ΤΟ ΖΩΟΦΙΛΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ και η πρωτότυπη όσο και τρυφερή πρωτοβουλία του...

Εξήντα περίπου χρόνια πριν, τότε που συνέχισε να υπάρχει στην περιοχή Κυβερνείου η βίλλα του Χαμβδή Μπέη, το "Μέγαρο" για τα μέλη των 25 προσφυγικών οικογενειών που κατοικούσαν σ αυτό, το τελευταίο που απασχολούσε μικρούς και μεγάλους ήταν η κοινότητα των γατών που συμβίωναν μαζί τους, κινούμενες στους δαιδάλους των διαδρόμων, των σαλονιών, των υπόγειων και κυρίως πάνω και κάτω από τις πολλές εσωτερικές ξύλινες σκάλες.

Οι γάτες, κάθε ράτσας, χρώματος, ηλικίας και φύλλου, "ανήκαν" στο Μέγαρο, καμιά όμως οικογένεια, και κανένας κάτοικος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να έχει την "δική" του γάτα, ούτε μπορύσε να την συντηρήσει.

Τρέφονταν από αποφάγια, από τα ψαροκέφαλα, από τα σκουπίδια γενικά, που συγκεντρώνονταν στις ευρύχωρες βεράντες, πριν καταλήξουν στους υπαίθριους σωρούς σκουπιδιών, ανάμεσα στα αγριόχορτα της απέραντης περιοχής που περιέβαλε το "Μέγαρο".

Σπάνια κάποιος έμπαινε στον κόπο να πάει μέχρι το κέντρο της χωμάτινης πλατείας Σαλαμίνας, εκεί που τώρα βρίσκεται το συγκρότημα του Δημοτικού Σχολείου, την οποία στόλιζε σταθερά ένα βουνό σκουπιδιών.

Αλλά τα αποφάγια της λιτής διατροφής των ανθρώπων δεν άφταναν, αφού τις περισσότερες φορές δεν έφταναν, ούτε και για τους ίδιους.

Κατέφευγαν τότε στο κυνήγι των ποντικών, που αφθονούσαν στο "Μέγαρο", ή των πουλιών, ανάμεσα στα χόρτα και καμιά φορά έφταναν και μέχρι την τράτα των ψαράδων, οπότε εξασάλιζαν ένα πλουσιοπάροχο γεύμα, από τα μικρά ψάρια που οι ψαράδες πετούσαν γι αυτές στην ξηρά και τους γλάρους στην θάλασσα.

Οι δεκάδες αυτές γάτες οι κραυγές και οι καυγέδες των οποίων συχνά προκαλούσαν ανατριχίλες την εποχή των ερώτων τους,γεννούσαν σε κρυφές γωνιές, μέσα στο σκοτάδι, ή στην χαοτική απέραντη και σκοτεινή οροφή του "Μεγάρου".

Τα νέα γίνονταν γνωστά όταν οι μητέρες ξεμυτούσαν από τις κρυφές φωλιές τουςσυνοδευόμενες από 4-5 μικρά γατάκια, για να ξαπλώσουν στον ήλιο, ή να αναζητήσουν πιο ήσυχο καταφύγιο.

Θα μπορύσαν λοιπόν λογικά να κατακλύσουν κάποια στιγμή τα πάντα, αλλά αυτό δεν συνέβαινε.

Υπήρχε ένα σύστημα "ελέγχου" του πληθυσμού τους,και αυτού του συστήματος γινόμασταν συχνά μάρτυρες, βουβοί, χωρίς σχόλια, ή διαμαρτυρίες. Έμοιαζε σαν κάτι φυσικό,σαν μια "δουλειά" που κάποιος από τους μεγάλους είχε καθήκον να κάνει.

Ένα τσουβάλι, μια μαξιλαροθήκη, μια σακούλα τέλος πάντων εμφανιζόταν στα χέρια κάποιου μεγάλου,που κατευθυνόταν στην κοντινή θάλασσα και από την οποία ξεχύνονταν κραυγές τραβούσε την προσοχή μας, και μας μαγνήτιζε, με την "ζωντάνιά" της, καθώς τα μικρά γατάκια, 6,7 και περισσότερα καμιά φορά, προσπαθούσαν απελπισμένα να ξεφύγουν.

Το τσουβάλι χωνόταν στο νερό για λίγη ώρα και στην συνέχεια το "περιεχόμενο" αδειαζόταν στην θάλασσα.Παρακολουθούσαμε τα ακίνητα πλέον και άφωνα σώματά τους, να μετακινούνται από τα κύματα μπρος-πίσω,και καμιά φορά να παρασέρνονται από το κύμα ανοικτά και να χάνονται στο βάθος.

Νοιώθαμε μετά μια λύπη, που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε, κυρίως νομίζω για το πως εκείνα τα χαριτωμένα πλάσματα, που τα βλέπαμε να τρέχουν, να παίζουν και να παλεύουν μεταξύ τους, κατέληγαν στα επιπλέοντα ακίνητα και άφωνα "πραγματάκια", που η θάλασσα τα πήγαινε όπου ήθελε, μέχρι να εξαφανιστούν από τα μάτια μας..

Ήταν μια σκληρή εποχή, που δεν άφινε περιθώρια, για σκέψεις και κυρίως λύπες, για τις μικρές εκείνες τραγωδίες, επειδή όλοι ζούσαμε στα σπίτια μας πολύ χειρότερα και πολύ σκληρότερα γεγονότα.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, όταν χθές μια μικρή αφίσα κολημμένη σε κολώνες, και στάσεις εκεί στην Εγνατί κίνησε την προσοχή μου.

Το ΖΩΟΦΙΛΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ αναζητούσε εθελοντές, που θα δέχονταν να "φιλοξενήσουν" για ορισμένο διάστημα στο σπίτι τους μικρά γατάκια και σκυλλάκια, που για διάφορους λόγους συγκεντρώνονταν στα γραφεία τους ως "ορφανά".

Σκέφτηκα, πόση τρυφερότητα, πόσο ενδιαφέρον, πόση εφευρητικότητα υπήρχε πίσω από την κίνηση αυτή.

Γιατί πολύ εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τι θα συμβεί όταν κάποιος δεχθεί να φιλοξενήσει για ένα δυο μήνες ένα χαριτωμένο γατάκι στο σπίτι του...

Επειδή έχω και εγώ δυο γάτες στο σπίτι και επειδή έζησα μια φορά έστω την εμπειρία να μεγαλώνει ξαφνικά η οικογένια τους και να κυκλοφορούν στο σπίτι τρία γατάκια,που τα αποχωρίστηκα με λύπη, αν και πήγαν σε πολύ καλά χέρια , -τα φαντάζομαι ευτυχισμένα και ρωτώ συχνά γι αυτά-, πιστεύω πως ελάχιστα από τα μικρά γατάκια, ή σκυλάκια, που θα βρουν φιλοξενία κάπου, θα χρειαστεί να επιστρέψουν στο Ζωοφιλικό Σωματείο.

Δεν τους γνωρίζω τους ανθρώπους του Σωματείου.

Τους βγάζω όμως το καπέλλο.