ΑΚΟΜΗ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ….ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…

Συνεχίστηκαν σήμερα μερικά από τα δραματικά «επεισόδια» της ελληνικής οικονομικής τραγωδίας, που ξεκίνησε τον περασμένο Μάρτιο και δεν έχει όπως φαίνεται τελειωμό.

Στην Βουλή συνεχίζεται μέχρι την ώρα αυτή η συζήτηση του Νομοσχεδίου για τον λεγόμενο «ευρύτερο δημόσιο τομέα» , αλλά και τις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ολοκληρώνοντας έτσι τις πρωτοφανείς ανατροπές στην δομή, την οργάνωση την λειτουργία του κράτους, όπως το γνωρίζαμε, αλλά κυρίως τις ανατροπές στην ζωή και τις προοπτικές εκατομμυρίων ελλήνων, που βλέπουν από την μια μέρα στην άλλη μειώσεις αποδοχών, κατάργηση, ή αλλοίωση κεκτημένων, απολύσεις, ανεργία, αβεβαιότητα για το αύριο.

Είχαν προηγηθεί οι μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα, η κατάργηση, ή μείωση του 13ου και 14ου μισθού και της σύνταξης και η αυστηρή περιοριστική πολιτική με την μείωση των δημόσιων δαπανών, που δεν έπληξαν απλώς τους εργαζόμενους αλλά και την καρδιά του κοινωνικού κράτους.

Και επέρχονται η απελευθέρωση των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μεσαία στρώματα των επιστημόνων, τεχνικών κλπ.

Κανείς φαντάζομαι δεν τρέφει αυταπάτες ότι όλα αυτά εξελίσσονται χωρίς αντιστάσεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος και χωρίς συχνές πλέον απώλειες

Μέσα στους ελάχιστους προσεχείς μήνες όλοι θα ζούμε πλέον σε μια «άλλη Ελλάδα».

Δεν έχει νομίζω σημασία να αναζητήσουμε και να ερμηνεύσουμε τις αιτίες αυτής της χωρίς ιστορικό προηγούμενο σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ταχύτατη διολίσθηση του επιπέδου ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, συνδυασμένη με την αντικειμενική διαμόρφωση ενός «άλλου κράτους».

Τις αιτίες που μας οδήγησαν μέχρι εκεί τις παρακολουθούμε πλέον με σαφήνεια στην Ευρώπη και ιδίως τα λεγόμενα κράτη της «περιφέρειας» της ,για να μην χρησιμοποιήσω τν γνωστό προσβλητικό χαρακτηρισμό στον οποίο πρόσφατα αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Η κρίση του δημόσιου χρέους, οι φούσκες του τραπεζικού συστήματος τα ελλείμματα.

Αν και εκπλήσσεται κανείς πως είναι δυνατό αυτό, μια και τα αρνητικά αυτά φαινόμενα, δεν προέκυψαν αιφνιδιαστικά ένα πρωί, πως δηλαδή δεν προβλέφθηκαν, δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα, δεν κινητοποίησαν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και κυρίως τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, αυτή είναι η αλήθεια.

Η Ευρώπη και ο κόσμος ανακαλύπτουν τώρα πως το διάχυτο σε ολόκληρη την Ένωση φαινόμενο του χρέους και των ελλειμμάτων κρέμεται ως δαμόκλεια σπάθη πάνω από το μέλλον της Ευρώπης , αλλά τα κυρίαρχα κράτη , αυτά που καθορίζουν , τουλάχιστον μέχρι τώρα την πολιτική στην Ευρώπη, αντιστέκονται, αργούν, καθυστερούν την λήψη των αποφάσεων εκείνων, που θα καθιέρωναν επιτέλους το αυτονόητο. Μια οικονομική πολιτική σε μια οικονομική και νομισματική ένωση.

Αλλά σ αυτό θα επανέλθω κυρίως γιατί μας αφορά άμεσα .

Μπροστά στην κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ελλάδα, το κυρίαρχο ερώτημα της πολιτικής ελίτ, των οικονομικών παραγόντων, των αναλυτών και των διεθνών οικονομικών οργανισμών και κυρίως των δανειστών μας, είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει η αντοχή της ελληνικής κοινωνίας και της κυβέρνησης.

Γιατί η κοινωνία βρίσκεται στα όρια της απελπισίας, του φόβου και της αβεβαιότητας, δεν μπορεί να διακρίνει τίποτε στον ορίζοντα, ώστε να στηριχθεί κάπου, να πιαστεί έστω από κάτι, σε κάποια έστω μακρινή ελπίδα και η κυβέρνηση κινείται πλέον στην κόψη του ξυραφιού.

Ξέρει πολύ καλά πως αν δεν είχε απέναντι της την Ν.Δ. του Α. Σαμαρά, την πολιτική παράταξη που φέρνει ακέραιη την ευθύνη για το γκρεμό στον οποίο οδήγησε την χώρα, θα είχε χάσει κάθε νομιμοποίηση και άρα δυνατότητα διαχείρισης της κρίσης.

Και το χειρότερο γνωρίζει αυτή καλύτερα από κάθε άλλον, ότι ένα επιτυχές αποτέλεσμα στην μάχη που πρόκειται να δώσει για την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του δανείου των 110 δις. δεν αρκεί από μόνο του να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και τα παντοειδή «Μνημόνια» και επιτηρήσεις και κυρίως να φέρει την χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης και της αντιμετώπισης του τερατώδους δανεισμού της.

Γνωρίζει τον πανίσχυρο ρόλο των αγορών, που με την στάση τους «καθοδηγούν» ουσιαστικά την Ευρώπη στην λήψη των σχετικών αποφάσεων, οι οποίες δεν πρόκειται φυσικά να πεισθούν πως μόνο η επιμήκυνση και η η μείωση του ελλείμματος αρκούν για να βγει η χώρα από το στόχαστρο τους.

Γνωρίζει τις αντιστάσεις των κυρίαρχων κρατών στην λήψη αποφάσεων που αντιβαίνουν στα συμφέροντα τους έστω τα πρόσκαιρα, που έχουν γαντζωθεί στην αυστηρή νομισματική πολιτική, που έτσι κι αλλιώς τους προσφέρει ευκαιρίες κερδών, πάντοτε σε βάρος των χωρών της «περιφέρειας», αλλά ελέγχουν , τουλάχιστον μέχρι τώρα, τις αποφάσεις.

Δεν αρκεί η χωρίς προηγούμενο εσωτερική σύγκρουση, οι διαφωνίες, ακόμη και των θεσμικών οργάνων της Ένωσης, να αποτρέψουν την Γερμανία κυρίως ,από την πεισματική εμμονή της στην γνωστή πολιτική.

Μέσα σε αυτό το κλίμα θα εξελιχθεί και η μεθαυριανή Σύνοδος Κορυφής, και μέσα στην πάγια τακτική της η Ευρώπη θα λάβει τώρα κάποια μέτρα και θα παραπέμψει και πάλι τα καίρια ζητήματα στην προσεχή Σύνοδο του Μαρτίου.

Απαιτούνται περισσότερα, άλλα κυρίως είναι επείγουσα η ανάγκη να μπουν ουσιαστικά στο παιχνίδι οι δυνατότητες της χώρας.

Αυτό όμως που κανείς μπορεί να εισπράττει καθημερινά, είναι ότι αυτές δεν πρόκειται ακόμη να προκύψουν. Κυριαρχεί η αδράνεια μιας κρατικής μηχανής ανίκανης να εισπράξει τα 36 δις. των ανείσπρακτων φόρων, η ισχνή έως ανύπαρκτη δυνατότητα εσωτερικών επενδύσεων, η φοροδιαφυγή , η ύφεση που βαθαίνει, η ανεργία που πλήττει έσοδα, φόρους και εισφορές, το διάχυτο αρνητικό κλίμα της απαισιοδοξίας και της αβεβαιότητας, του οποίου οι συνέπειες είναι εξ ίσου ισχυρές με τα αρνητικά οικονομικά δεδομένα.

Κάποιοι αρχίζουν να διαβλέπουν πως στο βάθος και στις συνέπειες τους ,το σύνολο των μέτρων που έχουν ληφθεί δεν αποτελούν παρά μια άλλης μορφής «εσωτερική υποτίμηση» αφού η χώρα δεν μπορεί να φύγει από το ευρώ και να υποτιμήσει την «δραχμή Β΄», μια «λύση» που και οι πλέον απαισιόδοξοι αναλυτές αποκλείουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Είτε ισχύει αυτό είτε όχι το καλοκαίρι του 2011 η οικονομική, η θεσμική ,η κοινωνική και η οικονομική εικόνα της χώρας δεν θα θυμίζουν σε τίποτε την Ελλάδα που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Το επίπεδο της ζωής μας, η οργάνωση και η έκταση του κράτους, οι εργατικές κατακτήσεις η έκταση του κοινωνικού κράτους, δεν θα θυμίζουν τίποτε από το παρελθόν.

Θα δικαιωθεί η άποψη που υποστηρίζει και σε μεγάλο βαθμό έχει την αλήθεια της, ότι η χώρα θα πάψει να ζει σε ένα επίπεδο που δεν δικαιολογούσαν ούτε οι δυνατότητες της , ούτε η ανάπτυξή της και θα ξεκινήσει από μια νέα βάση.

Και στο μεταξύ θα έχουν επέλθει ισχυρές αλλοιώσεις και αλλαγές στις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες, με τρόπο βίαιο είναι αλήθεια, και πιθανόν κάποιες ξεχασμένες αξίες να επανεμφανιστούν στο προσκήνιο της κοινωνίας και τις σχέσεις των ανθρώπων.

Αλλά το ερώτημα παραμένει.

Θα αντέξει η ελληνική κοινωνία αυτήν την εξέλιξη;

Θα την αντέξει έστω με ανοχή και αδράνεια, ή θα ξεσπάσει βίαια και θα ανατρέψει και θα αχρηστέψει ακόμη και τις μέχρι σήμερα

επώδυνες θυσίες της;

Και φυσικά το ερώτημα αφορά και στην πολιτική ελίτ και ιδίως στην κυβέρνηση και τα δύο κόμματα εξουσίας συνυπεύθυνα εν πολλοίς για την κατάσταση στην οποία οδηγηθήκαμε ως οικονομία, ως κοινωνία και ως χώρα.

Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό της χώρας και την Ευρώπη, η δραματική αυτή περίοδος της ιστορίας μας, θα έχει ξεκαθαρίσει μέχρι το καλοκαίρι. Θετικά ή αρνητικά.

Ακόμη τούτη η Άνοιξη, …τούτο το Καλοκαίρι λοιπόν…

Υ.Γ.

Από το δημώδες τραγούδι, αφαίρεσα την ενδιάμεση επίκληση «ραγιάδες, ραγιάδες», γιατί τότε θα έπρεπε να συμπεριλάβω και τον «περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας» , των επιτηρήσεων και των Μνημονίων, την φιλολογία των «επάρχων» της τρόικας και να αποπροσανατολίσω το Σημείωμα.