Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας στο χείλος του γκρεμού. Η τελευταία ευκαιρία του στα χέρια δύο γυναικών


Φαίνεται πως το Γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα, ηγεσία και οπαδοί έχουν βαλθεί να αλλάξουν το πολιτικό τοπίο στην Γαλλία, κατακερματίζοντας ακόμη περισσότερο την ευρύτερη Αριστερά.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί με κριτήρια πολιτικά, ιδεολογικά, ακόμη και προσωπικά, αυτό το «ψυχόδραμα» ενός κόμματος εξουσίας, σ αυτήν την κρίσιμη περίοδο των πολιτικών και ιδεολογικών ανακατατάξεων και ανατροπών, με την ιστορία και την παράδοσή του, να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται όπως αυτό συνέβη λίγο πριν και μετά το Συνέδριο της Ρεμς.

Η πρωτοφανής παγκόσμια οικονομική κρίση εξ αιτίας κυρίως του νεοφιλελευθερισμού, της αποθέωσης του ιδεολογήματος της ελευθερίας των αγορών, πέρα από τα δεινά που συσσωρεύει στον κόσμο, θέτει σε κρίση και τον ρόλο αυτής της πολιτικής, ενώ προσφέρει μια χωρίς προηγούμενο ευκαιρία στα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, να φέρουν στο προσκήνιο τις βασικές ιδεολογικές και πολιτικές αρχές τους για τον ρυθμιστικό και κυρίως αναντικατάστατο ρόλο του κράτους ως ρυθμιστή, ως εγγυητή μιας κοινωνίας δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.

Σ αυτήν ακριβώς την στιγμή, το Σοσιαλιστικό κόμμα, και η ηγεσία του αποδύονται σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα προσωπικών επιδιώξεων, αλληλοεξόντωσης, συνασπισμών προσώπων και ομάδων.

Όσο και αν καλύπτονται κάτω από ένα δήθεν ιδεολογικό μανδύα, οι διαφορές τους δεν είναι παρά προσωπικές. Ποτέ στο παρελθόν η ηγετική ομάδα δεν είχε διασκορπιστεί τόσο πολύ εξ αιτίας ενός απίθανου μίσους-λατρείας, που χαρακτηρίζει την παρουσία της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, τους φίλους και αντιπάλους της.

Γιατί φυσικά όπως υποστηρίζει και ο πρώην διευθυντής της Μοντ Jean Marie Colombani δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στην ιδεολογία και την πολιτική που διακηρύσσουν οι δύο κυρίες του Σοσιαλιστικού κόμματος, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ και η Μαρτίν Ομπρύ:

« Υπάρχουν πράγματι διαφορές μεταξύ των δύο κυριών; Ασφαλώς όχι. Για την ακρίβεια, οι θέσεις τους είναι ταυτόσημες. Αμφότερες είναι φιλοευρωπαίες και οπαδοί των μεταρρυθμίσεων, πιστεύουν στις «αρετές» της αναδιανομής του εισοδήματος μέσω της φορολογίας και του δημοσίου ελλείμματος. Καμία από τις δύο δεν άρθρωσε κάποια καινούργια ιδέα για την αντιμετώπιση της κρίσης καθώς και η μία και η άλλη αρκέστηκαν στην «επιστροφή» που κράτους».

Ούτε βέβαια και η δημόσια υποστήριξη προς την Δήμαρχο της Λιλ από τα μαμούθ του Σοσιαλιστικού κόμματος, τον Φαμπιούς, τον Ζοσπέν, τον Στρ. Καν, τον Ντελανοέ, στηρίζεται σε ιδεολογικές συγγένειες και στον κατάλογο αυτόν ασφαλώς θα είχαν θέση και ο Κουσνέρ και ο Ζακ Λανγκ , αλλά αυτοί «έφυγαν νωρίς»..

Ούτε πολύ περισσότερο η μοιραία – για τα όσα ακολούθησαν- απόφαση του τρίτου υποψήφιου για την θέση του Γ.Γ. του κόμματος Μπενουά Αμόν, να υποστηρίξει για τον δεύτερο γύρο των Μαρτίν Ομπρί έγινε για λόγους ιδεολογικούς.

Ο Αμόν, επικεφαλής μιας όντως αριστερής πτέρυγας, είδε απλώς την δική του μελλοντική πορεία σε σχέση με τις δύο υποψήφιες και επέλεξε την πλέον αβέβαιη και εύθραυστη χρονικά υποψηφιότητα, εκείνη δηλαδή, που θα ανοίξει σύντομα και πάλι ένα γύρο διεργασιών για την ηγεσία του κόμματος.

Το ότι στον πρώτο γύρο, αλλά και στην προκαταρκτική διαδικασία η Σεγκολέν συγκέντρωσε την πλειοψηφία έχοντας τους πάντες απέναντί της, είναι ένα στοιχείο εξαιρετικά σημαντικό για την δυναμική των υποψηφίων που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε να υποτιμηθεί.

Πολύ περισσότερο βέβαια όταν η νίκη της Μαρτίν Ομπρύ στηρίζεται τελικά στις 102 ψήφους, τυπικά αρκετό με τους κανόνες της Δημοκρατίας, πολιτικά όμως ισχνό με τους κανόνες μάλιστα του παιχνιδιού, όπως αυτοί ισχύουν στο Σοσιαλιστικό κόμμα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ο διεθνής τύπος εκτιμά ότι το Σοσιαλιστικό κόμμα βυθίστηκε σε ακόμη βαθύτερη κρίση μετά την εκλογική διαδικασία, από την οποία όλοι και κυρίως οι οπαδοί του κόμματος προσδοκούσαν μια λύση-λύτρωση.

Ωστόσο, η ζωή δεν περιμένει, η εποχή , η πολιτική και οικονομική επικαιρότητα, δεν θα ακινητοποιηθούν περιμένοντας τους Σοσιαλιστές να βγουν από το αδιέξοδο.

Η Γαλλία αντιμετωπίζει με δέος κυριολεκτικά το επερχόμενο μαύρο 2009, και αν το Σοσιαλιστικό κόμμα συνεχίσει την εσωστρέφειά του πολύ γρήγορα θα το εγκαταλείψουν οι Γάλλοι. Τους περιμένουν με ανοικτές αγκάλες, ο Μπεζανσενό του «Νέου Αντικαπιταλιστικού κόμματος, ο αποχωρήσας από τους Σοσιαλιστές Ζαν –Λικ-Μελανσόν και το πρόσφατα ιδρυθέν κόμμα του «Κόμμα της Αριστεράς, ο κεντρώος Μπαϊρού και φυσικά ο μόνος κερδισμένος όλης αυτής της περιπέτειας, ο Πρόεδρος Σαρκοζί.

Μεταξύ σαρκασμού και ειρωνείας μάλιστα κάποιος είπε πως αν οι Σοσιαλιστές του ανέθεταν να «ορίσει» αυτός την ηγεσία των Σοσιαλιστών, ίσως δεν θα έκαναν μεγαλύτερο κακό στο κόμμα τους από αυτό που συνέβη με το Συνέδριο της Ρεμς και τις εκλογές που ακολούθησαν…

Μένει τώρα να δούμε πως θα διαχειριστούν την κατάσταση οι δύο κυρίες, μια και όπως φαίνεται όλοι οι άλλοι «φεουδάρχες» του κόμματος ,θα πάνε οριστικά στο περιθώριο, με εξαίρεση πιθανόν ο Στρος Καν , που θα παραμένει η εφεδρεία για τις εκλογές του 2012.

Αρκεί να πάρουν σοβαρά υπ όψιν τους την εκτίμηση του Μπεζανσενό:

«Το Σοσιαλιστικό κόμμα θερίζει ό,τι έσπειρε επί χρόνια, αφού η λογική των προεδρικών υποψηφίων και η πάλη για την εξουσία, πήραν το προβάδισμα στην πολιτική».