«Εκτιμώ ότι δεν είναι θέμα που να αξίζει να συζητιέται»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
Αναπληρωτής Υπουργός Δημόσιας Τάξης,
για την ανάμειξη του πολιτικού του γραφείου στην υπόθεση της συμμορίας των δολοφόνων.


Ενώ προφυλακίζονται ο ένας μετά τον άλλον τα μέλη της συμμορίας που απήγαγε τον εφοπλιστή Παναγόπουλο, ενώ βγαίνουν καθημερινά στο φως οι απίστευτες για την ελληνική κοινωνία (μέχρι τώρα μήπως;) εγκληματικές ενέργειες και τα σχέδια τους, οι αποκαλυπτόμενες οι υπόγειες διασυνδέσεις της συμμορίας με αστυνομικούς, κρατικούς λειτουργούς μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς, αφήνουν άναυδους και τους πλέον καχύποπτους πολίτες.

Και οι μεν σχέσεις με αστυνομικούς, κρατικούς λειτουργούς, δικαστές και μεγαλοεργολάβους, είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως, συζήτηση γίνεται για το δεοντολογικό ζήτημα αν ο λόγος ενός εγκληματία είναι πιο αξιόπιστος από τον λόγο ενός πολιτικού.

Ποιον από τους δύο πρέπει να πιστέψουμε;

Όμως το καίριο ζήτημα δεν είναι ποιος είναι περισσότερο αξιόπιστος.

Το καίριο ζήτημα είναι η συνεχής αναφορά σε επιδιωκόμενες παρεμβάσεις πολιτικών, που επικαλούνται στις τηλεφωνικές επικοινωνίες τους τα μέλη της συμμορίας.
Εκεί θα σταθώ.

Στην αίσθηση για να μην πω στην πεποίθηση των εγκληματιών ότι τα πολιτικά γραφεία μπορούν να ανταποκριθούν και στα δικά τους αιτήματα, αθώα και συνήθη εκ πρώτης όψεως όπως επιχείρησε να μας πείσει ο υπουργός δημόσιας τάξης Χρ. Μαρκογιαννάκης, που όμως δεν αποκλείεται στην εξέλιξή τους να οδηγήσουν στα χειρότερα εγκλήματα.

Το είπε άλλωστε με σαφήνεια, χωρίς καν να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί.

Το γραφείο του δήλωσε, όπου Διευθύντρια είναι η γυναίκα του δέχθηκε ένα αίτημα αποφοίτου στρατιωτικής Σχολής για την «πρώτη τοποθέτηση του» .Το να υποβληθεί ένα τέτοιο αίτημα», δήλωσε ο υπουργός δημόσιας τάξης, « εκτιμώ ότι δεν είναι θέμα που να αξίζει να συζητιέται και να πλάθονται σενάρια».

Συμπέρασμα και ταυτόχρονα ηχηρό μήνυμα;

Στο σημερινό κράτος , που ο Κ. Καραμανλής συνεχίζει ακάθεκτος να «μεταρρυθμίζει», οι τοποθετήσεις των δημόσιων λειτουργών γίνονται μέσω των πολιτικών γραφείων των υπουργών.

Το τόνισε άλλωστε εμφαντικά ο κ. υπουργός.
Πρόκειται για θέμα, που «δεν αξίζει να συζητιέται»!...

Ας αφήσουμε κατ αρχήν την υπόθεση να εξελιχθεί για να μας πείσει ποια ακριβώς ήταν η ανάμιξη – έστω και επιδιωκόμενη- των πολιτικών.

Εδώ όμως γεννιέται ένα ερώτημα.

Το πελατειακό κράτος των εξυπηρετήσεων των ρουσφετιών, που οικοδομήθηκε δεκαετίες τώρα στην χώρα, έχει πλέον απενοχοποιηθεί στην συνείδηση των πρωταγωνιστών, πολιτικών κατ εξοχήν προσώπων, ώστε τις λειτουργίες του να τις θεωρούν εντελώς νόμιμες, κάτι σαν συμπλήρωμα της κρατικής διοίκησης,. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου συμπλήρωμα. Είναι ο βασικός λειτουργικός μηχανισμός του κράτους.

Χωρίς την παρουσία των πολιτικών γραφείων υπουργών και βουλευτών, αυτό το κράτος δεν κινείται δεν υπάρχει.

Εκεί λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα.

Όταν αυτή η λογική κυριαρχεί, όταν τα πολιτικά γραφεία αναδεικνύονται σε επίσημους μηχανισμούς του κράτους, τότε σ αυτά θα προσφεύγουν ακόμη και οι εγκληματίες.
Και δεν χρειάζεται πάντοτε και η συγκατάνευση του επί κεφαλής πολιτικού, αρκεί ο «πατριωτισμός» των στελεχών των γραφείων για να «τελειώσει» μια υπόθεση, το βάθος και τις συνέπειες της οποίας δεν μπορούν φυσικά να γνωρίζουν.

Και καθώς η εκλογή και επανεκλογή ενός βουλευτή που είναι το κυρίαρχο πρόβλημά του, στηρίζεται ως εκ του ισχύοντος καθεστώτος των εκλογών και στην οικονομική του δυνατότητα, και άρα στις σχέσεις με ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, και καθώς πολλοί από αυτούς είναι «πολίτες υπεράνω υποψίας», μέχρις αποδείξεως του εναντίου, τότε πολύ εύκολα η «διαπλοκή» η υπόγεια διασύνδεση και τα σκοτεινά συμφέροντα ασφαλώς και θα φέρουν μέχρι το πολιτικό γραφείο το αίτημα μιας μικρής «παρέμβασης» σε κάποιον Διευθυντή φυλακών ,να μετακινήσει έναν κατάδικο, να του δώσει μια άδεια και από εκεί και μετά το χάος…

Ενώ λοιπόν τα Μέσα και οι σχολιαστές αφιερώνουν καθημερινά ατέλειωτες ώρες στις αναφορές στις νέες αποκαλύψεις στα εγκλήματα της συμμορίας, ενώ ακροθιγώς και με προσοχή προς το παρόν, αναφέρονται στην εμπλοκή, έμμεση ή άμεση , τριών υπουργών στην υπόθεση δεν γίνεται η παραμικρή κουβέντα για την βασική αιτία της εμπλοκής πολιτικών σε ζητήματα του είδους αυτού.

Ούτε και τα κόμματα θέτουν το ζήτημα του πελατειακού κράτους. Έχουν όλοι βολευτεί σε μια κατάσταση την ανατροπή της οποίας φοβούνται.

Υ.Γ.
Ο άλλος υπουργός που συνδέεται στενά με τον μεγαλοεργολάβο , διαψεύδει απλώς, αλλά τα γεγονότα τον διαψεύδουν πιο πειστικά, και ο τρίτος μιλά για μια «κουμπαριά» που δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί.

Όμως όλα αυτά, είτε εμπεριέχουν κάποιες αλήθειες σχετικά με τις σχέσεις, είτε όχι, επιδεινώνουν σε βαθμό καταλυτικό την σχέση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του.

Είναι δε φαινόμενο προς διερεύνηση, πως μια κυβέρνηση που οφείλει την εκλογή της κυρίως στις δεσμεύσεις της σε θέματα ήθους και το μέτωπο που θα άνοιγε κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, έχει να επιδείξει την χειρότερη συμπεριφορά στελεχών της , που διαψεύδουν καθημερινά και με κραυγαλέο τρόπο τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.