ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ…

Περιμέναμε με ενδιαφέρον και περιέργεια το «νέο» Μουσείο Κινηματογράφου, μετά την εκ θεμελίων ανακαίνισή του και την υλοποίηση, για πρώτη φορά, μιας πλήρους και συγκροτημένης Μουσειολογικής μελέτης.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα βήμα προς την κατεύθυνση της καταξίωσης του Μουσείου, ένα βήμα, που προστίθεται σε πολλά άλλα που προηγήθηκαν στην διαδρομή των 14 χρόνων ύπαρξης αυτού του Μουσείου στην Θεσσαλονίκη.

Με έκπληξη και απογοήτευση όμως εισπράξαμε την δήλωση του Καλ. Διευθυντή του Μουσείου, ότι και αυτός «παρέλαβε καμένη γη» , ή στην καλύτερη περίπτωση «μια αποθήκη»!..

Θεώρησε πως μια τέτοια αναφορά και αξιολόγηση του έργου που κληρονόμησε, θα «έδινε πόντους» στην δική συμβολή, θα προσέθετε αξία σ αυτό που ετοιμάζεται να παρουσιάσει στην Θεσσαλονίκη.

Δεν κατάφερε, ή μάλλον δεν επεδίωξε καν να αποφύγει την γελοιότητα , συνήθη σχεδόν, των εκάστοτε παραγόντων του πολιτισμού, που «παραλαμβάνουν», χάος, ελλείμματα, κακοδιαχείριση, με μοναδικό σκοπό να αναδείξουν την «λυτρωτική» δική τους παρουσία, πολύ πριν αρχίσουν να παράγουν έργο.

Αυτήν την τακτική, να γράφουν και να ξαναγράφουν την ιστορία των θεσμών που ξεκινούν ουσιαστικά από τους ίδιους, διαγράφοντας με μια μονοκονδυλιά, με αυτήν την απαξίωση «παρέλαβα καμένη γη», επιχειρώντας να εξαφανίσουν , ή να εκμηδενίσουν ό,τι προηγήθηκε .

Και πρώτα πρώτα τους ανθρώπους, εκείνους τους επώνυμους συμπολίτες μας, γνωστούς εργάτες του κινηματογράφου, κινηματογραφιστές, κριτικούς κινηματογράφου, εκδότες ,δημοσιογράφους, που επωμίστηκαν το δύσκολο έργο να στήσουν ένα Μουσείο, στον πρώτο όροφο μιας οικοδομής στην Ανδρέου Γεωργίου το 1995, καταγράφοντας και αξιοποιώντας τις πρώτες συλλογές που η Πολιτιστική Πρωτεύουσα άρχισε να αγοράζει.

Την μεγάλη συλλογή από το Αρχείο του Νίκου Μπιλιλή, που αγοράστηκε με χρηματοδότηση της Νομαρχίας έναντι των 27 εκατομ δραχμών, αλλά και το Αρχείο του Βασίλη Παπαδόπουλου και άλλων Θεσσαλονικέων.

Και ύστερα τους άλλους που έστησαν την πρώτη Έκθεση του Μουσείου στο κτίριο του ΟΣΕ στην οδό Αριστοτέλους, εκεί που τώρα στεγάζεται το Αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου και τέλος όλους εκείνους που εργάστηκαν στο κτίριο που και τώρα φιλοξενείται το Μουσείο Φωτογραφίας, που μετέτρεψαν μια δύσκολη και κατακερματισμένη Αποθήκη στο πρώτο επίσημο Μουσείο Κινηματογράφου.

Όλοι αυτοί οι πιονέροι με πρωταγωνιστή πάντα τον αρχιτέκτονα Απόστολο Παπαγιαννόπουλο, εργάστηκαν κάτω από τις πλέον δυσμενείς, άχαρες και συχνά απογοητευτικές συνθήκες, αλλά κατάφεραν με την προσφορά, το πείσμα και την αφοσίωση τους να διαμορφώσουν αυτό που λίγο αργότερα ο τότε υπουργός Πολιτισμού Β. Βενιζέλος θα ονομάσει «πολιτιστικό κεκτημένο της Θεσσαλονίκης» για να πραγματοποιήσει την μεγαλύτερη και πλέον σύνθετη νομοθετική κατοχύρωση και ίδρυση πολιτιστικών οργανισμών στην Θεσσαλονίκη.

Για κανένα από αυτούς δεν είχε ένα λόγο ευχαριστίας, ή έστω απλής αναφοράς ο Β. Κεχαγιάς.
Εκτός από τον Γιώργο Μυλωνά τον σημερινό πρόεδρο του Δ.Σ. του Μουσείου, το γνωστό στον κύκλο των κινηματογραφιστών παραγωγό και στο ευρύτερο κοινό ως τον μοναδικό σχεδόν φίλο του πρώην Γ.Γ, του Υπουργείου Πολιτισμού, που του στάθηκε δημόσια και πεισματικά, όταν η τραγωδία έκλεισε τον κύκλο του πανίσχυρου άρχοντα του ΥΠΠΟ.

Βολική βέβαια αναφορά, αφού σ αυτόν απέδωσε την οικονομική ενίσχυση των 630.000 ευρώ, που εξασφαλίστηκαν για να σχεδιαστεί και να αναμορφωθεί εκ βάθρων όπως φαίνεται το Μουσείο Κινηματογράφου.

Γιατί οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν άριστα πως τόσο η ενίσχυση αυτή, όσο και οι άλλες , χάρις στις οποίες ξεκίνησε η Μπιενάλε του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, η Φωτογραφική Μπιενάλε του Μουσείου Φωτογραφίας, η οργάνωση απονομής του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου από το ΚΘΒΕ, προέρχονταν από τα …ατελείωτα «υπόλοιπα» του Γ΄ΚΠΣ που διέθεσε στην Θεσσαλονίκη ο Χρήστος Ζαχόπουλος, μέντορας πολλών από αυτούς τους πολιτιστικούς παράγοντες, που και σήμερα χειρίζονται τις υποθέσεις της Θεσσαλονίκης.

Κάτι που φυσικά σε τίποτε δεν υποβαθμίζει την αξία και το σημαντικό έργο των περισσοτέρων τους.

Γιατί τα λέω όλα αυτά, και μάλιστα σε ασυνήθιστα έντονο ύφος;

Γιατί νομίζω πως κανένας παράγων του πολιτισμού, κατά κανόνα διορισμένος για να αντικαταστήσει άλλον διορισμένο, δεν έχει το δικαίωμα να περιορίζει ,ή και να εξαφανίζει το ιστορικό βάθος ενός πολιτιστικού οργανισμού, να τον κοντύνει και να τον φέρνει στα μέτρα του, να προσδιορίζει ως «έτος μηδέν» την ημερομηνία της δικής του παρουσίας και να πιστεύει ότι η ιστορία γράφεται από την στιγμή που ο ίδιος περνά την πόρτα του φορέα που κλήθηκε να υπηρετήσει.

Όλη αυτή η λογική, η τακτική και η συμπεριφορά, τροφοδοτούν την μισαλλοδοξία, την καχυποψία, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Κάτι από το οποίο δυστυχώς αυτή η πόλη δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι στερείται.

Με τον Βασίλη Κεχαγιά δεν έχω απολύτως τίποτε.

Δεν είχα την τύχη άλλωστε να τον συναντήσω πουθενά στην μακρά παρουσία μου στην πολιτιστική ζωή της πόλης.

Συνεπώς και τα σχόλια του Σημειώματος αυτού δεν έχουν κανένα προσωπικό κίνητρο και κυρίως δεν έχουν κανένα προσωπικό χαρακτήρα.

Μια λογική κρίνω και του εύχομαι να μην την υποστεί, όταν κάποτε αποχωρήσει από την θέση του.