ΤΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ

Υπάρχει ελπίδα σε μια κοινωνία εγωιστική και αδιάφορη;

Ο τρόμος με την μορφή των δελτίων ειδήσεων εισβάλλει καθημερινά σχεδόν στα σπίτια των Ελλήνων, προκαλώντας ερωτηματικά, φόβους , απογοήτευση, κυρίως όμως οργή, η οποία ασφαλώς κάποια στιγμή θα ξεσπάσει, επί δικαίων και αδίκων.

Δεν είναι μόνο οι δυο λέξεις-φόβητρα, το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα, που αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια του κόσμου και απειλούν την ζωή και το μέλλον του.

Ούτε μόνο οι άπληστες αγορές, που εκμεταλλεύονται με τον πιο χυδαίο τρόπο και με όλα τα στην διάθεσή τους όπλα, αυτά δηλ. που τους παρέχει το σύστημα -,αδιαφορώντας αν σε λίγο θα βρεθούν μπροστά στην πλήρη κατάρρευση του θύματος.

Ούτε η «Κοινότητα» με τα όργανα και τα επώνυμα στελέχη της, που με την πολιτική του «μαστιγίου και του καρότου», από την μια υποχρεώνουν την χώρα σε όλο και πιο σκληρές αποφάσεις και μέτρα και από την άλλη ενισχύουν το παιχνίδι της κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας.

Ούτε και η πολιτική της κυβέρνησης, με τις καθυστερήσεις, τις εσωτερικές διαμάχες, τις παλινωδίες, τις άσκοπες εμμονές της, που αφήνει τον χρόνο να τρέχει την στιγμή που οι πάντες αδημονούν και η κοινωνία καταπτοημένη από τον καθημερινό βομβαρδισμό της από γεγονότα που δεν λένε να σταματήσουν, δείχνει έτοιμη να αποδεχθεί το αναπόφευκτο ,την λήψη δηλαδή όλων εκείνων των μέτρων, που στο παρελθόν δεν θα μπορούσε να διανοηθεί καν οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Ο κόσμος βλέπει αποσβολωμένος να αναδύεται μπροστά στα μάτια του μια χώρα και μια κοινωνία παρακμής, με τις πραγματικότητες και τις αλήθειες της, που πιθανόν όλοι να υποπτευόμασταν αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την έκταση της και το βάθος τους.

Ο ταξιτζής που πληρώνει φόρο εκατό ευρώ τον μήνα, ο γιατρός του Κολωνακίου ,που δηλώνει εισόδημα 12.000 ευρώ (το αφορολόγητο δηλαδή όριο), οι γνωστοί δημοσιογράφοι της Κρατικής τηλεόρασης με τον μισθό των 300.000 ευρώ τον χρόνο, ο σιδηροδρομικός υπάλληλος με τον μισθό των 6.000 μηνιαίως, η Διευθύντρια της ΕΤ3 με τον μισθό των 30.000 μηνιαίως, ο λιμενεργάτης που εισπράττει 250.000 αποζημίωση και βγαίνει στην σύνταξη, οι 15 ακριβοπληρωμένοι «σύμβουλοι» ενός Διευθυντή κρατικής υπηρεσίας, οι μισθοί των 400 και 500.000 κάποιων επικεφαλής καταχρεωμένων ΔΕΚΟ και Οργανισμών, το πετυχημένο «μοντέλο» λύσης της Ολυμπιακής, που φόρτωσε στο ΙΚΑ χρέη 1.5 δις. ευρώ και στο κράτος αποζημιώσεις μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων, τα χρέη όλων σχεδόν των κρατικών φορέων και οργανισμών, σε όλους τους τομείς, που σχηματίζονται από διορισμένους Προέδρους και Διευθυντές, χωρίς ποτέ κανείς να ζητά λογαριασμό και ευθύνες, ο αγρότης που την δύναμη του τρακτέρ του εισπράττει από 10 έως 100.000 έκτακτη επιχορήγηση και απελευθερώνει τους δρόμους μόνο όταν τα ποσά κατατίθενται «στα βιβλιάρια» του, ο βενζινοπώλης που δεν εγκαθιστά μηχανή κοπής αποδείξεων επειδή «για να… πρέπει να…» , ο ιδιοκτήτης φορτηγού που δεν πληρώνει φόρους, οι 16 μισθοί των υπαλλήλων της Βουλής, εκ των οποίων οι 2 αφορολόγητοι και άλλα και άλλα…

Μέσα σ αυτό το κλίμα της οργής και του καθημερινού τρόμου και καθώς αρχίζει η συζήτηση για την «αναθεώρηση» του Νόμου περί ευθύνης υπουργών, ο καθένας νομίζω πως αντιμετωπίζει την σχετική πρωτοβουλία της πολιτικής τάξης της χώρας, με καχυποψία.

Και αυτό επειδή αναρωτιέται γιατί τάχα οι υπουργοί θα δικάζονται ,αλλά θα μένουν στο απυρόβλητο κυβερνήτες, που έφεραν στο χείλος του γκρεμού την χώρα;

Που να φανταζόταν ο άμοιρος Σαββόπουλος, που λοιδόρησε τις ηγεσίες γιατί «οδήγησαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά», πως οι νεώτεροι, οι σύγχρονοι ηγέτες της χώρας, θα οδηγούσαν τον λαό και την ίδια στην φτώχεια και την οπισθοδρόμηση, στην διεθνή λοιδορία , στην καταρράκωση της αξιοπιστίας της , την χρεωκοπία και τον εξευτελισμό.

Και ας μην ξεχνάμε την όντως συγκλονιστική δήλωση του πρωθυπουργού, όταν μιλώντας για τα αίτια της κρίσης , την απέδωσε στις «εγκληματικές πολιτικές».

Γιατί επιμένω σ αυτό;

Επειδή όπως καθημερινά βεβαιωνόμαστε , δεν έχει ακόμη κλείσει ο κύκλος της οδύνης.

Τα χειρότερα βρίσκονται ακόμη μπροστά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και με όρους, αποδέχτηκε το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Στα λόγια βέβαια «ανάπτυξης», μια και όλα τα μέτρα δεν κατατείνουν παρά μόνο στην μείωση του ελλείμματος, ούτε καν του δημόσιου χρέους. Ακόμη και αν πετύχει, φτωχαίνοντας την χώρα και κατεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των πολιτών στο σύνολό τους, δεν θα έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει το δυσθεώρητο χρέος, αφού η χώρα δεν παράγει πλέον και η πραγματική οικονομία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση. Όλα τα μεγέθη της οικονομίας, βιομηχανική παραγωγή, οικοδομική δραστηριότητα, εισαγωγές, εξαγωγές συνεχίζουν να επιδεινώνονται, το κλίμα χειροτερεύει ο πληθωρισμός σε συνδυασμό με την ύφεση διαμορφώνουν το χειρότερο κοκτέιλ για την οικονομία.

Ασφαλώς και παίζει το φονικό του χαρτί εις βάρος της εθνικής μας οικονομίας ο Τζον Πόλσον, όπως άλλωστε έκανε στο παρελθόν και ο πολύς Τζώρτζ Σόρος, αλλά αυτοί θα υπάρχουν πάντοτε και θα καραδοκούν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν με τον πιο ανάλγητο και ανήθικο τρόπο, μόλις βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Αυτό είναι άλλωστε το «επάγγελμα» τους. Ένα από τα «επαγγέλματα» του ισχύοντος οικονομικοκοινωνικού συστήματος.

Και θα το ασκούν πάντοτε δοθείσης ευκαιρίας…

Έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας της χώρας.

Κάτω λοιπόν από τις συνθήκες αυτές, η χώρα επιχειρεί να ξεφύγει από την χρεωκοπία.

Το εγχείρημα είναι μοναδικό στην πολιτική μας ιστορία.

Η κυβέρνηση θα επιχειρεί ταυτόχρονα, «χωρίς να χάσει ούτε μια ημέρα», όπως επίσημα δηλώθηκε, να εφαρμόσει χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, τις προβλέψεις του οποίου γνωρίζει πολύ καλά ο λαός, μέσω μιας κρατικής μηχανής και νοοτροπίας, που θα αντισταθεί με κάθε τρόπο. Και όχι μόνο αυτό. Κάτω από το εχθρικό και καχύποπτο βλέμμα της Ε.Ε. και των αγορών, να προετοιμαστεί και άμεσα να θέσει σε εφαρμογή και πρόσθετα μέτρα, αν εκ των πραγμάτων προκύψει ότι είτε τα εγκριθέντα δεν απέδωσαν, είτε οι προβλέψεις ήταν υπερβολικά αισιόδοξες, όπως άλλωστε επίμονα υποστηρίζουν οι «επιτηρητές»..

Στο μεταξύ και μέσα σ αυτό το κλίμα η χώρα πρέπει να δανειστεί από τις αγορές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και όπως όλα δείχνουν θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι ,αν βρίσκουμε δανειστές ακόμη και με επιτόκια ρεκόρ, επιτόκια με τα οποία δανείζονται τριτοκοσμικές χώρες.

Και εδώ θα σημειώσω και την άποψη των οπαδών των σεναρίων «συνωμοσίας», ότι και οι παράγοντες της Ε.Ε. και οι αγορές και ο διεθνής οικονομικός τύπος θα ήταν τελικά ευτυχείς να εξαναγκάσουν την Ελλάδα να προσέλθει αυτοβούλως στην πόρτα του ΔΝΤ, καθώς η αναζήτηση δανείων και τα απαγορευτικά επιτόκια θα σήμαιναν τελικά άρνηση παροχής δανείου από τις αγορές…

Χωρίς να «χάσει ούτε μία ημέρα» πρέπει να επανεξετάσει το ΕΣΠΑ- το τελευταίο Ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό Πρόγραμμα-, ώστε αφ ενός να αξιοποιηθούν οι μοναδικοί σχεδόν μη δανειακοί πόροι, που η χώρα διαθέτει, αλλά ταυτόχρονα να διοχετευθούν σε παραγωγικές επενδύσεις «πράσινης ανάπτυξης» .Χωρίς ανάπτυξη, χωρίς αύξηση του ΑΕΠ, η χώρα θα συνεχίσει την Σισύφεια προσπάθεια εναντίον του ελλείμματος και του χρέους απομυζώντας και τα τελευταία υπολείμματα δυνατοτήτων και αντοχής των μαζών για να φτάσει με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική έκρηξη..

Μέσα σ αυτό το κλίμα σ αυτό το περιβάλλον, η κυβέρνηση βάζει στο τραπέζι και την μεταρρυθμιστική πολιτική της, με ανατροπές αναγκαίες για το σήμερα και το αύριο της χώρας, έχοντας απέναντί της το σύνολο του πολιτικού κόσμου και τις φοβίες της κοινωνίας.

Πολιτικό χρήμα, εκλογικός νόμος, νόμος περί ευθύνης υπουργών, δικαιώματα μεταναστών, Σχέδιο Καλλικράτης, αναμόρφωση της Γεωργικής πολιτικής, Ασφαλιστικό, Φορολογικό, πτυχές της ζωής της χώρας, που επί δεκαετίες δεν τόλμησαν να αγγίξουν οι κυβερνήσεις. Το επιχειρεί τώρα επειδή πολύ καλά γνωρίζει ότι κάθε καθυστέρηση οδηγεί νομοτελειακά στην ακύρωση.

Μοιάζει συνεπώς πολύ λογικό το γεγονός ότι μέσα σ αυτό το κλίμα την οργή, που στους λαούς είναι λυτρωτική και δημιουργική, έρχεται να υποκαταστήσει ύπουλα, η απογοήτευση, η απελπισία, ένα κλίμα ηττοπάθειας, που είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα που έχει μπροστά της την πίεση να ξεπεράσει πρωτοφανή προβλήματα και προκλήσεις.

Θα κλείσω το Σημείωμα αυτό με ένα απόσπασμα από το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής»:

«Κατά τούτο η κρίση είναι ιστορική ευκαιρία. Και πρόκληση: Να αναδείξουμε επιτέλους τις διαφημιζόμενες αρετές μας- ταχύτητα στις αποφάσεις, ανάληψη ρίσκων, εφευρετικότητα, ικανότητα αλλαγών, μαχητικότητα, αντιστασιακό πνεύμα. Ακριβώς με αυτό το εφευρετικό πνεύμα του επιβιωτή, του ιστορικού ανθρώπου, αυτό που επισημαίνουν στοχαστές όπως ο Νίκος Σβορώνος, αυτό για το οποίο καυχιόμαστε, με αυτό το πνεύμα καλούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε τις αγορές, μα κυρίως τους εαυτούς μας, τα πανθομολογούμενα ελαττώματα που έφεραν την κοινωνία μας στο χείλος της κατάρρευσης. Αν μπορούμε. Το στοίχημα σήμερα, επί του χείλους, είναι να επινοήσουμε τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας αλλιώς. Η παλαιά Ελλάδα χρεοκόπησε».

Ακούγεται ρομαντικό, με την Ελλάδα κυριολεκτικά σε ακινησία από τα τρακτέρ των γεωργών, λίγο ηθικοπλαστικό ,αν σκεφτεί κανείς πως της οικονομικής κρίσης είχε προηγηθεί η βαθιά κοινωνική και ηθική κρίση, αλλά δεν έχουμε και τίποτε άλλο να επινοήσουμε.