Κάποιοι επιμένουν να ζουν στον –όμορφο- κόσμο τους.

Οι συνεκτικές κοινωνίες, με τις ευεργετικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων ανθούν, όπως φαίνεται, στα κοινωνικά σύνολα της περιφέρειας, στις μικρές κοινότητες των ανθρώπων και πάντως μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Στην Θεσσαλονίκη, που την ζούμε στην καθημερινότητά της, μπορούμε να διακρίνουμε δια γυμνού οφθαλμού την αρνητική εξέλιξη, την αποδιάρθρωση δηλαδή αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό ιστό, την σταδιακή απομάκρυνση του κόσμου από τα κοινά, την αποχώρηση από τις συλλογικές δραστηριότητες.

Ένας επίμονο αναχωρητισμός κυριαρχεί συνέπεια του οποίου είναι φυσικά ο μαρασμός και η εξαφάνιση των αυθεντικών κινημάτων, της ζωντανής παρουσίας της κοινωνίας των πολιτών, των τοπικών συλλόγων των διάσπαρτων κινημάτων της γειτονιάς, που κάποτε ανθούσαν.

Κινήματα για ποιότητα ζωής, για την οικολογία, για τον πολιτισμό, για τα τοπικά έθιμα, για την προστασία μιας ιδιαιτερότητας που η «εξέλιξη» απειλεί.

Έχω νομίζω αναφερθεί και άλλη μια φορά στα χαρακτηριστικά της δεκαετίας του 80,
.
Είχε τότε καθιερωθεί στον Δήμο Θεσσαλονίκης, η «θεσμική» ετήσια διοργάνωση εκδηλώσεων στις γειτονιές της πόλης με τον τίτλο «Ανοιξιάτικες πολιτιστικές εκδηλώσεις». Έχω στα χέρια μου το Πρόγραμμα της πρώτης διοργάνωσης, και ανακαλύπτω με έκπληξη πως συμμετείχαν …130 περίπου οργανώσεις, φορείς και τοπικοί σύλλογοι!..

Είναι βέβαια κατανοητό το γεγονός της σταδιακής αλλαγής που συντελείται στην πόλη. Καθώς η Θεσσαλονίκη γιγαντώνεται η κοινωνική και οικονομική σύνθεση της αποκτά νέα χαρακτηριστικά, ο τρόπος ζωής βελτιώνεται αλλά και προσαρμόζεται στις νέες πραγματικότητες, που διαμορφώνουν η τηλεόραση, το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, η ασύλληπτες δυνατότητες επικοινωνίας ενημέρωσης και εκτέλεσης διαφόρων πράξεων, μέσω του υπολογιστή, από το γραφείο του σπιτιού μας.

Ταυτόχρονα η αλλοίωση της συνοχής, της κοινωνικής ευαισθησίας της αλληλεγγύης , όταν δεν συνδυάζονται με τις δημόσιες σχέσεις, την ψηφοθηρία και την κοινωνική προβολή, γίνονται όλο και περισσότερο εμφανείς.

Πρόσφατα διάβασα σε μια συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου, στο ένθετο «Culture”, μια δραματική και απογοητευτική αποστροφή του καθώς μιλούσε για την Θεσσαλονίκη: «Στη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς, ο κόσμος έχει παραιτηθεί»..

Δίνει μια εξήγηση της «αναχώρησης» και της απομάκρυνσης από τα κοινά, που έχει βέβαια μια πολυσύνθετη ερμηνεία. Εκπέμπει ταυτόχρονα ένα μήνυμα για τους κινδύνους που απειλούν το μέλλον της πόλης.

Ξαναγυρίζω όμως στην περιφέρεια, στην Μαρώνεια συγκεκριμένα, μια δραστηριότητα των ανθρώπων της οποίας στάθηκαν αφορμή για τις σκέψεις του Σημειώματος αυτού.
Διαβάζω λοιπόν σήμερα στην «Μακεδονία» πως εκεί ιδρύθηκε και λειτουργεί με λαμπρά αποτελέσματα, ένας σύλλογος …πατεράδων, που έχει σκοπό να προσφέρει βοήθεια στα παιδιά, σε όλα τα παιδιά, και σε εκείνα που έχουν χάσει τους γονείς τους, και σ εκείνα των οποίων οι γονείς δεν μπορούν να καλύψουν δαπάνες σπουδών, όπως τα φροντιστήρια, χωρίς διάκριση εθνική θρησκευτική ή άλλη.

Ο Σύλλογος που ξεκίνησε με 75 μέλη αριθμεί τώρα 250, καθώς με την εκδήλωση αντίστοιχου ενδιαφέροντος, επεκτάθηκε σε όλη την Ροδόπη.

Παρέχουν λοιπόν συμβουλές, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, προβάλλουν σύγχρονες αντιλήψεις για την οικογένεια.

«Κανένας δεν έχει το πάνω χέρι στην οικογένεια. Ο ένας συμπληρώνει , βοηθά και στηρίζει τον «άλλον», τονίζει ο πρόεδρος του συλλόγου.

Μπορεί να μας φαίνονται όλα αυτά λίγο απλοϊκά, λίγο ναΐφ, ίσως αυτονόητα, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Συντελούνται όμως στην Μαρώνεια, από τους κατοίκους της, μέσα σε μια κοινωνία, που έχει την ανάγκη και την στήριξη ενός πνεύματος αλληλεγγύης, ιδιαίτερα σε κρίσιμους χρόνους. Δεν υποκρύπτουν κίνητρα, δε κρύβουν υστεροβουλίες και σκοπιμότητες.

Λοιπόν τα θεωρώ καλά νέα.

Γι αυτό και τα επισημαίνω.

Ίσως και να για να ξεφύγω από την ενδημούσα τάση της μόνιμης διαμαρτυρίας, την λογική της καταγγελίας, την γκρίνια που μας περιβάλλει και μας καταθλίβει , αλλά λίγο πολύ την υπηρετούμε όλοι.