ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ειδήσεις για γέλια- πολλά γέλια- και δυστυχώς πολλά κλάματα..

Το αυθόρμητο όσο και χλευαστικό γέλιο που ακολούθησε τα έκτακτα δελτία ειδήσεων, που ανήγγειλαν την απίστευτη νέα απόδραση του διδύμου Παλαιοκώστα-Ριζάι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τις φυλακές Κορυδαλλού, θα μπορούσε να πνιγεί στην οργή που ακολούθησε ,τόσο μετά τις σπασμωδικές ενέργειες της κυβέρνησης, όσο και τα σχόλια των διεθνών μέσων ενημέρωσης.

Κατά ένα περίεργο τρόπο η καυστική ειρωνεία, και τα σχόλια γελοιοποίησης της κυβέρνησης συνεχίζονται στα μέσα και στον απέραντο κόσμο του Ιντερνέτ, παράλληλα και ταυτόχρονα με τις καταγγελίες και τις κινητοποιήσεις εναντίον της απροσχημάτιστης σχεδόν βίαιης παρέμβασης της κυβέρνησης στο έργο της δικαιοσύνης, επιχειρώντας να αποσείσει τις δικές της ευθύνες και να τις φορτώσει σε κατώτερους υπαλλήλους των φυλακών.

Και όχι μόνο αυτό. Γίναμε μάρτυρες του πρωτοφανούς τρόπου με τον οποίο παραβιάστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα των δήθεν ύποπτων φυλάκων, ερευνήθηκαν τα σπίτια και η περιουσία τους, προφυλακίστηκαν για ενδεχόμενα πλημμελήματα, διασύρθηκαν δημόσια.

Σε ένα ευνομούμενο κράτος το φιάσκο που ακολούθησε με την απόφαση του δικαστηρίου, θα οδηγούσε στην παραίτηση τουλάχιστον του αρμόδιου υπουργού, του οποίου η παραγγελία άσκησης διώξεων, παραβίασε κάθε έννοια νομιμότητας και διάκρισης των εξουσιών.
Αλλά αυτή η λέξη- πράξη είναι άγνωστη στην κυβέρνηση αυτήν.

Τώρα βέβαια θα μπορούσε πολύ λογικά να πει, εδώ η χώρα βυθίζεται και συ ασχολείσαι με τα «απόνερα» της υπόθεσης Παλαιοκώστα;

Σύμφωνοι, τα γεγονότα δεν συγκρίνονται, αλλά τα όσα συνέβησαν στην υπόθεση της δραπέτευσης και στην συνέχεια, αποκαλύπτουν οδυνηρές πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας, οι οποίες συμμετέχουν με διαφορετικούς βέβαια τρόπους κάθε φορά στην επιδείνωση της όλης ζωής του τόπου, ή αδρανοποιούν κάθε δυνατότητα του να αντιμετωπίσει έγκαιρα συγκροτημένα και με σαφή πολιτική τα επερχόμενα.

Επερχόμενα που προκαλούν όχι απλώς ανησυχία, αλλά τρόμο, όταν συνδυαστούν με τις οικονομικές εκτιμήσεις των ειδικών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για το τι πρέπει να αναμένουμε .

Και το δυστύχημα είναι ότι χειρότερη από την κρίση είναι η αντιμετώπιση της. Η κυβέρνηση συνεχίζει το γελοίο και επικίνδυνο επικοινωνιακό παιχνίδι της, ζητάει συναίνεση επί των αποφάσεών της, αποφεύγει να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, και το χειρότερο αδυνατεί να συντάξει και να υποστηρίξει στην Ευρώπη ένα Σχέδιο εξόδου της χώρας από το τούνελ της κρίσης.

Στηρίζει όλες τος ελπίδες της στην «αλληλεγγύη» των εταίρων μας, που θα εξαναγκαστούν όπως φαίνεται να επέμβουν, είτε για να διασώσουν την Ζώνη και το ευρώ από τους κινδύνους που θα το απειλήσουν σε περίπτωση «πτώχευσης» μιας χώρας-μέλους, ή για να αντιμετωπίσουν τα δικά τους επερχόμενα προβλήματα.

Βρίσκει και διατυμπανίζει ως «λύση» την δυνατότητα χρηματοδότησης έργων από το 4ο Κ.Π.Σ. με συμμετοχή της Ευρώπης 100% μεταφέροντας για το μέλλον την εθνική συμμετοχή.
Τίποτε όμως απ όλα αυτά δεν μπορεί να δώσει πειστική απάντηση, ούτε στις αγορές, ούτε στους οργανισμούς που αξιολογούν την πορεία της χώρας, ούτε φυσικά στα ευρωπαϊκά όργανα, που θέτουν σαφείς και σκληρούς όρους.

Δεν πρέπει βέβαια να μας ξεφεύγει ότι την σταδιακή είσοδο της χώρας στην ύφεση, συνοδεύει η κατάρρευση όλων των οικονομικών μεγεθών που συνδέονται με την ανάπτυξη, η ασφυξία της αγοράς, η ανεργία, η μηδενική ανάπτυξη.

Και εν μέσω όλων αυτών η κυβέρνηση κινείται με γνώμονα τις συχνές μετρήσεις τάσεων της κοινής γνώμης, με ό,τι χειρότερο σημαίνει αυτό για την χώρα, και η αξιωμ. Αντιπολίτευση δέσμια της προ καιρού εξαγγελθείσας πολιτικής της ζητάει εκλογές, με όλο και χαμηλότερους βέβαια τόνους.

Είναι νομίζω εμφανές στην ελληνική κοινωνία και αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, ότι δεν έχει ακόμη προκύψει ένας «οδοδείκτης» εξόδου από την κρίση, που να γεννά ελπίδες και να προσφέρει αξιόπιστη εγγύηση.

Και αυτό παραμένει το κρισιμότερο σε μακροχρόνια βάση πρόβλημα της πολιτικής.

Υ.Γ.
Από μια άποψη είναι τόσο μεγάλη η κυριαρχούσα ρευστότητα, ώστε και ένα απροσδόκητο γεγονός, μπορεί να εξωθήσει την πολιτική ηγεσία σε αποφάσεις, που η γενική αίσθηση και οι αναλύσεις παραπέμπουν στο μέλλον.