ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΣ, ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ,ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

Ο καθένας μας δικαιολογημένα, αυτήν ιδιαίτερα την δύσκολη και πολύπλοκη εποχή, έχει «γυρίσει στον εαυτό του», αφιερώνει χρόνο είτε στις συζητήσεις είτε στις σκέψεις του, για τις εξελίξεις γύρω από την ζωή του, την οικογένεια του , το αύριο…

Και φυσικά να αγωνιά και για την πορεία της ίδιας της χώρας, μια και όπως και να το κάνουμε πλέον, αυτή η «πορεία της χώρας», δεν είναι κάτι το απροσδιόριστο και το ξένο και συνεπώς το αδιάφορο, αλλά κάτι το πολύ συγκεκριμένο, το χειροπιαστό, και κατά κανόνα, το χειρότερο, για τις άμεσες επιπτώσεις του στην ζωή μας.

Και έτσι πολύ λίγα, ελάχιστα περιθώρια μας μένουν να ασχοληθούμε, να αφιερώσουμε δηλαδή λίγο από την έστω διανοητική και μόνο φροντίδα μας ,στα δραματικά και τραγικά γεγονότα που εξελίσσονται σχεδόν καθημερινά στον κόσμο που μας περιβάλλει, στον σημερινό κόσμο.

Οι φυσικές ιδιαίτερα καταστροφές, που για ευεξήγητους και κατανοητούς πλέον λόγους , έχουν γίνει τόσο συχνές , αφήνοντας πίσω τους τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων και την διάλυση της ζωής των εκατομμυρίων επιζώντων, παρελαύνουν για λίγα, ελάχιστα λεπτά από τις οθόνες των τηλεοράσεων, κάπου εκεί προς το τέλος του δελτίου ειδήσεων, σαν μια σχεδόν τυπική επωδός κάθε δελτίου, με έναν τρόπο ψυχρό, αδιάφορο.

Ελάχιστες λέξεις, χώρες, αριθμοί, αιτίες της καταστροφής, λίγες εικόνες και αυτό ήταν.

Δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς και πολλά.

Δεν έχεις και την πολυτέλεια να διαλογιστείς το φαινόμενο και τις συνέπειες του, αφού όλα τα άλλα , τα «εθνικά» και τα «προσωπικά», που προηγήθηκαν δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο.

Κι όμως αυτά συμβαίνουν.

Και οι ζωές που χάνονται και οι ζωές που διαλύονται μαζί με τα σπίτια, τα χωράφια , τις δουλειές, την καθημερινότητα των επιζώντων, περνούν και φεύγουν. Ξεχνιούνται γιατί την επομένη, το πολύ την μεθεπομένη , κάποια άλλη καταστροφή θα προκύψει για να μας οδηγήσει οριστικά στην συνήθεια αποδοχής του θεάματος, σχεδόν ως «φυσικού φαινομένου» πλέον.

Για να πω την αλήθεια , στις εκτός εποχής και επικαιρότητας σκέψεις αυτές, με οδήγησε αυτή η φωτογραφία, τόσο συνηθισμένη σε πρώτη ματιά , τόσο αυθεντική και τόσο τρυφερή, που πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να την θεωρήσουμε ως το παιχνίδι ενός μικρού με τον πιστό του φίλο ,τον σκύλο του, που κολυμπούν κάπου στα νερά ενός ποταμού, αν δεν προσέχαμε καλύτερα στο βλέμμα του τον φόβο, την αγωνία, τον πανικό, γι αυτά που συμβαίνουν γύρω του, για τον βίαιο αποχωρισμό του από τους δικούς του, το σπίτι του.

Για τον φόβο, του τι επέρχεται και του τι μπορεί να του συμβεί στο επόμενο λεπτό, για την αγωνία του ,για το που βρίσκονται τα αγαπημένα πρόσωπα, η οικογένεια και οι φίλοι του.

Και λοιπόν;

Τίποτε.

Του αφιέρωσα απλώς λίγα λεπτά σκέψης και συμπάθειας.

Και ελπίδας, ότι τελικά τα κατάφερε.