ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ

Και φυσικά είχε και θα έχει συνέπειες…

Σε προηγούμενο σχετικό Σημείωμα τονίζαμε το αυτονόητο, ότι στην πολιτική, εκ του αποτελέσματος κρίνονται οι πολιτικές πρωτοβουλίες.

Και τώρα έχουμε το αποτέλεσμα.

Πριν από την αιφνίδια αλλαγή πολιτικής του ΠΑΣΟΚ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και του έμμεσου, αλλά σαφέστατου διλλήματος, που τις μετέτρεψε σε πολιτικές, το ΠΑΣΟΚ προηγούνταν της Ν.Δ. σε «πρόθεση ψήφου» για εθνικές εκλογές, με εφτά μονάδες.

Σήμερα σε αυτοδιοικητικές στην ουσία εκλογές, όπου οποιαδήποτε διαφορά, ακόμη και εις βάρος του ΠΑΣΟΚ, θα παρείχε στην κυβέρνηση όχι ένα, αλλά πολλά άλλοθι και ουσιαστικά επιχειρήματα να μιλήσει για την παραδοσιακή συμπεριφορά των εκλογέων στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου εκφράζουν διαφωνίες , διαμαρτυρίες, και στέλνουν μηνύματα, αλλά χωρίς να επηρεάζουν την πορεία της κυβέρνησης, τα αποτελέσματα μετρήθηκαν διαφορετικά, και τα πολιτικά συμπεράσματα είναι σαφή και αδιαμφισβήτητα.

Η μεγάλη κατ αρχήν αποχή, τα λευκά και τα άκυρα ,που στέλνουν κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και στο πολιτικό σύστημα εν γένει, μια οργισμένη αντίδραση , καταγγελία και προειδοποίηση για εκείνους τουλάχιστον που έχουν ανοιχτά τα αυτιά τους.

Η ελαχιστοποίηση της διαφοράς μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στην συνέχεια, που επέτρεψε στον Α. Σαμαρά να μιλήσει για «ολική επαναφορά» της Ν.Δ. καιπου παρ ολίγον θα έστελνε την χώρα σε εθνικές εκλογές, αν τα αρχικά αποτελέσματα δεν έδειχναν μια διαφορά 3-4- μονάδων υπέρ της κυβερνήσεως και τον Γ. Σγουρό πρώτο στην κρίσιμη Περιφέρεια της Αττικής.

Η κατάρρευση του «φόβητρου Δημαράς», λειτούργησε επίσης ενθαρρυντικά προς εκείνους που συνέστησαν ψυχραιμία και ακύρωση της ούτως ή άλλως πολιτικά και εθνικά επικίνδυνης απόφασης για εκλογές.

Και τι συνέβη στην πραγματικότητα;

Η μεγαλύτερη από ιδρύσεως της χώρας μεταρρύθμιση σε επίπεδο αποκέντρωσης της εξουσίας και νέας δομής και διάρθρωσης της διοίκησης, ο «Καλλικράτης», βυθίστηκε στην σύγκρουση του «διλήμματος» και του άθλιου συνθήματος για «αντιμνημονιακή ψήφο», οδήγησε σε επιλογές που δεν είχαν ως κριτήριο την αξιοσύνη, την ικανότητα, την βούληση των υποψηφίων να υπηρετήσουν αυτήν την μεγάλη αλλαγή για την χώρα, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του οποίου υπήρξε εκείνη η αδιανόητη και αιφνίδια εμφάνιση του Γ. Δημαρά, να διεκδικεί σοβαρά, την θέση, τα καθήκοντα και τις ευθύνες του «μικρού πρωθυπουργού», με κριτήρια συναισθηματικά και έκφρασης μιας διαμαρτυρίας , κυρίως «εκ των έσω» του κυβερνώντος κόμματος.

Πλανώνται πλάνην οικτράν, αν το κάνουν βέβαια εν συνειδήσει όσοι ισχυρίζονται ότι το «μπαλόνι Γ. Δημαράς» ξεφούσκωσε επειδή ο Γ. Παπανδρέου έθεσε το γνωστό δίλημμα στους εκλογείς.

Ο Γ. Δημαράς εισέπραξε το αντίτιμο που αναλογεί σε ένα πολιτικό με το προφίλ που εμφανίστηκε στα Μέσα, κυρίως μετά το «παρών» στην ψηφοφορία για το Μνημόνιο, όταν αιφνιδιαστικά αποκαλύφθηκε ότι είχε μυστική συνάντηση με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και στην συνέχεια για να δικαιολογηθεί είπε απερίφραστα ψέματα μπροστά στον «Δήμο» από τις οθόνες των τηλεοράσεων, δηλαδή ότι «είδε και μίλησε με όλους του αρχηγούς» για να εισπράξει αμέσως την κατηγορηματική τους διάψευση.

Ακόμη και στην περίπτωση της βαθύτερης κρίσης που περνά το πολιτικό σύστημα, μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή και θα είχε τις συνέπειες της.

Ήταν λοιπόν, τόσο ακατανόητη εκείνη η αλλαγή στρατηγικής, ώστε πολλοί υποψιάστηκαν ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πράγματα για μια επερχόμενη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, όσον αφορά τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα που θα υποχρεωθεί να λάβει, ώστε να θεωρήσει ότι χωρίς μια πρόσφατη «εξουσιοδότηση», έστω και ως ανοχή, θα της ήταν αδύνατο να προχωρήσει.

Όπως εξελίσσονται βέβαια τώρα τα γεγονότα, η άποψη αυτή φαίνεται να αποκτά ερείσματα και να δικαιολογεί σε κάποιο βαθμό την πληροφορία, ότι μέχρι και την Κυριακή το μεσημέρι, ετοιμαζόταν δύο διαφορετικές εκδοχές του τι θα ανακοινώσει ο Γ. Παπανδρέου. Αυτήν του «συνεχίζουμε» και την άλλη της προσφυγής δηλαδή στις κάλπες.

Η εικόνα που εξέπεμπε όμως η πρώτη επίσημη ανακοίνωση από το Υπουργείο Εσωτερικών, την διαφορά δηλαδή των 4-5 μονάδων από την Ν.Δ. ασφαλώς δεν προσφερόταν ως δικαιολογία προκήρυξης πρόωρων εκλογών.

Εν πάσει περιπτώσει βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να συνεχίσει με την ίδια αποφασιστικότητα , όπως υποστήριξε ο πρωθυπουργός το έργο των μεταρρυθμίσεων, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα και παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις ότι δεν θα μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι, οι θεσμικές αλλαγές στις ΔΕΚΟ , την Αυτοδιοίκηση, τα Νοσοκομεία κλπ, θα έχουν οικονομικές συνέπειες για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Τώρα όμως το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον δεν είναι πλέον το ίδιο. Η Ν. Δ. θα πιέζει τώρα με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, αμφισβητώντας κάθε μέτρο που θα λαμβάνει η κυβέρνηση, τροφοδοτώντας το κλίμα ανησυχιών, απογοήτευσης και απαισιοδοξίας.

Το ΚΚΕ «δικαιωμένο» για την πολιτική του της «ανυπακοής και αντεπίθεσης» θα δημιουργήσει ακόμη δυσχερέστερες καταστάσεις, στέλνοντας δυσοίωνα μηνύματα στις αγορές.

Και η αδράνεια, η αναποτελεσματικότητα και οι αδυναμίες της κρατικής μηχανής, που στάθηκε ίσως το σοβαρότερο εμπόδιο στην επίτευξη των στόχων, θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο.

Η κυβέρνηση θα επιχειρεί σε ένα ουσιαστικά εχθρικό έδαφος και θα καταγγέλλεται καθημερινά ως «μη νομιμοποιούμενη μειοψηφία» να παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις που έχει ανάγκη ο τόπος και η κατάσταση της οικονομίας.

Φοβούμαι όμως ότι και οι αγορές, ,η «τρόικα» οι αναλυτές και τα διεθνή ΜΜΕ, θα επανέλθουν αν όχι στην εχθρική, τουλάχιστον στην καχύποπτη στάση τους, σε μια στιγμή μάλιστα, που το διεθνές περιβάλλον άρχισε να μεταβάλλεται και οι ευνοϊκές δηλώσεις να πολλαπλασιάζονται.

Και όλα αυτά, για μια στρατηγική που ξεπρόβαλε από το πουθενά, αιφνιδιαστικά, αδικαιολόγητα, φοβικά και χωρίς στοιχειώδη ανάλυση των δεδομένων και των συνεπειών.

Υ.Γ. 1

Θα υποκύψω στον πειρασμό να αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις, που τους ανήκει μόνο ο χαρακτηρισμός του γελοίου.

Ακούγοντας κατ αρχήν τον Α. Σαμαρά να θριαμβολογεί και να μιλά για «ολική επαναφορά» της Ν.Δ. την στιγμή που έχασε 500.000 ψηφοφόρους από τις εκλογές του Οκτωβρίου, όταν βρίσκεται πίσω από μια κυβέρνηση που έλαβε σε ένα μόλις χρόνο πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα και ανέτρεψε την ζωή εκατομμυρίων πολιτών, την στιγμή που εμφανίζει μειωμένο το ποσοστό της ακόμη και από το χειρότερο στην ιστορία της παράταξης ποσοστό του περασμένου Οκτωβρίου, αναρωτιέται ο καθένας νομίζω, αν οι άνθρωποι αυτοί διατηρούν ίχνη έστω σοβαρότητας και επαφής με την πραγματικότητα.

Και μετά ο Γ. Ραγκούσης εμπνευστής και τολμηρός οφείλω να ομολογήσω πρωτεργάτης της μεγάλης μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη», εκ των εμπνευστών κατά πάσα πιθανότητα της αλλαγής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ ,με τις συνέπειες που αυτή είχε για την κυβέρνηση και κυρίως για την χώρα, δηλώνει τώρα ότι «ήρθε η ώρα να τεθεί ο «Καλλικράτης» στο προσκήνιο της αντιπαράθεσης» του Β΄ Γύρου και ο λαός να ψηφίσει τους ικανότερους, τους καταλληλότερους τους άξιους, εκείνους που μπορούν να εγγυηθούν την επιτυχία του θεσμού!...

Τα υποστηρίζει αυτά τώρα, που ο χάρτης έχει διαμορφωθεί και οι επιλογές κάθε άλλο παρά «αξιοκρατικές» μπορούν να χαρακτηριστούν, όταν τα δύο μεγάλα κόμματα δίνουν τον «υπέρ πάντων» αγώνα για την επιτυχία του εκλεκτού τους και τα μικρά κόμματα καθορίζουν την στάση τους έναντι των δύο μονομάχων με κριτήριο τα «υπέρ ή κατά του Μνημονίου».