«ΑΒΙΝΓΚΤΟΡ ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ»

ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ, ΤΑΡΑΧΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ

Στις 15 Ιανουαρίου 2009 είχα γράψει ένα οργισμένο Σημείωμα με τίτλο «Στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου», με αφορμή την κυνική και εγκληματική επίθεση των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων κατά του άμαχου πληθυσμού στην Γάζα , όπου εξολόθρευαν χωρίς διάκριση ανθρώπους και υποδομές, οδηγώντας και τους επιζώντες στην πολυετή δυστυχία και φυσικά το αιωνίως επωαζόμενο κράτος των παλαιστινίων , αν ποτέ κατάφερνε να πραγματοποιηθεί ,στην πλήρη αδυναμία επιβίωσης.

Είχαν τότε ακολουθήσει όντως πρωτοβουλίες προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο από την Γαλλία κυρίως, και άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις, την τύχη των οποίων όμως δεν μάθαμε ποτέ.

Και σήμερα ζούμε μια φάση της ιστορίας, που με τρόπο ειρωνικό μας μεταφέρει στον Ιανουάριο του 2009 και ταυτόχρονα βάζει σε κρίση αρχές και αξίες , ιδεολογίες και πολιτικές απόψεις, όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στον κάθε πολίτη, προσωπικά και επιτακτικά.

Ο κορυφαίος εκπρόσωπος της πιο ακραίας ρατσιστικής και προκλητικής πολιτικής που ασκεί την εποχή αυτήν το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, ο υπουργός εξωτερικών Άβινγκτορ Λίμπερμαν βρέθηκε στην Αθήνα, συναντήθηκε με την πολιτική ηγεσία του τόπου και ετοιμάζει την κοινή συνεδρίαση των Υπουργικών Συμβουλίων των δύο χωρών, για την εξειδίκευση μιας στρατηγικής συνεργασίας σε θέματα ανάπτυξης, εξοπλισμών ,γεωργίας –που αναδεικνύεται ως προνομιακός χώρος για την ανάπτυξη στην Ελλάδα-, Τουρισμού και φυσικά των επίκαιρων και μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την εποχή αυτή, αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου.

Η ανακάλυψη του τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου του ΛΕΒΙΑΘΑΝ και η ανάγκη παροχέτευσης του στην Ευρώπη, περνάει από την Κύπρο και την Ελλάδα.

Ο Λεβιάθαν μας ξαναβάζει στο στρατηγικό παιχνίδι των αγωγών, μετά την ματαίωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που πέραν όλων των άλλων, μας οδήγησε στην εξάρτηση από την Τουρκία, που όπως φαίνεται μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αποκτά το μονοπώλιο σχεδόν της διαχείρισης των κοιτασμάτων της Κασπίας και του Καυκάσου.

Ζωτικό ζήτημα ασφαλώς μια συνεργασία στον τομέα αυτόν, αρκεί να μην μας οδηγήσει στην «κόλαση», από την οποία ως γνωστόν προέρχεται το μυθικό τέρας Λεβιάθαν.

Πώς να ισορροπήσει λοιπόν κανείς ανάμεσα στην συνείδηση, τις αρχές και τις αξίες του και στα συμφέροντα της χώρας, ώστε να αποδεχθεί αυτήν την πραγματικότητα;

Αρκεί ένας ρεαλισμός, μια βαθύτερη γνώση της ιστορίας και της πραγματικότητας; Αρκεί να συνυπολογίσει την δραματική ανάγκη της χώρας να ξεφύγει από την ύφεση και την κρίση και να ανοίξει νέους δρόμους για επενδύσεις και νέες αγορές για ανάπτυξη;

Και πως μπορούν τα δύο αυτά αντιτιθέμενα από την φύση τους στοιχεία, να συνυπάρξουν και να «εξισορροπηθούν;

Και τελικά αρκεί μια ρεαλιστική προσέγγιση για να καθησυχάσει τις συνειδήσεις και να δώσει απαντήσεις στους προβληματισμούς και στις αντιρρήσεις, που ενστικτωδώς σχεδόν γεννιούνται;

Ερωτήματα και ερωτηματικά και προβληματισμοί και εσωτερικές συγκρούσεις, πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες και σκοπιμότητες, που θα περίμενε κανείς να εκφραστούν και πάρουν τις γνωστές διαστάσεις, δεν παρουσιάστηκαν, και τουλάχιστον δεν επιβίωσαν πέραν των δύο τριών πρώτων ημερών.

Δείγμα πολιτικής ωριμότητας, ρεαλισμού, ή άλλη μία ένδειξη της παθητικότητας, της παραδοχής, της αυτοεγκατάλειψης της κοινωνίας;

Ή απλή επιβεβαίωση ότι τα προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα έχουν πάρει τόσο μεγάλη διάσταση και έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη ένταση, ώστε τέτοιες «πολυτέλειες» να κρίνονται περιττές;

Όπως και να έχουν τα πράγματα , φαίνεται πως η χώρα μπαίνει σε ένα δύσκολο δρόμο αναζήτησης μιας νέας στρατηγικής για την περιοχή.

Μια περιοχή που αιφνιδιαστικά μπήκε σε τροχιά έντασης και ανατροπών , ώστε να μην μπορεί πλέον κανείς να αισθάνεται σίγουρος για τις «σταθερές» πάνω στις οποίες στηρίχθηκαν πολιτικές , συμμαχίες και σχέδια για το μέλλον.

Τους προβληματισμούς ήρθε να επιτείνει και η δημοσίευση της έρευνας του διεθνούς Ινστιτούτου Pew,ότι ο Μουσουλμανικός πληθυσμός θα αυξάνεται με ρυθμούς διπλάσιους από αυτούς του μη Μουσουλμανικού. Και αυτό συμβαίνει με μεγαλύτερη ακόμη διαφορά στους Μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν στις ευρωπαϊκές χώρες, με ό,τι αυτό θα σημάνει στα ήδη δημιουργούμενα στις περισσότερες χώρες και δη εκείνες που από ιστορική παράδοση έχουν μεγάλα ήδη ποσοστά Μουσουλμάνων.

Η Ευρώπη για να περιοριστώ σ αυτήν αποδεικνύεται ανίκανη να ενσωματώσει κοινωνικά και πολιτιστικά τους πληθυσμούς αυτούς, και αυτή η αδυναμία της αναζωπυρώνει και ενισχύει τα αισθήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας στις κοινωνίες της.

Οι συνέπειες συνεπώς των ανατροπών στις αραβικές-μουσουλμανικές χώρες της Μεσογείου τρομάζουν την Ευρώπη, γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θα αυξηθεί η πίεση της λαθρομετανάστευσης προς τον δήθεν «παράδεισο» που εκπροσωπούν στα μάτια των πληθυσμών αυτών.

Τα τελευταία γεγονότα της Νομικής, η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας και ο αναβρασμός που κυοφορείται , δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος και τους φόβους των εξελίξεων.

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα επιλέγει να αναγορεύσει το Ισραήλ , το καρφί στα μάτια των Μουσουλμάνων, σε στρατηγικό της εταίρο. Είναι ένα από τα πολλά ρίσκα της επιχείρησης, ακόμη και όταν την προσεγγίσει κανείς με κοινούς πολιτικούς, οικονομικούς και άρα ρεαλιστικούς όρους.

Και συνεπώς τι;

Υπάρχει απάντηση σ όλα αυτά τα ερωτήματα;

Φαντάζομαι πως αν υπάρχει αυτή είναι μία και μοναδική.

Πολιτικές, πολιτικές, πολιτικές.

Σαφείς, έγκαιρες, τολμηρές, αποτελεσματικές, χωρίς υπεκφυγές και φοβίες, χωρίς πολιτικές και κομματικές υστεροβουλίες, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς και εμμονές.

Η χώρα δίνει μάχη επιβίωσης, αλλά δεν έχει περιθώρια και πολυτέλειες να αφήνει κρίσιμα ζητήματα του παρόντος και του μέλλοντος της για το αύριο.

Γι αυτό και δεν συμφωνώ καθόλου με όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να αναλαμβάνονται διεθνείς πρωτοβουλίες σε περιόδους κρίσης και ειδικά σ αυτήν που ζούμε, επειδή τάχα η χώρα βρίσκεται σε αδυναμία υπεράσπισης των δικαίων της και διαμόρφωσης στηριγμάτων και συμμαχιών και καθιέρωσης νέων στρατηγικών επιλογών.

Γιατί κανείς, ούτε φυσικά το μέλλον θα μας περιμένουν.