ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ

Με αφορμή την ίδρυση στην Αθήνα του Ραδιοτηλεοπτικού Μουσείου.

Η ανακοίνωση του προέδρου της ΕΡΤ Χρήστου Παναγόπουλου για την ίδρυση Ραδιοτηλεοπτικού Μουσείου στην Αθήνα, στους εξαιρετικούς όντως χώρους της ΕΡΤ στα Λιόσια ( έκταση 37 στρεμ με τρία διατηρητέα κτίρια συνδεδεμένα ιστορικά με την Ραδιοφωνία), ο πλούτος των στοιχείων με μουσειακό ενδιαφέρον, που είναι διάσπαρτα στα κτίρια της ΕΡΤ, μπορούν αναμφισβήτητα να δικαιολογήσουν την ίδρυση του Μουσείου.

Το γεγονός όμως ότι η Θεσσαλονίκη, έχει τα πρωτεία τόσο στην πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή , όσο και με την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή μέσα από την Διεθνή της Έκθεση στην Ελλάδα, το γεγονός επίσης ότι ελάχιστοι στην Θεσσαλονίκη, γνωρίζουν ότι εδώ και χρόνια «στεγάζεται» σε ένα KIBO μέσα στην ΔΕΘ το «Ραδιοφωνικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης», εκ των πραγμάτων μας οδηγεί σε μερικές, θλιβερές και πάλι, σκέψεις για την Θεσσαλονίκη και την αδυναμία της να προστατεύσει και να αναδείξει πλευρές της ιστορίας όπως αυτή με τα Ραδιοτηλεοπτικά της πρωτεία.

Ξεκαθαρίζω ευθύς αμέσως ότι δεν έχω καμιά πρόθεση να αρχίσει μια διελκυστίνδα ανάμεσα στις δύο πόλεις για το ποιος δικαιούται, ή νομιμοποιείται να έχει το Ραδιοτηλεοπτικό Μουσείο.

Η Θεσσαλονίκη έχει την πρωτοπορία της και η Αθήνα τον πλούτο των εκθεμάτων , την ιστορία των 70 χρόνων , τα οικονομικά μέσα, και τους εξαιρετικούς χώρους.

Θα ήταν συνεπώς παράλογο και υπερφίαλο να απαιτήσει κανείς την ίδρυση του «εθνικού» τρόπον τινά Ραδιοτηλεοπτικού Μουσείου στην Θεσσαλονίκη.

Αλλά, υπάρχει ένα καίριο αλλά..

Ο πρωτοπόρος Τσιγγιρίδης, χάρισε στην Θεσσαλονίκη, έναν τίτλο που την καταξιώνει και την τιμά.

Το ίδιο έγινε και με τους επώνυμους, αλλά άγνωστους τεχνικούς που έστησαν το πρώτο στούντιο και επέτυχαν την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή ως πρωτοπόρα δραστηριότητα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.

Οι άνθρωποι αυτοί έγραψαν μια σελίδα στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, που μπορεί να της δίνει κύρος, ιδιαιτερότητα αυτοπεποίθηση, να την εγγράφει στην διεθνή, ή τουλάχιστον την Βαλκανική ατζέντα, ως την πρωτοπόρα πόλη στον ραδιοτηλεοπτικό τομέα.

Αυτήν λοιπόν την σελίδα της ιστορίας της, αυτούς τους πρωτοπόρους, ανήσυχους, δημιουργικούς ανθρώπους της, οφείλει να τους τιμά, να τους θυμάται να τους προβάλλει και μαζί τους να προβάλλεται και η ίδια.

Σήμερα είναι χαμένοι, ξεχασμένοι μέσα στο KIBO, σε μια γωνιά της ΔΕΘ, με την επιγραφή «Ραδιοφωνικό Μουσείο Θεσσαλονίκης», που δεν τιμά την πόλη, το αντίθετο, την εκθέτει.

Εκεί λοιπόν περιορίζεται το «αλλά» μου.

Εάν η πόλη προέβαλε και τιμούσε τους πρωτοπόρους της στην ραδιοφωνία και την τηλεόραση, θα της ήταν αρκετό να στέκεται δίπλα στο Μουσείο της Αθήνας, χωρίς αίσθημα κατωτερότητας, χωρίς γκρίνιες, χωρίς υπερβολές και κυρίως χωρίς την ενδημούσα στο μεδούλι της μειονεξία, που την ταλαιπωρεί και την αποπροσανατολίζει.