ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ

Το πρωταρχικό καθήκον του Γ. Παπανδρέου


Το κρίσιμο πρόβλημα των ημερών δεν είναι ασφαλώς ο Χρ. Παπουτσής, ούτε ο Θ. Πάγκαλος, ούτε ο Γ. Πεταλωτής, ούτε φυσικά η «ασυνέπεια» των προεκλογικών υποσχέσεων ούτε η μη τήρηση των πρόσφατων δεσμεύσεων ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι, ούτε η επαναστατική γυμναστική του ΚΚΕ, ούτε οι επίμονες αναφορές των μονοθεματικών δελτίων ειδήσεων, ούτε η θρασείς και λαϊκίστικες κατηγορίες της Ντόρας Μπακογιάννη.

Ούτε τέλος οι δηλώσεις του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, για την απόπειρα του να εξισορροπήσει και να συμψηφίσει ευθύνες ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, της περιόδου προ των εκλογών. Γιατί η άλλη συνέπεια των δηλώσεων του, η δραματική επιρροή που άσκησε διεθνώς, φάνηκε αμέσως με την εκμετάλλευσή τους από τις αγορές.

Ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι το ένα και μοναδικό πρόβλημα της χώρας, η καθημερινή δηλαδή κατάρρευση των οικονομικών δεδομένων από την καθημερινή σχεδόν αναφορά των διεθνών οργανισμών των διεθνών αναλυτών και των πλέον έγκυρων οικονομικών εφημερίδων στα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, σε δραματικού και απαξιωτικούς τόνους.

Κατάρρευση που οδηγεί στην πορεία προς την πτώχευση με τις απίστευτες συνέπειες για τον μέλλον της χώρας.

Το πρόβλημα «μισθός 2.000» και τα όσα το ανέδειξαν , δεν περιορίζεται μόνο στην δυσάρεστη αίσθηση που αναδύεται από τους χειρισμούς, την προχειρότητα, την «παρέμβαση» του κόμματος δια χειρός του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Χρ. Παπουτσή, την υπαναχώρηση, την αναντιστοιχία με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και τα όσα παρόμοια ακούστηκαν.

Χωρίς να τα υποτιμά κανείς, καθώς διαμορφώνουν με την βοήθεια των Μέσων ένα κλίμα απογοήτευσης στην κοινωνία και υποσκάπτουν τα περιθώρια ανοχής έναντι της Κυβερνήσεως, σηματοδοτούν μια έλλειψη σοβαρότητας και ελλιπούς σε βάθος προετοιμασίας των μέτρων που εμπεριέχονται στον προϋπολογισμό, με κρίσιμους και άμεσους αποδέκτες τα αρμόδια για την οικονομία όργανα της Ε.Ε. την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, τους διεθνείς οικονομικούς Οργανισμούς και κυρίως τις περιβόητες αγορές, αυτές που τελικά ρυθμίζουν όχι μόνο το κόστος αλλά και αυτήν την δυνατότητα δανεισμού της χώρας.

Και αυτά δεν έχουν μόνο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, που δεν πρέπει να το υποτιμά κανείς, για τις βαθύτερες συνέπειες του όσον αφορά στην ανοχή της κοινωνίας, έχουν κόστος διεθνούς αξιοπιστίας, βαρύ οικονομικό κόστος, δυσχεραίνουν όλο και περισσότερο την προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τα ευρωπαϊκά όργανα και τις αγορές ότι υπάρχει η σταθερή πολιτική βούληση να κινηθεί η χώρα αποφασιστικά και αξιόπιστα στην κατεύθυνση της αξιοπιστίας και του περιορισμού των ελλειμμάτων.

Κάθε αμφιβολία, ή υπαναχώρηση σε πιέσεις, εκτοξεύει τα επιτόκια δανεισμού της χώρας, καθώς η απληστία των αγορών καιροφυλακτεί και εκμεταλλεύεται τα πάντα.

Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο, το αντίθετο μάλιστα συνδέεται άμεσα τόσο με τις προβλέψεις του κατατεθέντος Προϋπολογισμού, όσο και των όσων κάθε ημέρα συμβαίνουν, η πρωτοφανής για τα διεθνή δεδομένα αύξηση του επιτοκίου των δανείων μέσω των κρατικών ομολόγων, που εκτοξεύτηκαν μέσα σε ελάχιστες ημέρες από τις 140 στις 204 μονάδες βάσης, οδηγώντας το δημόσιο χρέος όλο και βαθύτερα στο αδιέξοδο και τελικά την αδυναμία εξυπηρέτησής του.

Και το χειρότερο όλων των σεναρίων, στο φάσμα της αδυναμίας της χώρας να δανειστεί πλέον.

Η μόνιμη απειλή των τελευταίων ημερών, που γίνεται καθημερινά πραγματικότητα για παραπέρα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, αντικαταστάθηκε τώρα με την απειλή παραπομπής μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το αιτιολογικό ότι η κατάσταση της οικονομίας της χώρας θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την σταθερότητα στην ΟΝΕ…

Αυτό πρέπει μεταξύ άλλων να σηματοδοτεί και το γεγονός ότι η χώρα έχει εισέλθει πλέον στο στάδιο της αυστηρής επιτήρησης από τα όργανα της Ε.Ε.

Προσωπικά αδυνατώ να δώσω μια λογική απάντηση στο ερώτημα που κυριαρχεί φαντάζομαι στην ελληνική κοινωνία γιατί μια κυβέρνηση αποφασισμένη όπως όλα δείχνουν να προχωρήσει σε ανατροπές σε μεταρρυθμίσεις και μέτρα χωρίς προηγούμενο ώστε να βγάλει την χώρα από την θεσμική και κοινωνική υπανάπτυξη, δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα αυτών των πρακτικών δεν αξιολογεί στην έκταση που της αρμόζει την υφιστάμενη ακόμη ανοχή της κοινωνίας και δεν προχωρά αποφασιστικά στην λήψη όλων εκείνων των μέτρων, που μπορούν να εγγυηθούν ότι θα ανακοπεί η πορεία προς την χρεωκοπία.

Την πραγματική χρεωκοπία. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ότι δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει τα λάθη των κυβερνήσεων Καραμανλή, την αναβλητικότητα, την αναποφασιστικότητα ,την «ήπια προσαρμογή» που τα είδαμε και τα ζήσαμε σε εποχές ασφαλώς καλύτερες οικονομικά, που οδήγησαν ως γνωστόν στην πρωτοφανή σημερινή πραγματικότητα.

Επανάληψη όμως της ίδιας, ή παρόμοιας τακτικής, εμπεριέχει πλέον ιστορικές ευθύνες για τους διαχειριστές της τύχης της χώρας και του μέλλοντος της.

Υ.Γ.1
Ακόμη και χθες η κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν συντονίζεται σε κρίσιμα μάλιστα ζητήματα.
Ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις, αρνήθηκε να δηλώσει, όπως έκανε για την κυβέρνηση, ότι ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας «κάνει καλά την δουλειά του» ,λίγες ώρες αργότερα ο υπουργός Οικονομικών έσπευσε να καλύψει απόλυτα τον κ. Προβόπουλο.

Και αυτό γιατί είδε τις αγορές να αντιδρούν ακαριαία σχεδόν, ερμηνεύοντας με διαφορετικό , αλλά συνήθη και αυτονόητο τρόπο, την στάση αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Επιτέλους ο Γ. Παπανδρέου πρέπει να αποφασίσει και να επιβάλλει στην κυβέρνησή του το απλό.

Δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές και υπαναχωρήσεις.

Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν άμεσα είναι γνωστά.

Να τα εξαγγείλει, να τα ενσωματώσει στον Προϋπολογισμό, ή στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και να εκπέμψει επιτέλους προς τις αγορές, το σήμα της αποφασιστικότητας και της αξιοπιστίας, που περιμένουν.

Και για την κυβέρνηση του και το εσωτερικό.

Υπάρχει ένα βιολί στην κυβέρνηση για την οικονομία και αυτό είναι ο Γ. Παπακωνσταντίνου.
Υ.Γ. 2
Στα ψηλά πέρασε η δήλωση του επικεφαλής της Διεύθυνσης Περιφερειακής Ανάπτυξης της Ευρ. Επιτροπής για την δυνατότητα της Ελλάδας να απορροφήσει πόρους από το ΕΣΠΑ, το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα , στο οποίο κυρίως στηρίζονται οι ελπίδες για μια αναπτυξιακή πολιτική, περιφερειακή και πράσινη:

«Είμαστε πολύ ανήσυχοι διότι όσο καθυστερείτε την υλοποίηση αυτών των έργων τόσο διακινδυνεύετε να φτάσετε στο 2015 με έργα που θα βρίσκονται στη μέση της διαδρομής.

Και τι θα κάνετε με αυτά τα έργα; Θα πρέπει να τα ολοκληρώσετε με εθνικούς πόρους, γιατί είναι πολύ πιθανόν να μην μπορείτε να το κάνετε με κοινοτικούς».

Η καθυστέρηση οφείλεται ασφαλώς στην κακή προετοιμασία των σχετικών προγραμμάτων από την προηγούμενη κυβέρνηση, στις αλλαγές που ενδεχομένως γίνονται τώρα και στην αδυναμία εξασφάλισης των πόρων της εθνικής συμμετοχής.