Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΕΣ ΚΥΒΕΡΝΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Και λίγα για την "Πρωτοβουλία"....

Μέσα σε ελάχιστους μήνες ανατράπηκε το πολιτικό σκηνικό, που διαμόρφωσαν κυρίως η εσωκομματική διεργασία του ΠΑΣΟΚ και τα παρατράγουδα της, εννοώ όλα συνέβησαν κατά την διάρκεια της διαδικασίας ανάδειξης του προέδρου του, τον περασμένο Νοέμβριο.

Η εικόνα που διαμορφώθηκε κυρίως από την «φυγή» οπαδών του ΠΑΣΟΚ προς τον Συνασπισμό, με την ταυτόχρονη καθίζηση της Ν.Δ. δημιούργησε συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού, χωρίς παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο για την χώρα.

Τι συνέβη και μέσα σε ελάχιστο χρόνο – ιστορικά και πάλι- ανατράπηκαν τα πάντα;

Ψύχραιμοι και ουδέτεροι αναλυτές, αλλά και ο απλός αλλά υποψιασμένος πολίτης, αποδίδουν την ανατροπή αυτήν , ως άλλη μια ειρωνεία της ιστορίας, στον κατ εξοχήν πολέμιο του δικομματισμού, τον Συνασπισμό….

Ο υποδοχέας των χιλιάδων απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός, του οποίου τα δημοσκοπικά πανιά φούσκωσαν με απροσδόκητη ταχύτητα και ένταση, έδειξε μια πρωτοφανή αδυναμία να εκτιμήσει σωστά το φαινόμενο, και άρα να ανταποκριθεί έγκαιρα και σωστά στα ζητήματα που αυτό έθετε.

Υποδεχόταν ένα κόσμο εθισμένο και προσανατολισμένο στην λογική της εξουσίας, όχι στην θλιβερή πλευρά της κατ ανάγκην, αλλά ένα κόσμο του οποίου η πολιτική σκέψη και η κυρίως η συμμετοχή, απέβλεπε κυρίως στην ανάγκη αλλαγών, διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος.

Με λίγα λόγια , το ποσοστό των «προσελθόντων» στον νέο πολιτικό φορέα πολιτών, που είχε κινηματική αντίληψη της πολιτικής και λογική διαμαρτυρίας, ήταν ελάχιστο.

Ο ΣΥΝ θριαμβολόγησε για το τέλος του δικομματισμού, αλλά απέδειξε την πλήρη ανωριμότητά του να διαμορφώσει στο εσωτερικό του και στην συνέχεια στην πολιτική του τους όρους εκείνους, που θα καθιστούσαν το φαινόμενο μόνιμο.

Το αντίθετο θα έλεγα.

Έχοντας συνεχώς το βλέμμα στραμμένο στην κομμουνιστική αριστερά, συναγωνιζόμενο μ αυτήν, ματαίως βέβαια αφού η ιστορία απέδειξε ότι κανείς δεν προτιμά τα «αντίγραφα» από τα αυθεντικά κειμήλια, κυριαρχούμενο από τις «τάσεις» που μετέχουν του ακατανόητου σχήματος που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, είδε με απελπισία την διαρροή των νεοπροσύλητων, το ταχύτατο ξεφούσκωμα μιας «δύναμης» χωρίς περιεχόμενο, αδυνατεί να σταματήσει την καθοδική πορεία του, και το χειρότερο αλλά λογικά αναμενόμενο, περιέρχεται σε μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική δίνη, που απειλεί την ενότητά του.

Θα μπορούσε κανείς να του καταλογίσει την ευθύνη ότι με δική του υπαιτιότητα, με δική του πολιτική τυφλότητα και έπαρση, διέλυσε στο ξεκίνημά της την μοναδική για την έκτασή της περίπτωση κατάρρευσης του δικομματισμού.

Αλλά αυτό είναι έργο άλλων να το επιχειρήσουν και να το στοιχειοθετούν.

Προς επίρρωση κάποιων από τις αναφορές που γίνονται παραπάνω δημοσιεύθηκε προχθές στον «Αγγελιοφόρο» και υπό τον τίτλο «Συμμαχία ή μεθόδευση» μια εξαιρετική ανάλυση περί του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ από τον Γιώργο Kαρυπίδη- gkaripidis@hotmail.com

Θα μπορούσε φυσικά κάποιος νε επιχειρηματολογήσει και να έχει απόλυτο δίκαιο, ότι η επελθούσα βαθειά οικονομική κρίση, το κλίμα πανικού, οι άθλιοι χειρισμοί της κυβέρνησης τα γελοία επικοινωνιακά παιχνίδια , η «κόπωση» του πρωθυπουργού, τα συνεχιζόμενα καθημερινά κακά μαντάτα , η στάση της Ε.Ε. οι προβληματισμοί επιστημόνων, αναλυτών, πολιτικών για τον χρόνο και τους τρόπους εξόδου από την κρίση, θα αρκούσαν από μόνα τους για να επαναφέρουν «εν δόξη και τιμή» τον δικομματισμό στο προσκήνιο.

Όντως, αλλά με μια προϋπόθεση. Ότι έχει εκμηδενιστεί με την συμπεριφορά και την τακτική του ΣΥΝ, η μία και μόνη δυνατότητα συμμαχικών κυβερνήσεων.

Τίποτε βέβαια δεν αποκλείει ένα ενδεχόμενο κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με την συνεργασία των Οικολόγων-Πράσινων, κάτι που αναδεικνύεται τόσο από τις έρευνες, όσο και από την τακτική στελεχών των δύο κομμάτων.

Ευχής έργον.

Γιατί κάτι θα σήμαινε η συμμετοχή των Οικολόγων.

Και όχι μόνο αυτό. Η «πράσινη ανάπτυξη» και η υποστήριξη μιας νέας οικολογικής πολιτικής , που ευαγγελίζεται ο Γ.Παπανδρέου, θα εύρισκαν επιβεβαίωση ειλικρινών προθέσεων, στην συνεργασία με τους Οικολόγους-Πράσινους.

Υ.Γ. 1

Η αυτοδιοικητική «Πρωτοβουλία» θέλησε να δώσει την εντύπωση του ξεπεράσματος της κρίσης, που ενέσκηψε αιφνιδιαστικά στις τάξεις της λόγω της ακατανόητης για πολλούς, ενέργειας του Γιάννη Μπουτάρη να δηλώσει συμμετοχή στην νεοϊδρυθείσα κεντροδεξιά πολιτική κίνηση.

Ήταν άλλωστε ο μοναδικός δρόμος, σίγουρα προσχηματικός, που θα διέσωζε προσωρινά την ενότητα και την ύπαρξη της.

Ας μην τρέφουμε όμως αυταπάτες. Η ενέργεια του Γιάννη Μπουτάρη κτύπησε καίρια στην καρδιά της την αξιοπιστία και την συνέπεια της «Πρωτοβουλίας» και ουσιαστικά έθεσε σε κίνηση την σταδιακή παρακμή της.

Και αυτό γιατί ξύπνησαν μνήμες από την προηγηθείσα «προδοσία» των προσδοκιών των χιλιάδων πολιτών από το χειραφετημένο αυτοδιοικητικό εγχείρημα του Σπύρου Βούγια…
Και γιατί ο κόσμος που ακολούθησε την «Πρωτοβουλία» δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με πολιτικές «κινήσεις» όπως αυτή των Μάνου-Κοντογιαννόπουλου.

Το επιχείρημα του Γ. Μπουτάρη, ότι η συμμετοχή του στην «Δράση» διευρύνει το ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο, στο οποίο απευθύνεται η «Πρωτοβουλία», υπήρξε αποκαλυπτική μιας ισοπεδωτικής , ίσως και «πολιτικάντικης» , αλλά ελάχιστα πολιτικής σκέψης και ανάλυσης.
Δεν νομίζω ότι η «Πρωτοβουλία» θα μπορέσει να τα ξεπεράσει όλα αυτά.

Και το δηλώνω με λύπη και απερίφραστα, ότι η προδιαγεγραμμένη για μένα εξέλιξη, θα είναι ένα πλήγμα , που θα αποθαρρύνει μελλοντικά τον κόσμο , από παρόμοια πειράματα.
Για άλλη μια φορά για λόγους που δεν μπορούν να εξηγηθούν οι προβληματισμένοι και ενεργοί πολίτες ξαναστέλνονται στις κομματικές μάντρες..