Μια απουσία και η εξήγηση της…

Μια απουσία πολλών ημερών δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη, όταν μάλιστα τα γεγονότα, οι εξελίξεις και τα ενδιαφέροντος Θεσσαλονίκης ζητήματα, βρίσκονται στην κορυφή της επικαιρότητας.

Αν και έχω και στο παρελθόν αναφερθεί στην πολύπαθη «Αγιορειτική Εστία», πολύπαθη γιατί κατέχει ίσως το ρεκόρ των επιθέσεων που δέχτηκε από τον περασμένο Δεκέμβριο, συνολικά δηλαδή έξη, νομίζω πως σ αυτήν την έκτη και χειρότερη είναι ανάγκη να γίνει μια μικρή αναφορά, μια και η αντιμετώπισή της με την ταυτόχρονη ολοκλήρωση της έκθεσης για τα 100 χρόνια του κτιρίου Νεδέλκου, όπου στεγάζεται η «Αγιορειτική Εστία», στάθηκαν η κυριότερη αιτία της απουσίας από τα «Επίκαιρα Σημειώματα».

Ήταν η χειρότερη αφού τελικά ο άγνωστος που κάποια στιγμή έγραψε στην πρόσοψη του κτιρίου, «αυτό εμείς θα το κάψουμε», το κατάφερε έστω και σε κάποιο περιορισμένο βαθμό.

Η πυρκαγιά που ξέσπασε από την μολότωφ της Πέμπτης 5 Μαρτίου, κατέστρεψε έπιπλα, βιβλία, ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, ενημερωτικά υλικά και την ζημία ολοκλήρωσε η πυροσβεστική με τον καταιονισμό του νερού, που μετέφερε την καταστροφή στο σύνολο σχεδόν του βιβλιοπωλείου, που λειτουργεί στο ισόγειο του κτιρίου.

Ακόμη και εκείνη την φοβερή νύχτα μέσα στους καπνούς , τα νερά, τα καταστραμμένα βιβλία και φυσικά από την επόμενη το πρωί, το μόνο που παρακινούσε τον μικρόκοσμο του προσωπικού και των συνεργατών ,ήταν αν θα προλάβουμε να είμαστε έτοιμοι για τα εγκαίνια της Έκθεσης στις 11 Μαρτίου.

Σωτήρια επιλογή από πολλές απόψεις.

Κι αυτό γιατί το φαινόμενο των επιθέσεων έχει αναλυθεί και εξηγηθεί.

Αυτό που τρομάζει τον κόσμο και απασχολεί τα Μέσα, είναι η έκφραση, το αποτέλεσμα, οι συνέπειες ενός ανησυχητικού φαινομένου, και όχι οι αιτίες που το προκαλούν.

Δεν προέκυψαν από το πουθενά τα καθημερινά σχεδόν περιστατικά βίας και καταστροφών, ούτε γιατί ζωντάνεψαν οι εφιάλτες της κοινωνίας του καναπέ.

Είναι ακραία βέβαια , αλλά αυθεντικά παιδιά μιας εποχής και μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση και αδιέξοδα.

Όταν η κλιματική αλλαγή σαρώνει τον κόσμο και προκαλεί καταστροφές και θανάτους, εκείνο που σου μένει να κάνεις είναι να προλάβεις τα χειρότερα και να αποκαθιστάς όσο μπορείς τις ζημίες και τις καταστροφές.

Σε άλλους ανήκει η ευθύνη και το όντως βαρύτατο έργο να μελετήσουν , να κατανοήσουν τις πραγματικές και βαθύτερες αιτίες του δραματικού αυτού φαινομένου στην ελληνική καθημερινότητα πλέον και να πάρουν τα μέτρα που οι καιροί απαιτούν.

Όσο κυνηγούν μάγισσες και υπεύθυνους ,όσο επικεντρώνονται μόνο στις καταγγελίες για την απουσία των οργάνων της τάξης, των μέτρων αστυνόμευσης, την αδράνεια των διαφόρων αστυνομικών υπηρεσιών, θα τροφοδοτούν τον πανικό, θα παίζουν το παιχνίδι ύποπτων επιδιώξεων και εντυπωσιασμού, θα αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και την ηγεσία του από την κατανόηση των αιτίων, που γεννούν αυτήν την πρωτοφανή τυφλή, ψυχρή βία, την καταστροφική μανία των 15χρονων παιδιών.

Αλλά ας αφήσουμε τις «βαθιές αναλύσεις» και ας γυρίσουμε στις απαντήσεις για την απουσία των «Σημειωμάτων».

Ουσιαστικά στην μία και μόνη.

Στις 11 Μαρτίου λοιπόν, στις 8 το βράδυ, στην αίθουσα του Βιβλιοπωλείου έγιναν τα εγκαίνια της Έκθεσης , χωρίς κανείς να αντιληφθεί το παραμικρό από την καταστροφή που προηγήθηκε και αμέσως μετά την επισκέφτηκαν οι παρόντες, ανάμεσά τους και εκπρόσωποι του τεχνικού κόσμου, που έδειξαν ενδιαφέρον να ενημερωθούν για τις περιπέτειες της «Κλινικής Νεδέλκου», όπως είναι γνωστή στους Θεσσαλονικείς, τα εγγόνια και δισέγγονα του δωρητή του κτιρίου στον Δήμο Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνου Νεδέλκου.

Μια ζεστή, συγκινητική και διδακτική βραδιά.

Αυτή μας μένει και φυσικά ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι τελικά δεν υπέκυψες στην βία, οποιαδήποτε και αν είναι τα αίτια που την προκαλούν.
Υ.Γ.
Για τεχνικούς λόγους δεν κατάφερα να συνοδεύσω το κείμενο αυτό με τις φωτογραφίες τόσο της καταστροφής, όσο και της ΄Εκθεσης. Θα το κάνω αργότερα γιατί έχουν νομίζω να «πουν» πολλά περισσότερα από όσα περιέγραψα ήδη.