Η «ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΚΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ
ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ.

Στο προσκήνιο και πάλι οι πρόωρες εθνικές εκλογές;

Έχω την εντύπωση που επιβεβαιώνεται καθημερινά, ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε πολιτικά και επικοινωνιακά την ιστορία της «Πράσινης Ανάπτυξης» ο Γ. Παπανδρέου και γενικά το ΠΑΣΟΚ, οδηγούν μια από τις σημαντικότερες προτάσεις της προοδευτικής ανάπτυξης σε απαξίωση.

Γεγονός που το βλέπει κανείς στα σχόλια , ειρωνικά συνήθως, που συνοδεύουν τις σχετικές αναφορές, είτε στα πάνελ των συζητήσεων είτε στις ανακοινώσεις, αποσπασματικές ως συνήθως, που δεν επιτρέπουν την πλήρη παρουσίαση αυτής της κατ εξοχήν προοδευτικής και σύγχρονης πρότασης για την ανάπτυξη.

Όταν ο Γ. Παπανδρέου απαντά στο ερώτημα πως θα αντιμετωπίσετε την κρίση και περιορίζεται στην μονοσήμαντη και αόριστη αναφορά στην Πράσινη Ανάπτυξη, κάνει λάθη ουσίας και τακτικής.

Ουσίας γιατί βέβαια κανένα πρόγραμμα Πράσινης Ανάπτυξης δεν μπορεί να ξεκινήσει εύκολα και γλήγορα, κανένα πρόγραμμα πράσινης ανάπτυξης δεν μπορεί να πετύχει χωρίς την μακρά και κοπιαστική περίοδο προσαρμογής της γραφειοκρατίας, της νοοτροπίας, του θεσμικού πλαισίου.

Αλλά και τακτικής, γιατί αυτό που αποζητά ο πολίτης σήμερα είναι απαντήσεις κατανοητές, που ανταποκρίνονται στα άμεσα και πιεστικά προβλήματά του.

Αφήνω τους συνειρμούς του «πράσινου», που σε μια χώρα που πολύ εύκολα καταφεύγει στην γελοιοποίηση και στην ειρωνεία, οι συνειρμοί δεν πρέπει να υποβαθμίζονται.

Αν συνεπώς παρακολουθήσει κανείς τον λόγο και τις αναφορές των υποστηρικτών της «Πράσινης Ανάπτυξης» από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα έως την Επιτροπή Στίγκλιτς της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θα παρατηρήσει ότι η «Πράσινη Ανάπτυξη» ακολουθεί συχνά από απόσταση την εξαγγελία και την ιεράρχηση των μέτρων που προτείνονται ή και λαμβάνονται ήδη και πάντοτε ως μακροπρόθεσμος σχεδιασμός.

Σημείωσα λοιπόν την ιεράρχηση των προτάσεων Στίγκλιτς που βασίζονται σε πέντε σημεία:
Στην άμεση ανάγκη τόνωσης των οικονομιών και στην ανάγκη ουσιαστικής παρέμβασης του κράτους στην κοινωνία.

Στην στήριξη των αδύναμων και μεσαίων στρωμάτων, ούτως ώστε να μην επωμιστούν αυτά το κόστος της κρίσης.

Να δημιουργηθεί ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης, μέσω προγράμματος επενδύσεων που θα συνδυάζει την άμεση τόνωση της αγοράς και τη μεσομακροπρόθεσμη αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου στην κατεύθυνση της Πράσινης Ανάπτυξης.

Εξασφάλιση των προϋποθέσεων για την διασφάλιση της διεθνούς αλληλεγγύης και τέλος προτάσεις για την διαχείριση των πόρων σε παγκόσμια κλίμακα.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η υπόθεση της Πράσινης Ανάπτυξης αφορά μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, που συνδέονται με το επίπεδο της δημόσιας διοίκησης, τις δυνατότητες ταχύτατης θεσμικής προσαρμογής κλπ

Θα ήταν συνεπώς σοφό τουλάχιστον ο χειρισμός του ζητήματος από την πλευρά ενός κόμματος που βρίσκεται κοντά στην εξουσία και ενδεχομένως να κληθεί κάποια όχι μακρινή στιγμή να υλοποιήσει τα προγράμματα του , να είναι προσεκτικότερος.

Για πολλούς λόγους αλλά και κυρίως να διαφυλαχθεί μια από τις σημαντικότερες νέες ιδέες γύρω από την ανάπτυξη, από τον κίνδυνο να απαξιωθεί πριν καλά καλά ξεκινήσει.

Υ.Γ.1

Τον τελευταίο καιρό είδαμε την σταδιακή διολίσθηση τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του Γ. Παπανδρέου από το μοναδικό αίτημα της διεξαγωγής εκλογών, στο «κάντε τόπο να περάσει η χώρα» και από εκεί στην «ανάγκη μιας άλλης πολιτικής».

Άργησαν αλλά κατανόησαν ότι το αίτημα διεξαγωγής εκλογών, εκτός του ότι δεν εύρισκε κατανόηση στους πολίτες, το αντίθετο, δεν τους συνέφερε και κομματικά, αφού η κυβέρνηση φαινόταν να βυθίζεται αργά αλλά σταθερά μαζί με την οικονομία.

Υ.Γ. 2
Το τελευταίο «επικοινωνιακό φιάσκο» αυτό δηλαδή της ιδέας να διοχετευθεί η «κούραση» του πρωθυπουργού και η πρόθεσή του να αποχωρήσει, ώστε να συσπειρώσει τους οπαδούς της Ν.Δ. εν όψει των ευρωεκλογών, σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη επιδείνωση όλων των δεικτών της οικονομίας και την πίεση από την Ε.Ε. να ληφθούν όλο και οδυνηρότερα μέτρα, φαίνεται ότι μπορεί να λειτουργήσει και πάλι ανατρεπτικά και να ξαναφέρει στο προσκήνιο την διεξαγωγή εθνικών εκλογών πολύ νωρίτερα.

Και αυτό γιατί είναι πλέον φανερό ότι οι ευρωεκλογές θα δείξουν μεγάλη καθίζηση, μη αναστρέψιμη και το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί σε λήψη ακόμη πιο σκληρών μέτρων.

Και μάλιστα όχι στην κατεύθυνση της ανάκαμψης, αλλά απλώς της κάλυψης της μαύρης τρύπας, που επεκτείνεται και βαθαίνει.

Τι έχει συνεπώς να περιμένει πλέον ο Κ. Καραμανλής;