ΟΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΕΣ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
«Ευθανασία» τoν Οκτώβριο, ή «Αυτοκτονία» τον Μάρτιο;

Ο Κ. Καραμανλής έχει να επιλέξει μόνο τον χρόνο και την έκταση της ήττας.

Εάν υπήρχαν οποιεσδήποτε αμφιβολίες για τον χρόνο των εκλογών, αυτές διαλύθηκαν μέσα στους καπνούς της τελευταίας καταστροφικής πυρκαγιάς.

Ταυτόχρονα «κάηκαν» οριστικά οι ελπίδες ανάκαμψης κομματικής και κυβερνητικής της Ν.Δ. μέσα στον πύρινο εφιάλτη της μεγαλύτερης οικολογικής καταστροφής που έπληξε την χώρα, τις συνέπειες της οποίας αδυνατούμε να εκτιμήσουμε ακόμη.

Με λίγα λόγια ανατράπηκαν όλοι οι «σχεδιασμοί επί χάρτου» του πρωθυπουργικού επιτελείου και φυσικά περιορίστηκαν απελπιστικά τα καθημερινά σενάρια με τα οποία βομβαρδιζόταν οι θεατές των τηλεοράσεων και οι αναγνώστες του καθημερινού τύπου.

Η πυρκαγιά είχε και ένα ακόμη απρόσμενο αποτέλεσμα. Σε αντίθεση με εκείνη του 2007, την εξ ίσου καταστροφική ,την μνήμη της οποία θα συνοδεύει πάντα και ο τραγικός χαμός των 82 συνανθρώπων μας, αυτή η τελευταία φαίνεται ότι εξάντλησε και τα τελευταία αποθέματα υπομονής και ελπίδων του λαού και φυσικά των οπαδών του κυβερνώντος κόμματος.

Η δραματική κατάρρευση του ηθικού , η απαισιοδοξία, η οργή και η απελπισία μεγάλων μαζών του πληθυσμού της χώρας, κυριαρχούν τώρα και προκαθορίζουν το μέλλον αυτής της κυβέρνησης διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα δυσοίωνο σχεδόν επικίνδυνο κλίμα , ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να υπάρξει στον δρόμο της χώρας προς την έξοδο από την πολιτική και οικονομική κρίση.

Στην Καθημερνή της 27/8, ο Κωνσταντίνος Ζούλας δείχνοντας πόσο καλός δέκτης της κοινής γνώμης μπορεί να είναι καμιά φορά ο δημοσιογράφος σημειώνει ανάμεσα σε άλλα στο σχόλιο του με τίτλο «Ένα κουδούνι για όλους μας» :

«Σας περιγράφω με μια δόση νοσταλγίας την σεπτεμβριανή χαρμολύπη , γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά που στα πρόσωπα των γύρω μου δεν βλέπω καμιά ελπίδα- ή έστω την ψευδαίσθηση της ελπίδας- για μια νέα αρχή. Κοιτώντας τους , αισθάνομαι ότι αυτόν το Σεπτέβριο, μοιάζουμε όλοι, για πρώτη φορά ίσως, να έχουμε χάσει κάθε αισιοδοξία και προσδοκία ότι κάτι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί. Σαν να μας έχει κυριεύσει μια αδιόρατη, αλλά γενικευμένη κατήφεια και απογοήτευση. Σαν να έχουμε συλλογικών συμβιβαστεί στην ιδέα ότι το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μη μας βρουν τα χειρότερα. Μην έρθουν νέοι φόροι, μη χάσουμε τη δουλειά μας, μη βρει εμάς και τους δικούς μας Κανένα κακό. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, ήρθαν και οι φωτιές…»

Μέσα στο κλίμα αυτό λέγεται πως ο Κ. Καραμανλής θα πάρει τις οριστικές του αποφάσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο, αφού εκτιμήσει την συνολική κατάσταση και μελετήσει –προ παντός αυτό- τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις .

Αλλά όπως όλα δείχνουν το μόνο το οποίο μένει προς επιλογή είναι ο χρόνος και η έκταση μιας ήττας σχεδόν ταπεινωτικής.

Εκλογές το φθινόπωρο με μοναδικό επιχείρημα η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ που τις προκαλεί, αλλά στην πραγματικότητα να αποφύγει το πικρό ποτήρι της λήψης των σκληρών εισπρακτικών μέτρων και των αντιλαϊκών θεσμικών αλλαγών, για τις οποίες πιέζει η Ε.Ε. και το σύνολο των διεθνών οικονομικών οργανισμών.

Ή εκλογές στις αρχές του 2010 βρισκόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με την ιστορία και τις ευθύνες του για τον τρόπο με το οποίο διαχειρίστηκε αυτό το κρίσιμο για την χώρα εξάμηνο, που του απομένει.

Γιατί έχει τότε να επιλέξει ανάμεσα στην προσπάθεια να διαμορφώσει ευνοϊκότερα το πολιτικό κλίμα, αφήνοντας ουσιαστικά γυμνή την χώρα απέναντι στην αναμενόμενη επιδείνωση της οικονομίας και της καθημερινής ζωής των πολιτών, ή την απόφαση να ασκήσει πολιτική ευθύνης ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος και το αποτέλεσμα των εκλογών, παίρνοντας τις αναγκαίες αποφάσεις, πολιτικές ,θεσμικές και οικονομικές, που θα επιτρέψουν την χώρα να κάνει ένα νέο ξεκίνημα.

Θα χάσει και πάλι, αλλά θα έχει ένα άλλοθι, μια δικαιολογία απέναντι την κοινωνία και την ιστορία, ότι έστω και αργά, έστω και με απίστευτη καθυστέρηση έξη ολόκληρων χρόνων επιχείρησε να κάνει πράξη κάποιες από τις υποσχέσεις του χάρις στις οποίες του δόθηκε δύο φορές το προνόμιο να διαμορφώσει την ζωή και το μέλλον της χώρας.

Μπορεί κανείς ρεαλιστικά να περιμένει παρόμοια απόφαση;

Την απάντηση δίνουν τα έξη χαμένα για την χώρα χρόνια.

Υ.Γ.1

Οποιασδήποτε μορφής, ή βάθους ανασχηματισμός επιχειρηθεί για να ενισχύσει την εικόνα

της κυβέρνησης , ή το προφίλ του πρωθυπουργού, θα πέσει στο κενό. Το προηγούμενο του Ιανουαρίου δεν επαναλαμβάνεται. Ή μπορεί να επαναληφθεί ως φάρσα...

Υ.Γ. 2
Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν στελέχη της Αριστεράς, που διατηρούν στην συνείδηση και την μνήμη τους την ιστορία και τις περιπέτειες της Αριστεράς, να πιστεύουν ότι συμβιβασμοί, όπως αυτός στο Θέμα Κοροβέση και η τύχη της πρότασης Α. Τσίπρα για έκτακτο Συνέδριο, είναι δυνατό να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα που έχουν βάθος και κυρίως ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές;

Το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι να οδηγηθούν στην μοιραία «τελική λύση», αφού όμως θα έχουν προηγηθεί όλα εκείνα που αναμένονται να ακολουθήσουν, που θα καταβαραθρώσουν την αξιοπιστία, το πολιτικό ήθος και των δύο πλευρών και θα θέσουν πιεστικά στο τραπέζι την ανάγκη των υπερβάσεων εκείνων που θα σημάνουν μια νέα σελίδα για την Αριστερά.