ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008 : Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης

ΙΟΥΝΙΟΣ 2009 : Ζάππειο

Οι δύο μοιραίες στιγμές στην πολιτική διαδρομή του Κ. Καραμανλή.

Όσοι άκουσαν προχθές το βράδυ το διάγγελμα του πρωθυπουργού, αφού προετοιμάστηκε ένα κλίμα και εν μέσω των ΟΝΝΕΔΙΤΩΝ, που πανηγύριζαν την… ήττα, ασφαλώς θα θυμήθηκαν την μοιραία συνέντευξη του Κ. Καραμανλή τον Σεπτέμβριο του 2008 στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Εκείνη την συνέντευξη, που αποτέλεσε την αρχή της ραγδαίας και συνεχιζόμενης πτώσης της Ν.Δ, και της απήχησης της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Και χθες, αφού εισέπραξε από τους ίδιους τους οπαδούς του μια μοναδική απόρριψη, δια της αποχής και της καταψήφισης. Αφού είδε το κόμμα του να συγκεντρώνει τα μικρότερα ποσοστά της ιστορίας του.

Εν γνώσει του ότι η κυβέρνησή του εκφράζει μια μικρή μειοψηφία αφού εκπροσωπεί ήδη μόνο το 1/3 του ελληνικού λαού, ότι η κοινοβουλευτική του δύναμη στηρίζεται σε έναν βουλευτή, που αποδοκίμασε η Βουλή και η κοινωνία και τον κρατά σε απόσταση το σύνολο των βουλευτών του, βρισκόμενος μπροστά στην ανάγκη να λάβει από σήμερα κιόλας οδυνηρές οικονομικές αποφάσεις, εμφανίστηκε ως να προσγειώθηκε στην χώρα από άλλον πλανήτη, ώστε να αγνοεί και ουσιαστικά να περιφρονεί τόσο την βούληση του λαού, όσο και την βούληση των οπαδών του.

Ακόμη και ο φανατικότερος οπαδός της Ν.Δ. θα αναρωτιέται, πώς μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, αυτή η κυβέρνηση, πόση δύναμη, πόση αυτονομία, πόση μεταρρυθμιστική τόλμη μπορεί να επιδείξει;

Αφήνω στην πάντα τα όσα θα ακολουθήσουν , όπως άλλωστε συμβαίνει μετά από κάθε ήττα, στο κόμμα της Ν.Δ. πολύ περισσότερο τώρα, που ήδη από την προεκλογική περίοδο εμφανίστηκαν οι φωνές που ζητούσαν «καταλογισμό ευθυνών μετά τις εκλογές»;

Η ήττα όμως συνοδεύτηκε και από μια ακόμη «επικοινωνιακή εφεύρεση», που τελικά γελοιοποίησε την Ν.Δ. και ανέδειξε βέβαια άλλη μια πτυχή των αιτίων της αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.

Μετά τα πρώτα πραγματικά αποτελέσματα, που ανέδειξαν ότι η διαφορά δεν θα είναι εκείνη των 6 μονάδων, που το σύνολο σχεδόν των exit polls . ανέδειξε και ότι αυτή θα περιστρέφεται μεταξύ 4-5 μονάδων, ξεκίνησε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και αποπροσανατολισμού, με επίκεντρο βέβαια τον τρόπο μετάδοσης των αποτελεσμάτων από το Υπουργείο Εσωτερικών.

Η αποχή και η «μικρή διαφορά, που συρρικνώνεται συνεχώς» ήταν η στρατηγική της Ν.Δ. και των στελεχών της. Έφτασε ο Δημ. Ρίζος να βγει τηλεφωνικά στον Ν. Χατζηνικολάου για να «ανακοινώσει» ότι σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του από το Υπουργείο Εσωτερικών η διαφορά είναι 2.4 και μειώνεται συνεχώς. Και από πάνω καπάκι το Υπουργείο δίνει στην κυκλοφορία τα επιλεγμένα αποτελέσματα κάποιων περιοχών που όντως περιόριζαν την διαφορά στο 2.4 %

Και το παιχνίδι αυτό συνεχίστηκε, ώστε να διαμορφωθεί το κλίμα μέσα στο οποίο έκανε τις δηλώσεις του ο πρωθυπουργός και μέχρι αργά το βράδυ, ώστε ο κόσμος να πληροφορηθεί μόνο την επομένη το πρωί ότι η διαφορά είναι 4,4%!...

Τι απόμεινες από όλα αυτά;

Η γελιοποίηση των στελεχών και του συνόλου βέβαια της Ν.Δ.

Ο εξευτελισμός των θεσμών, που χρησιμοποιήθηκαν με τρόπο που θύμιζε άλλες εποχές. Η προσβολή κατά των οπαδών της Ν.Δ. η κοροϊδία δηλαδή την οποία εισέπραξαν ως ανταπόκριση στα μηνύματα που απέστειλαν στο κόμμα και την κυβέρνηση της Ν.Δ.

Ήταν αναμενόμενο συνεπώς την ίδια τύχη και την ίδια αξία να έχουν και οι πολιτικές αποφάσεις της επόμενης ημέρας.

Το Υπουργικό Συμβούλιο, που συνήλθε «σε πλήρη σύνθεση» άκουσε έναν ακόμη μονόλογο του Κ. Καραμανλή σαν κι αυτούς που ακούσαμε άπειρες φορές τα πέντε τελευταία χρόνια, με μια μόνο διαφορά.

Ο λόγος του πρωθυπουργού είχε έναν προνομιακό αποδέκτη. Τους οπαδούς και ψηφοφόρους της Ν.Δ.

Αυτούς, «που πίκραναν, που απογοήτευσαν, που στενοχώρησαν»…

Αυτοί είναι ο επικοινωνιακός του στόχος, όχι η χώρα.

Αυτούς θα έχει του λοιπού κατά νου, όταν μιλάει με «υπευθυνότητα» - συνήθως-, όταν απευθύνει διαγγέλματα , ή όταν καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις για την καταπολέμηση των θεσμικών αγκυλώσεων, την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης , την υπέρβαση των αδιεξόδων του πολιτικού συστήματος- σχεδόν ποτέ-!...

Και από δίπλα η δευτερεύοντες ψάλτες με ένα και μοναδικό σύνθημα, «να δουλέψουμε περισσότερο», «να σηκώσουμε τα μανίκια», «να προσέξουμε την καθημερινότητα» και άλλες κοινοτοπίες, και άλλα αυτονόητα και άλλα συνθήματα κενά περιεχομένου .

Και επειδή «έλαβε το μήνυμα της κάλπης», «έδωσε αυστηρές εντολές στους υπουργούς του» να μεταφέρουν στους Γενικούς Γραμματείς των υπουργείων και τους επικεφαλής των δημόσιων οργανισμών, τα αυτονόητα, να εκτελούν το έργο τους χωρίς σπατάλες, χωρίς προκλήσεις, με σεβασμό στους πολίτες…

Οι δηλώσεις στο Υπουργικό Συμβούλιο ανταγωνίστηκαν με επιτυχία την κενολογία και την αοριστολογία του Ζαππείου.

Τελευταίο καταφύγιο και δικαιολογία για την βαρύτατη ήττα, η..αποχή..

Ερμηνευμένη κατά τρόπο μονοσήμαντο και αυθαίρετο, χρησιμοποιείται ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που μετατρέπει την ήττα σε ανώδυνη προσωρινότητα, που εύκολα θα ξεπεραστεί με τις «πρωτοβουλίες» που θα αναληφθούν.

Θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε σε όλα αυτά τα πρωτοφανή όσο και γελοία, με μια διάθεση σαρκασμού και ειρωνείας, αν η χώρα δεν βρισκόταν μπροστά στην άθλια θεσμική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, αν η εποχή και οι περιστάσεις δεν απαιτούσαν αλλαγές, τομές και ανατροπές ,ιστορικών διαστάσεων, ως την μοναδική πολιτική διεξόδου από την κρίση .

Αντί αυτών παρακολουθούμε τον οικογενειακό καυγά, μεταξύ δεξιάς και ακροδεξιάς, που εξελίσσεται σε εμφύλιο σπαραγμό, με άγνωστη μέχρι στιγμής κατάληξη.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές πώς μπορεί να πιστεύει κανείς ότι το Φθινόπωρο δεν είναι ο έσχατος χρόνος αντοχής αυτής της μειοψηφικής κυβέρνησης, που στηρίζεται σε ένα και μόνο βουλευτή με το όνομα και την ιστορία του Αριστοτέλη Παυλίδη;

Που στις προσεχείς ημέρες θα ανακοινώσει υποχρεωτικά νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, και που λόγω της συνεχιζόμενης επιδείνωσης όλων των δεικτών της οικονομίας, θα αδυνατεί να συντάξει και να παρουσιάσει στην Βουλή προς έγκριση έναν ειλικρινή Προϋπολογισμό;