ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ Α΄ ΠΡΟΒΛΗΤΑ
Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΟΥ Ο.Λ.Θ.

Οι συνεφίλ και γενικά οι φίλοι του ντοκιμαντέρ που προσέρχονται στον Α΄ προβλήτα για την παρακολούθηση του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ βρέθηκαν φέτος μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη.

Ο δύο κινηματογραφικές αίθουσες της Αποθήκης Δ΄ του Λιμανιού, οι οποίες παραδοσιακά , εθιμικά και θεσμικά διατίθενται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης καταλήφθηκαν από τον Χάρρυ Κλινν και την θεατρική ομάδα, που ανέβασε εκεί το έργο «Ένας ήρωας με παντόφλες»…

Υποτίθεται ότι ο Χάρρυ Κλινν ζήτησε τον χώρο από τον Ο.Λ.Θ. καταβάλλοντας το σχετικό ενοίκιο.

Αναγκάστηκε συνεπώς το Φεστιβάλ να αναζητήσει τους δύο χώρους που στερήθηκε και τους βρήκε στην ακατάλληλη τουλάχιστον για κινηματογραφικές προβολές αίθουσα του Γκαίτε στην Βασ. Όλγας και ακόμη χειρότερη αίθουσα του ΙΕΚ ΑΚΜΗ, εξορίζοντας έτσι τους κινηματογραφόφιλους και ανατρέποντας τα προγράμματά τους , μια η μετακίνηση απαιτεί χρόνο και ταλαιπωρία.

Πολύ φοβούμαι ότι η ενέργεια αυτή του ΟΛΘ αποβλέπει στο να ανατρέψει την θεσμική λειτουργία των χώρων αυτών και να καθιερώσει την ενοικίασή τους ως μόνιμη χρήση των χώρων.

Δεν θα αναφερθώ στην παγκόσμια πρωτοτυπία ενός Λιμενικού Οργανισμού που αναζητεί έσοδα από τις πολιτιστικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις που φιλοξενεί σε χώρους, που τυπικά δεν του ανήκουν, -είναι γνωστό ότι πρόκειται για ιδιοκτησία της ΚΕΔ- και για την μετατροπή των οποίων σε αίθουσες κινηματογράφου δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ.

Αναφέρομαι στην παράβαση της σχετικής νομοθεσίας, που χαρακτηρίζει ολόκληρο τον προβλήτα «χώρο πολιτιστικών δραστηριοτήτων» καθορίζει ότι τις κινηματογραφικές αίθουσες διαχειρίζεται κατά την διάρκεια των φεστιβάλ το «Φεστιβάλ Κινηματογράφου» και κυρίως ορίζει ότι για την ενοικίαση των χώρων, «γνωματεύει» η Επιτροπή η αποτελούμενη από τους Πολιτιστικούς φορείς που στεγάζονται εκεί.

Γεννά ερωτηματικά, η σιωπή του Δημ. Εϊπίδη και κυρίως της Διευθύντριας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δέσποινας Μουζάκη, για την ανατροπή αυτήν, που δεν αποκλείεται να εφαρμοστεί και στο Διεθνές Φεστιβάλ του Νοεμβρίου.

Από την άλλη και ως δευτερεύον βέβαια στοιχεία-ερωτηματικό, για όσους γνωρίζουν τις αίθουσες αυτές, το αυθόρμητο ερώτημα είναι πως κατάφεραν να σκηνοθετήσουν αυτό το έργο, που το γνωρίσαμε όλοι από την κινηματογραφική μεταφορά του με τον Λογοθετίδη, στην στενή εξέδρα του κινηματογράφου, χωρίς παρασκήνια, χωρίς θεατρικό φωτισμό, χωρίς καμαρίνια...

Αλλά αυτό είναι βέβαια άλλης διάστασης ερώτημα.

Όπως και το ύψος του ενοικίου που κλήθηκε να καταβάλει ο Χάρρυ Κλινν και ο αριθμός των εισιτηρίων της Εργατικής Εστίας, που εξασφάλισε η παραγωγή αυτή.

Όπως φυσικά και το γιατί ο Χ.Κ. εγκατέλειψε την θεατρική αίθουσα του ΑΘΗΝΑΙΟΝ και αναζήτησε νέα στέγη στις αποθήκες του Α΄προβλήτα.

Αλλά είπαμε αυτά είναι άλλης τάξης συμπλέοντα ερωτήματα.

Συμπέρασμα;

Όταν ο πολιτισμός παραδίδει επιτεύγματα και κατακτήσεις σ αυτήν την πόλη, εκείνος που κυρίως χάνει, είναι αναμφισβήτητα η Θεσσαλονίκη.

Οπότε τα ερωτήματα έχουν πολλούς αποδέκτες.