης απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στις αποφάσεις «διάσωσης του τραπεζικού συστήματος», στην τραγωδία που εξελίσσεται εξέφρασε ο Κουρτ Ριτσέλ, διευθυντής της αρμόδιας υπηρεσίας της Ε.Ε. που διαχειρίζεται την βοήθεια στα κράτη του αναπτυσσόμενου κόσμου.

« Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι σήμερα διατεθειμένες να διαθέσουν τρισεκατομμύρια για την διάσωση των τραπεζών, αλλά επί σειρά μηνών υποστήριζαν ότι δυσκολεύονταν να συνεισφέρουν για την συγκέντρωση του ενός δισεκατομμυρίου, που απαιτείται προκειμένου να υλοποιηθούν τα προγράμματά μας».

Έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι τα προγράμματα αυτά.

Εκπαίδευση, υγειονομικά έργα, πόσιμο νερό, διοικητικές υποδομές και θεσμοί.

Ούτε και ο απώτερος στόχος των προγραμμάτων αυτών, που δεν κρύβεται άλλωστε, αυτός δηλαδή της διαμόρφωσης ενός «ζωτικού χώρου» επέκτασης των εμπορικών και οικονομικών δραστηριοτήτων της Ε.Ε. δεν στάθηκε ικανός να αλλάξει την πολιτική τους.

Έκαναν όμως κάτι άλλο κατά την τελευταία συνάντησή τους ο Ευρωπαίοι ηγέτες.

Υπολογίζοντας – σωστά αυτήν την φορά- ότι η πείνα και οι κλιματικές αλλαγές θα προκαλέσουν ένα άνευ προηγουμένου κύμα μετανάστευσης προς την δύση, ένα τρομακτικό τσουνάμι εκατομμυρίων πεινασμένων και απελπισμένων ανθρώπων, ενέκριναν το «Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο».

Ένα αδιαπέραστο τείχος ορθώνεται στα σύνορα της Ε.Ε. και μια «δύναμη κρούσης» η Frontex, αναλαμβάνει καθήκοντα αστυνόμευσης.

Τι λέει το Σύμφωνο της ντροπής;

Τα κράτη μπορούν να θέσουν υπό κράτηση τους μετανάστες μέχρι 18 μήνες, να απελαύνουν σε τρίτες χώρες ακόμη και άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, όπως γυναίκες, παιδιά, εγκύους και ηλικιωμένους, να καθιερώσουν βίζα με βιομετρικά στοιχεία για τους μετανάστες,, να λαμβάνονται δακτυλικά αποτυπώματα ακόμη και από την ηλικία των 6 χρόνων, να απαγορεύει την μαζική νομιμοποίηση και άλλα παρόμοια, όλα μέσα στο πνεύμα των περίφημων «Ευρωπαϊκών αξιών» !...

Η πείνα θα επιδεινώνεται, οι κλιματικές αλλαγές θα εξελιχθούν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα, το μείγμα όλων αυτών είναι εκρηκτικό, καθώς αλληλοτροφοδοτούν την αγανάκτηση, τον θάνατο, την φυγή προς την δύση, σε αναζήτηση όχι απλώς μιας καλύτερης ζωής αλλά απλά και δραματικά, σε αναζήτηση της ζωής.

Τα όσα θα συμβούν στα δύο αυτά ζωτικά , παγκόσμια προβλήματα στα δύο προσεχή χρόνια, θα σταθούν ο χειρότερος εφιάλτης των επόμενων γενεών και η μεγαλύτερη ήττα του δυτικού πολιτισμού.

Το κρίσιμο πάντως ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό θα αμφισβητηθούν στην επικείμενη διεθνή διάσκεψη ,οι νεοφιλελεύθερες συνταγές για την οικονομία και την ανάπτυξη.

Τα κοινωνικά κινήματα, που στο παρελθόν έδειξαν μια εντυπωσιακή κινητικότητα για επί μέρους πτυχές του προβλήματος αυτού, φαίνονται τώρα να μην συνειδητοποιούν τι κρίνεται, ή εν πάσει περιπτώσει απουσιάζουν από το προσκήνιο.