ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ,ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

«ΗΓΕΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΛΑΜΨΗ, ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΧΑΜΗΛΟ ΠΡΟΦΙΛ».

Ένας από τους πολλούς χαρακτηρισμούς του Ευρωπαϊκού τύπου.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το κυριότερο συμπέρασμα από την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών να επιλέξουν τους πρώτους «εκπροσώπους» της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις, κυρίως δε η Γερμανία και η Γαλλία, ακύρωσαν στην πράξη το πολυδιαφημισμένο «βήμα προς την ολοκλήρωση» με την εκλογή των προσώπων που προέβλεπε η Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Μια συνθήκη που πέρασε από χίλια κύματα καθυστερήσεις και συμβιβασμούς.

Εξέλεξαν τον πρόεδρο του Συμβουλίου και την υπουργό Εξωτερικών, μέσα σε ελάχιστη ώρα, επιλέγοντας πρόσωπα άγνωστα, «άοσμα και άγευστα», ώστε να διατηρήσουν για τον εαυτό τους την κυρίαρχη παρουσία και τον κεντρικό ρόλο στην Ε.Ε.

Η επιλογή του Προέδρου Χέρμαν Βαν Ρόμπεϊ, ή Ρομπουί –ακόμη και αυτή η διπλή ανάγνωση μοιάζει σημειολογική-, με μοναδικό προσόν την ικανότητα να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα, όπως απέδειξε η επιτυχία του να λειτουργήσει επιτέλους η Βελγική κυβέρνηση μέσα από την συνεργασία των Φλαμανδών και Βαλόνων, σηματοδοτεί ακριβώς αυτόν τον ρόλο που του επιφυλάσσουν οι κεντρικές δυνάμεις και κυρίως οι κυβερνήσεις τους.

«Είναι ικανός να ακούει και στην συνέχεια να προτείνει συμβιβαστικές λύσεις», λένε οι γνωρίζοντες την τακτική του ως πρωθυπουργού του Βελγίου.

Αυτό ήταν όμως το αίτημα, το όραμα της Συνθήκης;

Ακόμη και στο εσωτερικό της γραφειοκρατίας των Βρυξελών, ελάχιστη τρέφουν αμφιβολία ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στην κατεύθυνση μιας πιο συγκροτημένης και πολιτικά λειτουργούσας Ένωσης.

Ο Μανουέλ Μπαρόζο , δήλωσε χαρακτηριστικά κατά την πρώτη δημόσια εμφάνιση του Χέρμαν βαν Ρομπουϊ και της βαρόνης Άστον ,της υπουργού εξωτερικών, ότι το ερώτημα Κίσινγκερ «σε ποιον θα τηλεφωνήσω αν θελήσω να μιλήσω με την Ε.Ε.», λύθηκε: «Ασφαλώς στην Κάθριν Άστον, διότι αυτή είναι η υπουργός των εξωτερικών μας».

Δεν έδωσε όμως την ίδια σαφή και ξεκάθαρη απάντηση και στο ερώτημα σε ποιον θα τηλεφωνήσει ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα:

«Δεν είμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είμαστε η Κίνα, ούτε η Ρωσία και δεν θέλουμε να γίνουμε… Είμαστε μια ένωση κρατών, άρα το σύστημα είναι πιο περίπλοκο»

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς.

Εάν όντως έτσι έχουν τα πράγματα γιατί όλη αυτή η ιστορία;

Η απογοήτευση και η ειρωνεία κυριαρχούν και όχι άδικα σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό τύπο για την εξέλιξη.

Γερμανία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία απέδειξαν με τις επιλογές τους ότι θα διατηρήσουν το προβάδισμα και τον κυρίαρχο ρόλο τους, ότι δεν θέλουν καμιά ισχυρή προσωπικότητα στα πόδια τους.

Μέσα από τον δαίδαλο των «προέδρων» όπως του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ,του πρωθυπουργού δηλαδή του κράτους-μέλους που προεδρεύει ανά εξάμηνο, τα ουσιαστικά περιθώρια του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ασαφή ούτως ή άλλως κατά την περιγραφή της Συνθήκης, είναι μηδαμινά.

Και από μια άποψη πιθανόν αυτό θα έπρεπε να είναι κάτι το αναμενόμενο, το αναπόφευκτο.
Μια ισχυρή προσωπικότητα, θα μπορούσε ασφαλώς να σηματοδοτήσει μια πιο ζωντανή και ταυτισμένη με την βούληση των λαών της Ευρώπης πολιτική, ακόμη και μέσα από τους συμβιβασμούς των κυβερνήσεων και της γραφειοκρατίας των Βρυξελών.

Ούτε όμως ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ούτε η καγκελάριος της Γερμανίας θα δεχόταν κάτι τέτοιο.

Οπότε επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα. Ποια σκοπιμότητα επέβαλε την καθιέρωση ατής της θέσης, και ποια σκοπιμότητα εξυπηρέτησε η επίμονη προσπάθεια να πεισθεί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ότι πρόκειται για μεγάλη θεσμική αλλαγή, ένα βήμα προς την κατεύθυνση της εμβάθυνσης της ενοποίησης;

Υ.Γ. 1
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στρέφουν τώρα την ελπίδα τους στην πρόβλεψη της Συνθήκης, ότι με ένα εκατομμύριο υπογραφές, θα μπορούν να θέτουν προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προτάσεις νόμων.

Αλλά και εκεί φαντάζομαι ότι καραδοκεί η γνωστή γραφειοκρατία, ώστε να βρεθούν τρόποι εξουδετέρωσης μιας ουσιαστικής παρέμβασης των πολιτών στα της Ένωσης.

Με λίγα λόγια απογοήτευση και στην συνέχεια αδιαφορία.

Ό,τι χειρότερο για μια Ευρώπη των λαών…

Υ.Γ. 2
Να περιμένουμε συνεπώς πως το ενδιαφέρον των Ευρωπαϊκών Μέσων Ενημέρωσης θα αναζωπυρωθεί και πάλι μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο «προεδρικό» ποίημα χαϊκού ,στους δεκαεπτασύλλαβους στίχους της γιαπωνέζικης τεχνοτροπίας, την οποία γνωρίζει πολύ καλά ο πρώτος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στην ιστορία της νεώτερης Ευρώπης…