Μια κατάντια χωρίς όρια, μέσα στο χειρότερο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, που έζησε ποτέ η χώρα.

Όσοι άκουσαν προχθές τον Γιώργο Βουλγαράκη να δηλώνει χωρίς ντροπή, χωρίς έστω μια συστολή, εκείνο το απίστευτο « εμένα αν μου ζητήσει ο Καραμανλής, θα αυτομαστιγωθώ στην Πλατεία Συντάγματος», και να το επαναλαμβάνει μη τυχόν και διέφυγε της προσοχής μας, πιστεύω ότι έμειναν άναυδοι..

Γιατί ασφαλώς δεν έχουμε συναντήσει ποτέ προηγούμενα έναν τέτοιας μορφής δημόσιο αυτοεξευτελισμό χάριν μιας – αβέβαιης όπως φαίνεται- συμμετοχής στην λίστα των εκλογών.

Τι δείχνει όμως το περιστατικό αυτό;

Κατ αρχήν βέβαια την βαθύτατη κρίση του πολιτικού ήθους, στην οποία σταδιακά βυθίζεται το πολιτικό σύστημα.

Δεν εννοώ βέβαια ότι η ενέργεια αυτή χαρακτηρίζει το σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Το γεγονός όμως ότι ένα γνωστό πολιτικό στέλεχος και πρώην υπουργός φτάνει στο σημείο αυτό, χωρίς καμιά αντίδραση ούτε από τον πολιτικό κόσμο γενικά, ούτε και κυρίως από τον «μεγάλο αρχηγό», στον οποίο απευθύνθηκε κατ αρχήν η πρόκληση, είναι δείγμα της ραγδαίας επιδείνωσης και απαξίωσης των στοιχειωδών κανόνων όχι απλώς αυτού που γενικά αποκαλούμε πολιτική δεοντολογία, αλλά του ήθους της πολιτικής και της κοινωνικής ευθύνης ενός δημοσίου προσώπου.

Είναι δυστυχώς ένα ακόμη δείγμα των νέων αντιλήψεων για τον ρόλο και την ευθύνη των πολιτικών και την κατάλυση κάθε ορίου προστασίας της σοβαρότητας , της προσωπικότητας και της αυτονομίας των πολιτικών.

Θα μπορούσε να κάνει τον γύρο του κόσμου μια δήλωση που θυμίζει το αυτομαστίγωμα των Σιιτών, κατά τον εορτασμό της επετείου του θανάτου του Αγίου τους, για να μας προσδώσει άλλον ένα απαξιωτικό διεθνή χαρακτηρισμό.

Και το χειρότερο


Ο «Βατοπαιδινός» υπουργός έδωσε αυτό το αδιανόητο μάθημα κατάρρευσης του πολιτικού ήθους στο νεανικό κοινό που ενδεχομένως παρακολουθούσε την πρωινή εκπομπή του Σαββάτου, χωρίς να διοχετευτεί, κατά τον πρωτότυπο τρόπο που επέλεξε η κυβέρνηση, η παραμικρή «ενόχληση», ή η «στενοχώρια» βρε αδελφέ, του κ. πρωθυπουργού, του αποδέκτη της πρόκλησης Βουλγαράκη…

Και με την λαμπρή και πάντα αξιοσημείωτη εξαίρεση των δημοσιογράφων που αποδεικνύουν καθημερινά ότι οι ευαίσθητες κοινωνικά κεραίες τους, καταγράφουν γεγονότα του είδους αυτού, τα αξιολογούν και τα καταγγέλλουν, ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ, συνέχισαν να ασκούν ανενόχλητοι τον «εφ ώ ετάχθησαν» ρόλο τους…