ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΟΛΑ…

Ελάχιστες ώρες χρειάστηκαν κυριολεκτικά, για να αναδειχθεί σε όλη την τραγικότητά της, η αδυναμία της Ευρώπης να αντισταθεί στην πίεση των αγορών και της κερδοσκοπίας, που τώρα απειλεί την καρδιά του εγχειρήματος, το ενιαίο νόμισμά της.

Οι παλινωδίες, οι αμφισημίες, η τροφοδότηση των διεθνών μέσων με καθημερινές σχεδόν δηλώσεις, ακόμη και σήμερα, των κυβερνητικών και οικονομικών παραγόντων της Γερμανίας, όλη αυτήν την περίοδο που συνεχιζόταν οι διαπραγματεύσεις σχετικά με το Μηχανισμό Στήριξης της Ελλάδας, δεν επιδείνωσαν απλώς την ελληνική οικονομία και τα μεγέθη της και φυσικά την προοπτική εξόδου της από το αδιέξοδο, διαμόρφωσαν και την γενική αίσθηση μιας Ευρώπης ανίκανης να αντιληφθεί το βάθος και την κρισιμότητα των εξελίξεων, μιας Ευρώπης ευάλωτη στις πιέσεις των κερδοσκόπων και των αγορών.

Και ενώ καθημερινά σχεδόν και με ταχύτητες άγνωστες μέχρι τώρα, όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά και για τις διεθνείς συνεργασίες εν γένει, τα κράτη της Ευρωζώνης υποβάλλουν στα Κοινοβούλια τους την νομοθετική ρύθμιση για την ολοκλήρωση του Μηχανισμού Στήριξης και την έναρξη της εκταμίευσης σε δέκα περίπου ημέρες, οι αγορές επιτίθενται και πάλι , στην Πορτογαλία και την Ισπανία αυτήν την φορά, και το ευρωπαϊκό συγκρότημα κλυδωνίζεται και πάλι επικίνδυνα.

Οι ειδήσεις για την Ελλάδα συνεχίζουν δυστυχώς να είναι πολύ κακές.

Ο γνωστός Νομπελίστας Στίγκλιτς δηλώνει δημόσια ότι αμφιβάλλει πώς ο Μηχανισμός στήριξης, έχει απομακρύνει τον κίνδυνο από την Ελλάδα και την Ευρώπη συνολικά και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόϊμπλε με την επικουρία στην συνέχεια και της Μέρκελ αποκαλύπτει ως μαθητευόμενος μάγος το σχέδιο της Γερμανίας να οδηγήσει την Ελλάδα σε «μεθοδευμένο χρεοστάσιο», σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους της…

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη γνώση, ή ικανότητα για να αντιληφθούμε ότι αυτό είναι το επόμενο στάδιο στην δραματική πορεία της χώρας μας.

Όταν πριν λίγες ημέρες έγραφα, ότι η χώρα πρέπει με ρεαλισμό να θέσει στο τραπέζι το ενδεχόμενο αυτό και να προετοιμαστεί σχετικά, δεν γνώριζα βέβαια την συμφωνία της χώρας με την εταιρία «Lazard» ,που ειδικεύεται στην αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους .

Αλλά σημαντικοί διεθνείς αναλυτές και προσωπικότητες της διεθνούς οικονομικής ζωής, επίμονα τον τελευταίο καιρό μιλούν για την αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει κανονικά και έγκαιρα το δημόσιο χρέος, της, ακόμη και μετά την ενεργοποίηση του Μηχανισμού στήριξης.

Φαίνεται ότι τελικά δεν θα το αποφύγουμε. Και μάλιστα πως κάτι τέτοιο αποτελεί πλέον την μοναδική ελπίδα για το πραγματικό ξεπέρασμα της κρίσης.

Και φαίνεται τουλάχιστον από την κίνηση με την εταιρία «Lazard», ότι αυτήν την φορά σ αυτήν την νέα κρίσιμη και πάλι φάση του δράματος, η χώρα θα έχει στοιχειωδώς προετοιμαστεί.

Αυτό φυσικά δεν αποκλείει δυσάρεστες εκπλήξεις στην Σύνοδο Κορυφής της Παρασκευής από πλευράς Γερμανίας. Όχι για το αν θέσει ή όχι στην Σύνοδο την πρόταση της για «μεθοδευμένο χρεοστάσιο», αλλά για τους άλλους όρους και συνέπειες με τα οποία θα συνοδεύσει τυχόν έγκρισή τους.

Ελπίζω απλώς ότι θα έχουν λάβει κάποιο μάθημα οι χώρες της Ευρωζώνης, ώστε να αποφύγουν αποφάσεις που θα «αξιοποιηθούν» την επομένη από τις αγορές και την διεθνή κερδοσκοπία.

Είτε γίνει κάτι τέτοιο είτε όχι στην Σύνοδο, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει τους δικούς της «δράκους».

Όλο το εγχείρημα της αποφυγής της χρεοκοπίας, στηρίζεται πλέον αποκλειστικά και μόνο στους «εσωτερικούς βαρβάρους» ,την ύφεση, την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας, το θηριώδες αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό κράτος, που δεν προσφέρει καμιά απολύτως εγγύηση ότι αυτήν την φορά θα λειτουργήσει , ώστε να μην πάνε χαμένες οι πρωτοφανείς σκληρές και άδικες θυσίες του κόσμου, και στην φυσικά στην αντοχή και ανοχή της κοινωνίας, που φαίνεται να εξαντλείται επικίνδυνα.

Η δυναμική του δημόσιου χρέους, που τρομοκρατεί ειδικούς και πολιτικούς, στηρίζεται ακριβώς σ αυτά τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.

Η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να καταψηφίσει την συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση- Ε.Κ.Τ.- Δ.Ν.Τ., διαμορφώνει ασφαλώς μια νέα πραγματικότητα, καθώς εμφανίζει το πολιτικό σύστημα διασπασμένο, δίνει το σύνθημα της μη συμμετοχής, της άρνησης και τον θέτει στην ίδια κατηγορία με την Αριστερά.

Πρόκειται για μια πολιτική πράξη, που θα αφήσει το στίγμα της στην πολιτική διαδρομή του Α. Σαμαρά, όποια κι αν είναι αυτή.

Και όχι μόνο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Όχι μόνο απέναντι στην ιστορία.

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα σταθεί απέναντι στους αρχηγούς των κομμάτων της Ευρωπαϊκής δεξιάς, ποια βαρύτητα και αξιοπιστία θα έχει στο εξής ο λόγος του.

Και μάλιστα ελάχιστες ημέρες μετά την υπέρβαση του αρχηγού της δεξιάς Αντιπολίτευσης στην Πορτογαλία, που δεν δίστασε να εμφανιστεί στο πλευρό του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού, ακριβώς για να δώσει ένα μήνυμα στον Πορτογαλικό λαό, την Ευρώπη και τις αγορές, για την αποφασιστικότητα της πολιτικής ελίτ της Πορτογαλίας να προλάβει τα χειρότερα, να αποφύγει δηλαδή το προηγούμενο της Ελλάδας.

Με λίγα λόγια, όπως ο προηγούμενος αρχηγός της Ν.Δ. δραπέτευσε από την ευθύνη να αντιμετωπίσει την κατάσταση στην οποία έφερε την χώρα, έτσι και ο τωρινός δραπετεύει από την ευθύνη που του αναλογεί στην δραματική αυτή στιγμή να αποτραπεί η καταβύθιση της χώρας στην άβυσσο, για να μεταχειριστώ τα λόγια του Κ. Παπούλια.

Αυτή η αβεβαιότητα λοιπόν, η ρευστότητα, η καθημερινή επιδείνωση της κατάστασης στον ευρωπαϊκό χώρο, αναδεικνύει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, την δραματική υστέρηση της Ε.Ε. και το έλλειμμα πολιτικής πρόνοιας, να προλαμβάνει τις εξελίξεις, να έχει έτοιμη πολιτική αντιμετώπισης των καταστάσεων.

Τίποτε δεν φαίνεται ότι μπορεί στην φάση αυτή να αντισταθεί στην πίεση των αγορών και την επίθεση των κερδοσκόπων κατά του ευρώ.

Πολύ φοβούμαι ότι σύντομα θα δούμε να μετατοπίζεται το κεντρικό μέτωπο της αμφισβήτησης και των επιθέσεων προς το ίδιο το ευρώ, σε μια στιγμή που η Ευρώπη αδυνατεί να αντιληφθεί ότι οι εθνικές πολιτικές και οι εθνικές και κομματικές-δυστυχώς- σκοπιμότητες, όχι μόνο δεν βοηθούν, το αντίθετο υπονομεύουν την δυνατότητα αντίστασης, έστω και αυτού του ελλιπούς και ανάπηρου νομισματοπιστωτικού συστήματος της.

Όσο για την χώρα μας, νομίζω ότι χάνεται όλο και περισσότερο το μοναδικό αλλά αποτελεσματικό όπλο της, αυτό της κοινωνικής συνοχής και αντοχής , χωρίς τις οποίες δεν μπορεί ούτε να σταθεί, ούτε να εφαρμοστεί, ούτε φυσικά να έχει αποτέλεσμα οποιαδήποτε πολιτική.

Συνεπώς;

Μήπως πρέπει να αποδεχτούμε και να υποστηρίξουμε έγκαιρα την πρόταση της ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του χρέους;

Μήπως αυτή είναι πλέον η μοναδική οδός διαφυγής από την επερχόμενη λαίλαπα της χρεοκοπίας;

Μήπως εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή και την πολιτική μας επιλογή, ώστε να δώσουμε στην χώρα και την οικονομία της τον χρόνο και την ανάσα που χρειάζεται για να εφαρμοστούν οι όποιες μεταρρυθμίσεις, οι όποιες νέες πολιτικές ανάπτυξης,, οι όποιες μεγάλες αλλαγές, που ετοιμάζονται και σχεδιάζονται αλλά δεν προβλέπεται ότι κάτω από τις υφιστάμενες συνθήκες να μπορούν να υλοποιηθούν;

Και τέλος μήπως κάτι τέτοιο θα έδινε την δυνατότητα στην χώρα να επανεξετάσει τα «πακέτα» των μέτρων, και να απαιτήσει την αλλαγή τους, έτσι ώστε να μην επιδεινώνει την ζωή εκατομμυρίων πολιτών και ταυτόχρονα να μην τροφοδοτεί την καραδοκούσα ύφεση;

Υ.Γ.

Την προηγούμενη εβδομάδα οι αναλυτές και οι σχολιαστές της κοινωνικής επικαιρότητας, τουλάχιστον οι σοβαρότεροι από αυτούς, κατέγραφαν την ανάγκη να επανακτήσει ο λαός την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία του, την ευρηματικότητα του, την αξία της αλληλεγγύης, ώστε να αντιμετωπίσει θετικά και δυναμικά τις ανατροπές και την φτώχεια, να ξαναβάλει στο οικογενειακό τραπέζι σχέδια για το μέλλον.

Να ξεφύγει από την μηδενιστική παραίτηση .

Λίγες μέρες μετά όλα αυτά αντηχούν σαν μακρινός απόηχος μιας άλλης εποχής, σαν εκτός τόπου και χρόνου ευχολόγια..

Πνίγηκαν σήμερα μέσα στους μαύρους φονικούς καπνούς της φλεγόμενης τράπεζας και τους φόβους μιας κοινωνίας σε απόγνωση.