«ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΤΑΦΗΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ».

Δήλωση του Μεχμέτ Ιμάν , προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μουσουλμάνων Ελλάδος, την οποία προσυπογράφω.

Αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποια δικαιολόγηση αυτής της προσυπογραφής, θα μεταφέρω στο Σημείωμα αυτό μερικές σκέψεις, επανερχόμενος , αν θυμάμαι καλά, και σε ένα παρόμοιο παλαιότερο σχόλιό μου.

Το αίτημα να αποκτήσουν κάποιον χώρο , ένα δικό τους νεκροταφείο, για να θάβονται οι Μουσουλμάνοι που ζουν στην χώρα μας , περιμένει μια απάντηση εδώ και …είκοσι χρόνια!...

Προς δόξαν των «αξιών» του Ελληνικού Πολιτισμού, της ιστορίας του τόπου, των πάλαι ποτέ «άριστων σχέσεων» μας με τον Αραβικό κόσμο, που τις θυμηθήκαμε και πάλι κατά την τελευταία επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ στην Τουρκία, ανακαλύπτοντας έκπληκτοι την περιθωριοποίηση του ρόλου μας στην περιοχή, οι Μουσουλμάνοι, έλληνες πολίτες, ή αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, ή λαθρομετανάστες, δεν έχουν στην Ελλάδα ένα χώρο να θάψουν τους νεκρούς τους…

Κανένας επίσημος φορέας, κρατικός ή θρησκευτικός δεν αρνείται το αυτονόητο δικαίωμα των Μουσουλμάνων να έχουν τόπο για την ταφή των νεκρών τους.

Γι αυτό και η υποκρισία η οποία χαρακτηρίζει τα έργα των αρμόδιων υπηρεσιών και κρατικών λειτουργών, είναι και εξοργιστική και προσβλητική.

Επί είκοσι χρόνια δεν καταφέρνουν να βρουν ένα χώρο και να τον διαθέσουν στους πάνω από 500.000 τουλάχιστον Μουσουλμάνους που ζουν στην χώρα, εξαναγκάζοντάς τους νε μεταφέρουν τους νεκρούς τους στην Θράκη, ωσάν να πρόκειται για Μουσουλμανική περιοχή, ή να τους θάβουν «μαζί με τους ανεπιθύμητους» στην Ελευσίνα, όταν δεν έχουν την δυνατότητα να καλύψουν την σχετική δαπάνη.

Τι μπορεί να φοβάται το Ελληνικό κράτος, αν δημιουργηθεί ένα Μουσουλμανικό νεκροταφείο κάπου στην Αττική;

Εκατοντάδες αντίστοιχα νεκροταφεία λειτουργούν στην Θράκη για τους Έλληνες Μουσουλμάνους, ενώ σε πολλές περιοχές της χώρας, διατηρούνται ακόμη τα ίχνη εγκαταλειμμένων μουσουλμανικών νεκροταφείων όπως στο κρυμμένο μέσα στα βουνά χωριό μου , το Σάλτικλι στην Ξάνθη.

Στα πρώτα χρόνια μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, διηγούνται οι παλαιότεροι, την συχνή επίσκεψή του νεκροταφείου από τους συγγενείς των πεθαμένων, που παρέμειναν στα διπλανά χωριά, καθώς το Σάλτικλι ήταν το τελευταίο προς την Θράκη χωριό, που ίσχυσε η ανταλλαγή.

Έρχονταν στο νεκροταφείο , το καθάριζαν και στην συνέχεια έμπαιναν στο χωριό, πήγαιναν μέχρι τα σπίτια των συγγενών τους, μανάδων, αδελφών, γνωστών και έκλαιγαν σιωπηλά με το κεφάλι ακουμπισμένο στις πόρτες, τις οποίες χάιδευαν, σαν μια έστω επαφή με τα αγαπημένα πρόσωπα που κανείς τους δεν γνώριζε ακόμη που βρίσκονται.

Κι όμως αυτή η σιωπηλή «επικοινωνία» επέτρεψε να διαμορφωθούν πολύ γρήγορα σχέσεις ανάμεσα στα χωριά να ανταλλαγούν πληροφορίες για τις καλλιέργειες , τις πηγές, τις συγκοινωνίες, χρήσιμες στους έλληνες πρόσφυγες, που βρέθηκαν στην ανάγκη να ασχοληθούν με τον καπνό, όταν δεν είχαν ποτέ ασχοληθεί με την παραγωγή του και στην συνέχεια να συνεργάζονται να σπέρνουν να «σπάνουν» συνεργατικά τα χωράφια τους.
Το Μουσουλμανικό και το Χριστιανικό Νεκροταφείο, είναι τα μόνα σημάδια «ζωής», στο ρημαγμένο και ισοπεδωμένο χωριό μου τώρα πια.

Τα γράφω αυτά για να δώσω την διάσταση της σημασίας, της ανθρώπινης, που έχει η ύπαρξη του νεκροταφείου, η δυνατότητα και το δικαίωμα να έχουν τους νεκρούς τους θαμμένους με αξιοπρέπεια και την δυνατότητα να επισκέπτονται τους τάφους τους.

Καμιά δικαιολογία, γραφειοκρατική, κανένα πρόσχημα, κανένας αδικαιολόγητος φόβος , καμιά κρυφή μισαλλοδοξία, καμιά τελικά υποκρισία, δεν μπορεί να διασώσει την τιμή της χώρας, από αυτό το ρεζιλίκι που μας εκθέτει στα μάτια κάθε πολιτισμένου ανθρώπου και φυσικά στον Μουσουλμανικό κόσμο, στον οποίο τα ερείσματα μας έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

Υ.Γ.
Θα μου πείτε τώρα, πως εδώ ο κόσμος καίγεται ….

Θα συμφωνήσω ότι όντως ο «κόσμος καίγεται», αλλά αλλοίμονο αν περιμένουμε να σβήσει η φωτιά της τεχνικής προεκλογικής όξυνσης, ή και των πραγματικών προβλημάτων για να πούμε μια εξ ίσου «καυτή» αλήθεια.