«SHOPPING THERAPY»

Βαδίζοντας στην Βασ. Όλγας, την πάλαι ποτέ εμπορικά ακμαία Λεωφόρο.

Για την Νέα Παραλία ξεκίνησα. Η ημέρα προσφερόταν να φωτογραφήσω την απέναντι σειρά των βουνών, αρχίζοντας από τον Όλυμπο, καθώς όλα σχεδόν προβάλλουν λαμπρά στον ήλιο, διατηρώντας ακόμη την γοητεία των χιονιών, που τα σκεπάζουν.

Τέτοια καθαρή ημέρα άλλωστε δεν βρίσκεις κάθε τόσο στην Θεσσαλονίκη.

 

Παρατηρούσα λοιπόν στο ξεκίνημα μου, το τεράστιο Διαγνωστικό Κέντρο που όλο το περασμένο καλοκαίρι, προετοιμαζόταν με εντατικούς ρυθμούς απέναντι ακριβώς από την Νομαρχία αλλά εδώ και μήνες παραμένει «μαντρωμένο» και εγκαταλειμμένο, προσπαθώντας να εξηγήσω τι άραγε να συμβαίνει όταν προχωρώντας διαπίστωσα ότι δύο τεράστια καταστήματα στην ίδια σειρά είχαν αδειάσει και το «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ», ήταν η μόνη ένδειξη που απέμεινε στις προθήκες τους.

 

Ακριβώς απέναντι άλλα δύο ακόμη μεγαλύτερα καταστήματα μεταχειρισμένων αυτοκινήτων παραμένουν εδώ και μήνες άδεια.

 

Και μετά άρχισε το οδοιπορικό της ύφεσης, όχι μέσω στατιστικών στοιχείων, ή άλλων αριθμών, ούτε κρίσιμων μεγεθών, ούτε προβλέψεων για το μέλλον.

 

Τα κλειστά μαγαζιά, με τα εναπομένοντα στοιχεία, που διατυμπανίζουν την παρακμή και την κρίση, με απίστευτη ποικιλία «εικαστικών» παρεμβάσεων, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόκληση για ένα έργο σύγχρονης τέχνης.

 

Αυτό όμως που με κάποιο τρόπο «κραυγάζουν» πολύ λίγη δυστυχώς σχέση μπορεί να έχει με την τέχνη.

Κραυγάζουν την κρίση την γενικότερη βέβαια, ταυτόχρονα όμως και την κρίση μιας τάξης, αυτής των εμπόρων και αυτοαπασχολούμενων στα χιλιάδες μικρομάγαζα της πόλης και ιδιαίτερα των συνοικιών της.

Γιατί αν κανείς θελήσει να αφήσει προς στιγμή την «περιήγηση» της Λεωφόρου και μπει στους κάθετους δρόμους , τις διασταυρώσεις και τους παράδρομους, τότε καλά θα κάνει να έχει μαζί του και κάποιο είδος ηρεμιστικού.

 

Αν τα πράγματα συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό και όλα λένε πως η χρονιά που διανύουμε θα είναι ακόμη χειρότερη, τότε πολύ φοβούμαι ότι στην Βασ. Όλγας θα παραμείνουν ανοικτά μόνο τα ΠΡΟ-ΠΟ, οι Τράπεζες, τα φαρμακεία, τα Γραφεία Κηδειών τα Σούπερ Μάρκετ, τα πάσης φύσεως ατέλειωτα γυράδικα, τα ζαχαροπλαστεία και πιθανόν τα περίπτερα…

Ο ανταγωνισμός γίνεται όλο και πιο αδυσώπητος, κάτι που διαβλέπει κανείς σε μια σειρά άλλων «αναγγελιών», που κοσμούν πολλές από τις βιτρίνες καταστημάτων, που παλεύουν ακόμη.

 

Το ένα μετά το άλλο τα καταστήματα, που αναδεικνύουν , ευμάρεια, κατανάλωση, ποιότητα ζωής, τον πλούτο μιας πόλης και μιας περιοχής, εξαφανίζονται.

 

Θα τα υποκαταστήσουν προσωρινά κάποια άλλα, στην προσπάθεια πολλών επαγγελματιών να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, αλλά και αυτά θα κλείσουν, μόλις φανεί ότι δεν έχουν ούτε πελατεία, ούτε προοπτική.

Φυσικά πίσω από την εικόνα αυτή, κρύβεται η ανεργία, η μείωση των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης, η πτώση γενικά της κατανάλωσης, με άλλα λόγια η χειροπιαστή ύφεση.

 

Με άλλα λόγια, «εξ όνυχος τον λέοντα», όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.