ΚΙ ΟΜΩΣ…
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, αυτή είναι η μοναδική και εθνικά υπεύθυνη πολιτική, που χρειάζεται ο τόπος.

Εν αρχή ην ο Ρήγας, ο Φεραίος βέβαια, ονειροπόλος και οραματιστής, πολύ πριν την εποχή του, ο Αδαμάντιος Κοραής, και μετά ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και τον κύκλο των «μεταρρυθμιστών» έκλεισε ο Κώστας Σημίτης, με το ημιτελές, αλλά πάντως εξαιρετικά χρήσιμο «εκσυγχρονιστικό εγχείρημά» του.

Ο λόγος λοιπόν για τις Μεταρρυθμίσεις, το πιο παρεξηγημένο, απατημένο και συνεχώς προσδοκώμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν αξιολογώ τους προαναφερθέντες, με κριτήρια πολιτικά, οικονομικά, ή κοινωνικά, ή στρατηγικά.

Τους μνημονεύω, όπως έχουν καταγραφεί στην συνείδηση των Ελλήνων, με τα θετικά και τα αρνητικά τους.

Και ο λόγος αυτής της εισαγωγικής αναφοράς, είναι πολύ απλός.

Αν κάτι θα έπρεπε να συζητείται με ένταση, με διαφωνίες, με προτάσεις και αντιπροτάσεις, αυτό θα ήταν κατά την γνώμη μου η κατεπείγουσα εθνική ανάγκη ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ, που έχει ανάγκη ο τόπος.

Κατεπείγουσα , όπως έδειξαν το σύνολο των στοιχείων της πραγματικής οικονομίας, μέσα στην δίνη της παγκόσμιας κρίσης, και κυρίως οι δομικές αδυναμίες, οι δραματικές παραμορφώσεις και οι ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, που δεν επιδέχονται τώρα πλέον κανενός είδους «μέτρων εξυγίανσης», ή εκσυγχρονισμού, ή αλλαγών.

Η χώρα αποδεικνύεται «γυμνή», αδύναμη, ανέτοιμη, σχεδόν σε όλα τα πεδία που συνιστούν μια σύγχρονη οργανωμένη δημοκρατία, μια σύγχρονη λειτουργούσα δραστήρια και παραγωγική οικονομία, μια ζωντανή, συνεκτική και δρώσα κοινωνία.

Κάθε τόσο και ένας νέος πέπλος ανασύρεται για να αναδείξει τα απίστευτα στοιχεία, που πραγματικά συνιστούν την Ελλάδα του 2009.

Η «ευημερούσα» μέχρι πριν λίγους μήνες στους επίσημους λόγους των κυβερνώντων , με ε»πιτεύγματα» σε όλους τους τομείς, αναδεικνύεται ως η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στις 27 χώρες της Ε.Ε.

Αυτό από μόνο του θα μπορούσε εύκολα να πετάξει στα αζήτητα το ισχύον μοντέλο ανάπτυξης της χώρας.

Αλλά τα πραγματικά δεδομένα ,το επίπεδο της διοίκησης, της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής προστασίας και ασφάλισης, η πραγματική φύση και ο χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας κραυγάζουν το τέλος εποχής .

Την εικόνα επιδεινώνουν με τον χειρότερο τρόπο οι απόψεις, οι αντιλήψεις των πολιτών , το επίπεδο και το η ποιότητα της εμπιστοσύνης τους, στην χώρα που κατοικούν, στους θεσμούς της, στο πολιτικό της σύστημα, στην προοπτική εξόδου από την κρίση.

Μια κοινωνία, που έζησε για δεκαετίες, καταναλώνοντας πολύ περισσότερα από όσα παρήγαγε, με ένα θηριώδη δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό, με μια πανταχού παρούσα παραοικονομία, με μια νοοτροπία που την έφθειραν οι πολιτικοί και οι πολιτικές, με την ευρύτατα διαδεδομένη διαφθορά, δεν μπορεί να είναι δυστυχώς η βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να στηριχθεί μια «επανάσταση συνειδήσεων», η αναγκαία εμπιστοσύνη και συμμετοχή, όροι ουσιαστικοί και αναντικατάστατοι για μια προσπάθεια εξόδου, τέτοιων διαστάσεων και τέτοιων απαιτήσεων.

Κι όλα αυτά σε μια περίοδο, που οι διεθνείς σχέσεις της χώρας, οι σχέσεις της με την Ε.Ε. με την υπερδύναμη, τους γείτονες της βρίσκονται σε σημείο «νεκρό», κυρίως γιατί προκύπτει η παγκοίνως δημόσια ομολογούμενη επιτακτική ανάγκη επανεξέτασης των πάντων και διαμόρφωσης μιας νέας εθνικής στρατηγικής.

Μέσα στο κλίμα αυτό, μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, διαβάζω αναλύσεις και συμπεράσματα, ότι για την αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς κατάστασης, απαιτείται «εθνική συναίνεση»..

Και καλά να χρησιμοποιεί το σύνθημα αυτό η κυβέρνηση, είναι κατανοητό γιατί το κάνει. Να το υποστηρίζουν και σοβαροί κατά τα άλλα αναλυτές;

Που νομίζουν ότι μπορεί να ανακαλύψει κανείς αυτό το σπάνιο «πολιτικό ζώο», που θα δεχθεί εθελοντικά τον πολιτικό αυτοχειριασμό του, συμφωνώντας με μέτρα, -κατά κανόνα πρόχειρα, σπασμωδικά και πάντοτε δημαγωγικά- με συμπεριφορές και τακτικισμούς, που κεντρικό και μοναδικό τους στόχο έχουν την επανεκλογή των κυβερνώντων;

Εάν μια πολιτική αξίζει να προβληθεί και να υποστηριχθεί , αυτή είναι η επιλογή κατ αρχήν και στην συνέχεια η δέσμευση καθιέρωσης μεγάλων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, τους θεσμούς.

Αυτό είναι το επείγον το επιτακτικό αίτημα της εποχής.

Μεταρρυθμίσεις, όχι βέβαια με την γνωστή θλιβερή κατάντια του όρου, αλλά πραγματικές δομικές επαναστατικές βαθιές αλλαγές στην ζωή της χώρας.

Τι μ έπιασε τώρα και με τόσο πάθος- σχεδόν φανατισμό, ασχολούμαι με την υπόθεση της μεταρρύθμισης;

Με επηρεάζουν δύο δεδομένα.

Το ένα ,το χθεσινό.

Τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Ε.Ε. για το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος και τα όσα την ίδια ημέρα μας λέει το Δ.Ν.Τ. για την γενική κατάσταση και της ελληνικής οικονομίας και την ύφεση, που θα κυριαρχεί μέχρι και το 2010..

Έχουμε συνηθίσει βέβαια σχεδόν τους τρομακτικούς αριθμούς που συνιστούν τα σχετικά μεγέθη, αλλά αυτό δεν παύει να είναι μια ασύλληπτη κατάσταση.

Τι έγινε λοιπόν σήμερα για τους Έλληνες που παρακολουθούσαν τα δελτία ειδήσεων;

Ο Παυλίδης, ο Μανούσης, το Βατοπαίδι, τα ομόλογα, το C4I, ο κίνδυνος παραγραφής των πολιτικών ευθυνών, το ενδεχόμενο των διπλών εκλογών, τα παιχνίδια του Καρατζαφέρη, οι τραπεζικοί λογαριασμοί, ο Σίκατσεκ, ο Σανιδάς, κλπ κλπ.

Μέσα σ αυτήν την θολούρα που την καλλιεργούν συνεχώς και με συνέπεια τα Μέσα, θα πάει ο κόσμος να ψηφίσει .

Μονές ή διπλές εκλογές, δεν έχει τόση σημασία, όση έχει το γεγονός, ότι δεν θα βρεθεί στο προσκήνιο, στο επίκεντρο της όλης εκλογικής διαδικασίας, το πρωτοφανές για την ιστορία της χώρας, οικονομικό πολιτικό και κοινωνικό της αδιέξοδο.

Και το δεύτερο ,το προχθεσινό.

Το άρθρο του Kevin Featherstone καθηγητή στο London School of Economics, διευθυντή του Ελληνικού Παρατηρητηρίου εκεί, το σχετικό με τα αποτελέσματα μιας έρευνας του ΟΟΣΑ, που αφορούσε την «ικανότητα των μεταρρυθμίσεων» σε 30 χώρες.

Τα της χώρας μας δεν είναι απλώς αποθαρρυντικά, είναι απελπιστικά.

Η Ελλάδα κατέλαβε την 28η θέση στο κεφάλαιο «ανάγκη μεταρρυθμίσεων» ,όπου εξετάστηκαν η λειτουργία της δημοκρατίας, και οι επιδόσεις της σε τομείς εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως η απασχόληση, η κοινωνική πολιτική, η βιωσιμότητα, το περιβάλλον, η εκπαίδευση, η υγεία και φυσικά η ανάπτυξη.

Σε ένα άλλο κεφάλαιο , αυτό της δυνατότητας των κυβερνήσεων για εφαρμογές μεταρρυθμίσεων και τον βαθμό λογοδοσίας για τις πράξεις τους, η χώρα κατετάγη τελευταία, πίσω από την Πολωνία, την Τσεχία, και την Τουρκία.

Αναφέρεται στην συνέχεια και σε άλλες σχετικές μελέτες, για το μέγεθος της παραοικονομίας, την ανταγωνιστικότητα, την έκταση της διαφθοράς, την ποιότητα της παιδείας, την αποτελεσματικότητα των κυβερνήσεων. Και εδώ τα ευρήματα είναι κυριολεκτικά καταπέλτης για το πολιτικό σύστημα και την κατάσταση της χώρας.

Και καταλήγει στο άρθρο του ο Κ. Featherstone:

«Τα αποτελέσματά της, – της έρευνας- προσδιορίζουν τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν αλλά και την αδυναμία που διαπιστώνεται στη λύση τους. Η αξία της έγκειται στο γεγονός ότι εστιάζει τη συζήτηση εκεί που πρέπει, στην ανάγκη δηλαδή συστημικής μεταρρύθμισης. Με δεδομένο ότι οι επόμενες εκλογές είναι κοντά, καλό θα ήταν να αρχίσουν οι Έλληνες να απευθύνουν τις αμείλικτες ερωτήσεις εκεί που πρέπει και να εγείρουν τα δύσκολα ζητήματα».