Η αδύναμη πλευρά της ιστορικής συμφωνίας των G20και το ιδιώνυμο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Όλοι έχουν κάποιο λόγο να πανηγυρίσουν για την επελθούσα με συμβιβασμούς και κυρίως χάρις στην υποχωρητικότητα του Μπάρακ Ομπάμα, συμφωνία των G20 στο Λονδίνο.

Τα όντως τολμηρά μέτρα όμως που ανακοινώθηκαν για τον έλεγχο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος συνοδεύονται από την επιφύλαξη της διάσωσής τους στους επόμενους μήνες της αναγκαίας εξειδίκευσης τους, της ένταξης τους στα συλλογικά και εθνικά δίκαια, με λίγα λόγια της καθιέρωσης και εφαρμογής τους και φυσικά της δυνατότητας ενός αποτελεσματικού διεθνούς ελέγχου.

Ανατρέχοντας πάντως στις επί μέρους έστω και γενικόλογες ρυθμίσεις, όπως την λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος κάτω από νέους αυστηρούς κανόνες, τον περιορισμό και τον έλεγχο των φορολογικών παραδείσων, τους ελέγχους των εταιριών αξιολόγησης, και τον έλεγχο των περιβόητων hedge funds, μάταια αναζητά κανείς και κάποια αναφορά στους κατ εξοχήν υπευθύνους όλης αυτής της εκτροπής.

Δεν αρκεί να δείχνουμε ως ενόχους την θεοποίηση της ελευθερίας των αγορών, την πλήρη απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, τις ακρότητες του νεοφιλελευθερισμού, την ασυδοσία του καπιταλισμού.

Και τούτο γιατί με τον αόριστο αυτόν τρόπο, διαφεύγουν, οι εμπνευστές, οι δημιουργοί, οι «εφευρέτες» των τοξικών τραπεζικών προϊόντων, των οποίων την έκταση και την διασπορά δεν έχουμε ακόμη καταγράψει, οι πωλητές και διακινητές αυτών των νέων τραπεζικών προϊόντων και φυσικά του ανεξέλεγκτου τρόπου με τον οποίον διαχειρίστηκαν προς ίδιον όφελος συστήματα, κονδύλια και συχνά «τεχνητά» τραπεζικά προϊόντα, που δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με την οικονομική πραγματικότητα.

Στις σκέψεις αυτές κατέληξα διαβάζοντας τα μέτρα που εξήγγειλαν οι 20, έστω σε αυτήν την γενικόλογη περιγραφή τους έχοντας ακόμη στην μνήμη μου ένα απόσπασμα από την ομιλία του Βασ. Μαρκεζίνη στο Megaron Plus, στις 19 του προηγούμενου μήνα.

Θα το μεταφέρω εδώ για να διατυπώσω και μια σχετική με τα ανωτέρω σκέψη.

«Ο αγγλικός τύπος της 13ης Οκτωβρίου 2008 χρησιμοποίησε όρους «αποκαλύψεως», για να περιγράψει ένα οικονομικό σύστημα που γεννήθηκε και πέθανε ως αποτέλεσμα δύο λέξεων: αχαλίνωτη απληστία. Πώς μπόρεσε μια τέτοια κατάρρευση να επέλθει μέσα σε τριάντα μόλις χρόνια; Είμαι έτοιμος να προσφέρω εδώ δύο γενικές εξηγήσεις, με επίγνωση όμως ότι αμφότερες απαιτούν περαιτέρω εμβάθυνση.

Εν πρώτοις οι παραδοσιακοί διορθωτικοί μηχανισμοί της αγοράς, που λειτουργούν στις αξιοπρεπείς κοινωνίες, τόσο οι ηθικοί όσο και οι νομικοί, υποχώρησαν σημαντικά από την δεκαετία του 1980 και μετά. Σχεδόν οτιδήποτε προκαλούσε επιτυχία ήταν αποδεκτό, ακόμη και αξιοθαύμαστο. Εν ολίγοις τα περίφημα «reagonomics και ο θατσερισμός οδήγησαν στην πλήρη διάβρωση των μηχανισμών αυτών.

Κατά δεύτερο λόγο, εκείνο που επίσης άλλαξε ήταν τα μέσα με τα οποία η τάση του ανθρώπου να εξαπατά μπορούσε να εξωτερικευθεί. Αυτή η λατρεία της απληστίας και η αλλαγή νοοτροπίας που αυτή επέφερε, οδήγησαν σε περισσότερη κερδοσκοπία, σε ανάληψη μεγαλύτερων κινδύνων και εν τέλει σε μεγαλύτερο τυχοδιωκτισμό. Νέα οικονομικά προϊόντα σχεδιάστηκαν για να αποπλανούν τους επενδυτές, νέες πρακτικές διείσδυσαν στην αγορά, οι οποίες απέβλεπαν στην εξόντωση υγιών οικονομικών οργανισμών, διαδίδοντας ψευδείς φήμες για την βιωσιμότητα τους. Η σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία διευκόλυνε την διόγκωση των κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων και τα πραγματικά χυδαία μπόνους οδήγησαν τελικώς τους υπερφιλόδοξους «ντήλερ» ή τα αλαζονικά διευθυντικά στελέχη να στοιχηματίζουν με τα λεφτά των άλλων.

Και όταν μιλάω για «χυδαία» μπόνους, το εννοώ απολύτως, δεδομένου ότι, αν και οι περισσότεροι συμπολίτες ίσως αγνοούν, το συνολικό ποσό των μπόνους που διανεμήθηκαν το 2007 από τις πέντε πρώτες αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες, τρεις από τις οποίες έχουν πλέον πρωτεύσει, ή εξαγοραστεί, ανέρχονται στο ποσόν των 36 δισεκατομμυρίων δολαρίων! Ο προσφάτως συνταξιοδοτηθείς διευθυντής της «Royal Bank of Skotland» μας προσφέρει ένα ακόμη χυδαίο παράδειγμα: οι απολαβές του για το 2008 ανήλθαν σε 4,2 εκατομμύρια λίρες, συμπεριλαμβανομένου και ενός μπόνους 2,8 εκατομμυρίων κι αυτό σε μια χρονική στιγμή όπου η τιμή της μετοχής της τραπέζης του, έπεσε απόν τις 5,6 στις 0,75 λίρες.»

Θα μού πείτε γιατί μετέφερα ένα τόσο εκτεταμένο απόσπασμα στα σημερινά «Σημειώματα» όταν είναι γνωστή η τακτική και η συμπεριφορά του συνόλου σχεδόν των στελεχών των Αμερικανικών τραπεζών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών.

Το έκανα για να γίνει ακόμη πιο εμφανής και προκλητική η πλήρης απουσία από τις συμφωνίες των G20 κάθε πρόβλεψης για ευθύνες αυτών των στελεχών, ευθύνες που μπορούν να συγκριθούν μόνο με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ακριβώς λόγω της απέραντης δυστυχίας, της φτώχιας της πείνας και του θανάτου, των συνεπειών της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την οποία προκάλεσαν οι ίδιοι με τα έργα και τις παραλείψεις τους σε εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Γι αυτό και τα μοναδικά μέτρα που έχουν ληφθεί, εκείνα που ακολούθησαν την δημόσια οργή του Μπάρακ Ομπάμα, για τα πιο εξόφθαλμα και προκλητικά περιστατικά, ακόμη και μετά την εκδήλωση της κρίσης, δεν επαρκούν ούτε κατ ελάχιστον ώστε να ανταποκριθούν στο μέγεθος και την έκταση της εξοργιστικής και όντως χυδαίας συμπεριφοράς των στελεχών αυτών και κυρίως των δραματικών συνεπειών τους για την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κάνει λοιπόν εντύπωση πως τίποτε σχετικό δεν έχει ανακοινωθεί, ούτε καν ως πρόθεση λήψης κάποιων μέτρων.

Πώς θα εισπράξουν λοιπόν την κραυγαλέα αυτήν παράλειψη τα διαβόητα στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος;

Σε τι θα εμποδιστούν να προχωρήσουν και στο μέλλον σε μια διαφορετικής σύλληψης , αλλά της ίδιας κατεύθυνσης συμπεριφορά;

Και όσο και αν φαντάζει τολμηρό και ίσως ακραίο για κάποιους, μήπως θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην ατζέντα και η καθιέρωση ενός «ιδιώνυμου εγκλήματος κατά την ανθρωπότητας», για όσους θα επιχειρήσουν στο μέλλον κάτι παρόμοιο;

Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως τα στελέχη αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αυθεντικά τέκνα του καπιταλισμού, του συστήματος δηλαδή που ζει και βασιλεύει.