ΥΨΙΣΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ:

Η ΔΙΑΦΎΛΑΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΣΥΝΟΧΉΣ

Μέσα στο κλίμα της αφόρητης πίεσης της διεθνούς κοινότητας και τις εξοργιστικές και καταιγιστικές καθημερινές αναφορές ν στην Ελλάδα από όλα σχεδόν τα διεθνή ΜΜΕ και δυστυχώς και από παράγοντες και δημόσιους λειτουργούς των χωρών της Ε.Ε. μας διαφεύγει ότι όλη αυτή η καταιγίδα των μέτρων που ανακοινώνονται, ή των νέων που ζητούνται σχεδόν κάθε πέντε ημέρες, πέφτει στους ώμους του ελληνικού λαού, που καλείται να αλλάξει μέσα σε ελάχιστο χρόνο σχεδόν τα πάντα σχετικά με την ζωή του, την καθημερινότητα του, τα μελλοντικά του σχέδια, γι αυτόν τα παιδιά του την οικογένεια του.

Και μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι στην πραγματικότητα δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ως χώρα και ως λαός, τι πρόκειται να συμβεί στα προσεχή 10 τουλάχιστον χρόνια στην ζωή μας, αλλά η πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν δικαιολογείται να το παραβλέπει και να μην προετοιμάζεται σχετικά.

Αν κρίνει κανείς από την συμπεριφορά της Αριστεράς, που συνεχίζει να ζει στην προ της κρίσης εποχή, που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τις ανατροπές που συμβαίνουν στην χώρα και αν επιχειρήσει να εξηγήσει την προσχηματική επίκληση του Αρχηγού της Ν.Δ. ότι η σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής για τα παραπλανητικά στοιχεία με τα οποία τροφοδοτούσαν τα όργανα της Ε.Ε. ακυρώνει αυτόματα την «συναίνεση», τότε μπορεί βεβαιότητα να καταλήξει στο συμπέρασμα- για άλλη μιας φορά δυστυχώς- ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου αποδεικνύεται ελάχιστη και ανίκανη να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και τους κινδύνους της χώρας.

Εν τούτοις γεννά ισχυρούς προβληματισμούς η απόφαση της κυβέρνησης να προτείνει την Σύσταση Εξεταστικής των πραγμάτων Επιτροπής, επικαλούμενη την όντως σοβαρή ανάγκη να δοθεί ένα μήνυμα στην διεθνή κοινότητα και τις αγορές ότι τα «παιχνίδια με τα στοιχεία τέλειωσαν», ή ότι είναι εθνική ανάγκη να προχωρήσουμε με καθαρούς όρους.

Και τούτο γιατί δεν έχουμε πιστεύω περιθώρια όχι στις σχέσεις των πολιτικών κομμάτων αλλά στην ενότητα της ελληνικής κοινωνίας, να τροφοδοτήσουμε, είτε περισπασμούς, είτε με ερωτηματικά, είτε και με κομματικές διενέξεις την διάσπαση ενός εσωτερικού μετώπου, που ουσιαστικά κρέμεται από μια κλωστή και κανένας δεν γνωρίζει πόσο θα αντέξει ακόμη.

Γεννά δε ερωτηματικά η απόφαση του Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στην σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής, δεδομένης της εν γένει πολιτικής του κουλτούρας και της προσωπικότητας του.

Και τα λέω αυτά, παρά την αγανάκτηση που διακατέχει τον ελληνικό λαό για την όντως εγκληματική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και των στελεχών της, αγανάκτηση την οποία και εγώ συμμερίζομαι και έγραψα σχετικά σε προηγούμενο Σημείωμα μου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν και για τις συνέπειες στην διεθνή σκηνή. Όταν τελικά και από το πόρισμα αλλά και από όσα θα καταγγέλλονται ένθεν κακείθεν , προκύψει όλη η αλήθεια, τότε μετά βεβαιότητας μπορούμε να προβλέψουμε ότι η κατακραυγή, και οι νέες επιθέσεις δεν θα περιοριστούν εναντίον εκείνων που έφταιξαν , αλλά η μπάλα θα πάρει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και μαζί του και για άλλη μια φορά δυστυχώς, την ίδια την χώρα.

Και το τι θα σημαίνει αυτό, το ζούμε ήδη από τώρα καθημερινά.

Αλλά η συνοχή του λαού, δεν εξαρτάται μόνο από την συμπεριφορά της πολιτικής ελίτ, την οποία άλλωστε γνωρίζει καλά και είναι γνωστή η εκτίμηση που τρέφει γι αυτήν, όπως τουλάχιστον αναδεικνύουν οι κατά καιρούς έρευνες της κοινής γνώμης.

Αυτός ο ανηλεής καθημερινός βομβαρδισμός στα όρια της τρομοκρατίας, οι απίστευτες πιέσεις προς την χώρα και κυρίως οι απειλές που τις συνοδεύουν, η συναίσθηση ότι ακόμη και αν η κυβέρνηση αντιδράσει, τα μέτρα που τα αρμόδια όργανα της Ευρωζώνης αποφασίσουν θα επιβληθούν ούτως ή άλλως και μάλιστα χωρίς να ρωτηθεί καν η Ελλάδα, δεν πρέπει να θωρηθούν αρκετά, ώστε να λαμβάνονται αποφάσεις και ακόμη και να επιβάλλονται.

Η αριθμολογία των τελευταίων ημερών, κρύβει φτώχεια συλλογική, κρύβε προσημείωση του μέλλοντος, κρύβει γενική υποβάθμιση της χώρας, ως οικονομίας, ως πολιτικής και διπλωματικής θέσης στον κόσμο, ως δυνατότητας της να καθορίζει αυτή τις επιλογές και την πορεία της.

Όλα αυτά είναι ανάγκη να εξηγούνται στον λαό, να τον προετοιμάζουν, να στηρίζονται όχι μόνο σε πνεύμα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, αλλά και σε ελπίδες , στην προσδοκία δηλαδή ενός αυριανού, έστω και μακρινού καλύτερου μέλλοντος.

Να εξηγείται αναλυτικά η κακοδαιμονία ,η σαθρότητα της οργάνωσης και της λειτουργίας του κράτους, οι ευθύνες όχι μόνο των πολιτικών αλλά και του λαού, ως αποδέκτη των προνομίων, ως επίπεδο ζωής που δεν αντιστοιχεί στις δυνατότητες της χώρας.

Και να εξηγούνται τίμια και ειλικρινά, και όχι με υστεροβουλία, με μισές αλήθειες, με σκοπιμότητες.

Γιατί τότε θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να απαντήσει και στα ερωτήματα, όπως π.χ. αυτό που αφορά στο ενδεχόμενο περικοπής του 14ου μισθού, όταν στην χώρα και μάλιστα στην καρδιά των Δημοκρατικών θεσμών, κάποιοι εισπράττουν ..16 μισθούς, εκ των οποίων οι δύο αφορολόγητοι. Κάποιοι που βρίσκονται εκεί όχι αξιοκρατικά, αλλά με την βοήθεια όλων των κομμάτων, τα οποία άλλωστε κυρίως εξυπηρετούν. Έχει πολύ δρόμο να διανύσει αυτή η κυβέρνηση αν επιχειρήσει να αρχίσει ένα ειλικρινή και πειστικό διάλογο με τον λαό. Αλλά οφείλει να το κάνει αν πιστεύει ότι μόνο όταν ολόκληρη η κοινωνία «μπει στον πόλεμο», μόνο όταν συνειδητά οι Έλληνες συμμετάσχουν στο ξεπέρασμα της κρίσης, θα υπάρξει ελπίδα να τα καταφέρουμε.

Υ.Γ.

Συνεχίζεται η φημολογία για προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το αιτιολογικό ότι έχουν ουσιαστικά καλυφθεί όλες οι σκληρές «προϋποθέσεις» και οι όροι που θέτει το Ταμείο, χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ταυτόχρονα και ο χαμηλότοκος δανεισμός, αφού η «πολιτική στήριξη» της Ε.Ε. δεν φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά.

Τον τελευταίο καιρό η συζήτηση μεταφέρθηκε και στα χείλη κυβερνητικών παραγόντων, όπως πρόσφατα συνέβη με τον υπουργό Οικονομικών και όπως γράφτηκε απασχόλησε και το άτυπο Υπουργικό Συμβούλιο.

Ωστόσο ακούγεται περισσότερο ως απειλή-πίεση προς την Ε.Ε. και ειδικότερα τους ηγετικούς κύκλους της Ευρωζώνης, γιατί εκεί θα προκύψουν τα προβλήματα, που μάλλον δεν είναι απλών εντυπώσεων, αλλά και συγκεκριμένων κινδύνων άγνωστων διαστάσεων.