Στην χώρα που γέννησε το μέτρο, μπορούν η αμετροέπεια, οι μύθοι και οι υπερβολές να καθορίσουν την πορεία και το μέλλον της;

Τώρα μπορούμε με βεβαιότητα ν αντιληφθούμε τον κυρίαρχο ρόλο των αγορών στην εποχή της κυριαρχίας του καπιταλιστικού συστήματος και της πλήρους ελευθερίας, έως ασυδοσίας, της λειτουργίας τους.

Είναι σε θέση να επιβάλλουν την θέληση τους όχι απλώς σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, αλλά και σε μεγαλύτερες , ακόμη και σε υπερεθνικές οντότητες και ενώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή.

Το «πιστόλι στο τραπέζι» , η γνωστή απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. της 25ης Μαρτίου, αναιρέθηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο και η «απόφαση» των αγορών να υποχρεώσουν την Ελλάδα σε προσφυγή στο σχήμα σωτηρίας, όπως διαμορφώθηκε στην συνέχεια, είναι η αδιάψευστη απόδειξη του καταλυτικού τους ρόλου στην παγκόσμια οικονομία.

Όλες οι δηλώσεις τόσο των ευρωπαίων αρμοδίων, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης, ότι θα επιμείνουν στην επίλυση του ελληνικού νομισματοπιστωτικού προβλήματος, μέσω της προσφυγής στις αγορές έμειναν μετέωρες διακηρύξεις και ευχολόγια, μια και οι αγορές αποφάσισαν διαφορετικά.

Αυξάνοντας τα επιτόκια δανεισμού σε απαγορευτικό ύψος, διοχετεύοντας στα καθημερινά ΜΜΕ, αναλύσεις και δηλώσεις περί

χρεοκοπίας και αναδιάρθρωσης του χρέους, κατέστησαν μονόδρομο και επείγουσα την πολιτική προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης , με συνεπακόλουθο την εμπλοκή και του ΔΝΤ, ως όρο που έθεσε η Γερμανία.

Τα όσα συνοδεύουν τον οργανισμό αυτόν όμως, τόσο ως αίσθηση υποβάθμισης μιας χώρας, όσο και κυρίως ως σκληρή πολιτική, αυστηρών περιορισμών των δαπανών, όχι μόνο στον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα., έγιναν τώρα το κυρίαρχο θέμα της καθημερινότητας μας, με τις υπερβολές, τον λαϊκισμό, την άγνοια να κυριαρχούν.

Καθώς η χώρα και συνακόλουθα η κυβέρνηση αντιμετωπίζουν τώρα το δραματικό δίλημμα μπροστά στο φάσμα μιας ενδεχόμενης αδυναμίας δανεισμού, ή ενός δανεισμού με επιτόκια, που διαμορφώνουν όρους χρεωκοπίας για τα προσεχή δύο χρόνια, σε συνδυασμό πάντα με την ύφεση που απειλεί ,τον πληθωρισμό που αυξάνεται, το τραπεζικό σύστημα που δείχνει να κουράζεται, το σύνολο των μεγεθών της πραγματικής οικονομίας να επιδεινώνεται, η προσφυγή στο σύστημα είναι μονόδρομος, είναι αναγκαστική προσγείωση.

Και δεν χρειάζεται βαθυστόχαστη ανάλυση γιατί δεν πείστηκαν οι αγορές.

Δεν νομίζω ότι μόνο αυτές γνώριζαν σε βάθος την πραγματική κατάσταση της σχέσης χρέους, ύφεσης, πληθωρισμού ,τόσο για φέτος, όσο και κυρίως για τα προσεχή δύο χρόνια.

Ο μόνος που φαίνεται να τα αγνοεί όλα αυτά είναι ο Αντώνης Σαμαράς ,του οποίου ο απερίγραπτος λαϊκισμός τον ωθεί στο να ακροβατεί στα όρια της αξιοπιστίας , κάτι για το οποίο είμαι βέβαιος ότι θα το πληρώσει ακριβά .

Σε κάποιο βαθμό βέβαια ακολουθεί την απίστευτη τακτική των ΜΜΕ, που την περίοδο αυτήν ανακάλυψαν μια νέα «απειλή» , την επικείμενη δηλαδή παρουσία του ΔΝΤ και ασκούν μια πολιτική «τρομοκρατίας» απείρως αποτελεσματικότερη από την ίδια την ουσία και την έκταση των οικονομικών προβλημάτων.

Η περίφημη πια «δαιμονοποίηση» της παρουσίας του ΔΝΤ, ανεξάρτητα της αλήθειας που εμπεριέχει, διαμορφώνει τώρα μια νέα κατάσταση για την κυβέρνηση.

Αν η «οικονομική τρομοκρατία» των αρχών του έτους, βοήθησε την κυβέρνηση να «περάσει» σχεδόν ανώδυνα τα σκληρά οικονομικά μέτρα και την βοηθά ακόμη να «τρέχει» με πρωτοφανείς ρυθμούς τις μεγάλες και ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις της, η νέα «τρομοκρατία» για την παρέμβαση του ΔΝΤ μπορεί να λειτουργήσει εις βάρος της.

Και αυτό γιατί το ΔΝΤ έχει παρελθόν, έχει και ένα ευρωπαϊκό παρόν, με συνέπειες οικονομικές και πολιτικές, που προκαλούν δικαιολογημένα φόβους και δισταγμούς.

Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά την δυναμική αυτού του καθημερινού απειλητικού βομβαρδισμού της κοινωνίας.

Την φέρνει τώρα σε θέση άμυνας. Καταναλώνει πολύτιμο χρόνο για να σχεδιάσει να προετοιμάσει και τελικά να αντιμετωπίσει την πίεση. Και αυτό σε έναν τομέα, που είναι απρόβλεπτος, κινείται περισσότερο με σενάρια, μύθους και φόβους, παρά ορθολογικά.

Αυτό το απροσδιόριστο μείγμα φόβων και υπερβολών, θα την πιέσει θα περιορίσει τις κινήσεις της, θα δυναμώσει ένα ποικίλο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και συνεπώς θα θέσει σε κίνδυνο την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας.

Μια απλή ματιά στον καθημερινό τύπο αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως ήδη το κλίμα απέναντι στην κυβέρνηση έχει μεταστραφεί και μάλιστα κατά τρόπο που να θυμίζει τον λαϊκισμό και την ανευθυνότητα άλλων εποχών. Όταν δεν υποκρύπτει βέβαια τα αιώνια συμφέροντα, που δεν παύουν να θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα τους οικονομικούς τους στόχους και σε δεύτερη την κρισιμότητα της κατάστασης στην χώρα.

Θα χρειαστεί συνεπώς να επιστρατεύσει την πολιτική της αποφασιστικότητα και με νηφαλιότητα και πειστικότητα να περάσει με τις μικρότερες δυνατές πολιτικές απώλειες το κρίσιμο αυτό στάδιο.

Είναι ζωτικής σημασίας για την χώρα,, η επιτυχία της στον τομέα αυτόν.

Γιατί αυτό που βρίσκεται ακόμη μπροστά είναι η απάντηση στο ερώτημα «και μετά την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης τι;».

Γιατί ακόμη και οι φιλικές προς την Ελλάδα φωνές διακεκριμένων οικονομολόγων, ερευνητών και αναλυτών, επιμένουν ότι η Ελλάδα απλώς «κερδίζει χρόνο», ότι μια «αναδιάρθρωση», ή «ρύθμιση», ή «αναδιαπραγμάτευση» του χρέους, θα είναι επιτακτική στα προσεχή δύο χρόνια, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η τελευταία εκτίμηση της Κομισιόν, εκτός από την αύξηση του ελλείμματος στο 13.7%, αντί του 12.7% με βάση το οποίο και καταρτίστηκε το Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης, ανεβάζει το δημόσιο χρέος στο 120% περίπου, το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής σ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ΄Ένωση.

Όπως φαίνεται το ελληνικό δράμα, έχει ακόμη πολλά επεισόδια,

πολλές απρόοπτες και σχεδόν πάντοτε χειρότερες εξελίξεις και ανατροπές.

Υ.Γ.1

Ενώ άρχισαν οι συζητήσεις με την «τρόϊκα» (Ευρωπαϊκή Επιτροπή- Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ) για τους όρους υπό τους οποίους η Ελλάδα θα μπορέσει να κάνει χρήση του μηχανισμού στήριξης και ενώ η κυβέρνηση διακηρύττει σε όλους τους τόνους, ότι δεν πρόκειται να ζητηθούν πρόσθετα μέτρα για το τρέχον έτος, οι αγορές παρεμβαίνουν και πάλι πιέζοντας ασφυκτικά τα ελληνικά ομόλογα και φυσικά την κυβέρνηση. Το spread έφτασε τις 504 μονάδες βάσης (επιτόκιο της τάξης του 8% περίπου) υπερπενταπλάσιο του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται η Ισπανία, διαμορφώνοντας στην πράξη κλίμα χρεοκοπίας, διευκολύνοντας έτσι την τρόϊκα στις ενδεχόμενες απαιτήσεις της για πρόσθετα μέτρα και μέσα στο 2010….

Ποτέ δεν ήταν πιο αβέβαιο και σκοτεινό το μέλλον της χώρας.

Υ.Γ.2

Μπροστά στα κραυγαλέα γεγονότα, όπως η σημερινή εκτόξευση των spreads, που καθιστούν αδιανόητη την προσφυγή στις αγορές για δανεισμό, η «νέα» Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, ανέκρουσε πρύμνη, αναδιπλώθηκε πολιτικά σχετικά με την στάση της απέναντι στο ΔΝΤ και άρχισε να μασά τα λόγια της.