ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΥΣΟΙΩΝΟ 2011. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ...

Μπορεί κανείς να αποφύγει, έστω να το επιχειρήσει, να καταγράψει κάποιες λίγες διάσπαρτες σκέψεις, καθώς το περιβόητο 2011 βρίσκεται στο κατώφλι της ιστορίας;

Αλλά και στην πόρτα της καθημερινότητας μας με σκοτεινές απειλές, με φόβους, με μαύρες προφητείες και αναλύσεις;

Μάλλον όχι.

Η Ευρώπη, με την οποία οι τύχες και το αύριο της χώρας είναι άρρηκτα πλέον συνδεδεμένες, και άρα οι ζωές και το μέλλον όλων μας, αποδείχτηκε κατώτερη των ελπίδων και των προσδοκιών των ιδρυτών της, απογοήτευσε τα εκατομμύρια των πολιτών της, οδήγησε λαούς και χώρες στο κατώφλι της χρεωκοπίας, όχι φυσικά χωρίς την ευθύνη και των ιδίων ως σύνολα και ως ατομικότητες.

Λόγοι ιδεολογικοί, πολιτικοί, οικονομικές σκοπιμότητες, διαφορετικά εθνικά συμφέροντα; Αυτό μπορεί να ενδιαφέρει τους αναλυτές και τους ιστορικούς, αλλά δεν έχει νομίζω σημασία για τους λαούς.

Καθυστερεί, εμποδίζει την λήψη των αναγκαίων αποφάσεων στον κατάλληλο χρόνο, πιέζει σε «ορθότητα» πολιτικής και στην πραγματικότητα οδηγεί στην φτώχεια εκατομμύρια πολιτών της Περιφέρειας, επιτρέποντας στις ηγεμονεύουσες χώρες, να κερδοσκοπούν με τον πιο ασύστολο και ανήθικο τρόπο σε βάρος των πλέον αδύνατων.

Θα προχωρήσει τελικά και πότε στην πολυδιαφημισμένη οικονομική διακυβέρνηση;

Ασφαλώς , γιατί διαφορετικά αυτό το ανάπηρο και ανιστόρητο σχήμα της «νομισματικής ένωσης» και της δημοσιονομικής «εξυγίανσης», κάποτε θα γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον όλων εκείνων, που το καθιέρωσαν και το υπερασπίζονται τώρα με το πάθος και την τυφλότητα των μαχών οπισθοφυλακής.

Μπορεί τώρα να καταφεύγει σε εναλλακτικά ημίμετρα, στην αύξηση των κεφαλαίων του μόνιμου μηχανισμού στήριξης, και στην διεύρυνση των παρεμβάσεων της ΕΚΤ, αλλά κάποια στιγμή μέσα στο 2011, θα αναγκαστεί να κάνει το βήμα, που όχι βέβαια χωρίς κόστος, θα δώσει ανάσα και θα επιτρέψει στις χώρες της Περιφέρειας να ξεφύγουν από τον βρόγχο της χρεωκοπίας.

Και τι γίνεται μέχρι τότες στην Ελλάδα;

Όλα θα εξαρτηθούν από τις αντοχές και το αίσθημα ευθύνης της πολιτικής ελίτ κατ αρχήν, από τις αντοχές και τις «διαφυγές αλληλεγγύης» της κοινωνίας, από τον ρεαλισμό με τον οποίο οι «συντεχνίες» μπορούν να διαπραγματευθούν την κατάργηση των προνομίων και των στρεβλώσεων, με τις οποίες «προικοδοτήθηκαν» από την πελατειακή πολιτική δεκαετιών.

Και ταυτόχρονα από το περιβάλλον οικονομικό και πολιτικό το οποίο θα διαμορφώνεται στην Ευρώπη.

Η χώρα προσδοκά την επίτευξη όρων και στόχων, οι περισσότεροι των οποίων άλλοτε πλήρως και άλλοτε μερικώς εξαρτώνται και από την καθιέρωση και λειτουργία της περιβόητης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».

Την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για την ομαλή συνέχιση της ροής του τριμερούς δανεισμού της, των 110 δις.

Κάτι που φυσικά προϋποθέτει σκληρές πολιτικές, ανατροπές και μεταρρυθμίσεις, ουσιαστικά μια άλλη Ελλάδα, όπου θα κυριαρχεί για πολλά χρόνια ένα άλλο, χαμηλότερο φυσικά, επίπεδο ζωής και ανασφάλεια.

Την έγκριση της επιμήκυνσης του χρόνου εξόφλησης του δανείου των 110 δις, που μάλλον εξασφαλίζει καθώς ο προηγούμενος όρος πληρούται, έστω και με απώλειες.

Την σε βάθος χρόνου «αναδιάρθρωση» του συνολικού δημόσιου χρέους, όσον αφορά τον χρόνο εξόφλησής του, κάτι που δεν θα γίνει χωρίς εντάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό της Ευρώπης.

Από την καθιέρωση του ευρωομολόγου, γιατί οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα συνεχίζονται και φυσικά οι αγορές θα είναι απροσπέλαστες, παρά την προσδοκία ότι αν όχι το 2011, τουλάχιστον το 2012, η χώρα θα μπορεί να δανείζεται . Υπό ποίους όμως όρους;

Από την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα τις εσωτερικές και εξωτερικές επενδύσεις, χωρίς τις οποίες κανένα μέτρο και κανένας από τους παραπάνω στόχους, όσο ευνοϊκά και αν εξελιχτούν δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν την οριστική έξοδο της χώρας από την δίνη της οικονομικής κρίσης.

Από την εσωτερική πολιτική σταθερότητα, από την επιβίωση δηλαδή της κυβέρνησης Παπανδρέου μέχρι το 2013, έστω και με εσωτερικούς κραδασμούς και επί πλέον απώλειες. Γιατί εκλογές με οποιοδήποτε αποτέλεσμα κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν στην πλήρη κατάρρευση όλων των σχεδίων και των επιτευγμάτων. Και από εκεί και πέρα δεν υπάρχει πλέον χρόνος, παρά για την δραματική για το παρόν και το μέλλον της χώρας πτώχευση και την επιστροφή στην δραχμή και το περιθώριο.

Τον αυτονόητο, αλλά δύσκολα επιτυγχανόμενο στόχο, αυτόν δηλαδή μιας αλλαγής στην ψυχολογία του κόσμου, στην ελπίδα για το αύριο, στην αισιοδοξία ότι τα προβλήματα θα ξεπεραστούν, στην απόφαση όλων να μην παραδοθούν στην εγκατάλειψη και την ηττοπάθεια, στην ανάγκη να αναδειχθούν εκείνες οι ιδιαίτερες δυνατότητες του λαού, στις κρίσιμες στιγμές, τον άφησα τελευταίο, όχι για λόγους αξιολόγησης, αλλά για λόγους ιδιαίτερης έμφασης.

Πριν από μήνες είχα γράψει κάπου σε ένα από τα Σημειώματα, ότι μόνο ένας άθλος, ή ένα θαύμα, μπορεί να σώσει την χώρα.

Και επειδή θαύματα αυτού του τύπου δεν γίνονται, η χώρα και ο λαός καλούνται να επιτύχουν τον μεγαλύτερο άθλο της νεώτερης ιστορίας μας.

Μέσα σ αυτό το αβέβαιο και οδυνηρό για τον κόσμο περιβάλλον, στην Θεσσαλονίκη επήλθε μια αλλαγή, για το εύρος της οποίας, τον χαρακτήρα και τη σημασία, εκπέμπονται σχεδόν καθημερινά μηνύματα και σήματα, κυρίως χάρις στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του ανθρώπου που την εκφράζει ,του νέου Δημάρχου δηλαδή, του Γιάννη Μπουτάρη.

Η αλλαγή στην διαχείριση της όποιας εξουσίας, είναι ζωτικής σημασίας για την λειτουργία μιας ουσιαστικής και όχι κατ επίφασιν Δημοκρατίας.

Στην προκειμένη περίπτωση τα 24 χρόνια άσκησής της από μια ιδεολογική και πολιτική παράταξη και μάλιστα συντηρητική, είχε διαμορφώσει και παγιοποιήσει κατά τρόπο επικίνδυνο ένα ιδιόμορφο status στην πόλη, σε τρόπο που να την οδηγεί αναπόδραστα στην στασιμότητα, την περιχαράκωση και άρα την παρακμή.

Δεν υπεισέρχομαι στα επί μέρους χαρακτηριστικά αυτής της στασιμότητας, έχουν άλλωστε αναλυθεί εδώ και χρόνια από άλλους ειδικότερους ,αναλυτές και σχολιαστές.

Και δεν τρέφω καμιά αμφιβολία πως ακόμη και στον συντηρητικό κόσμο της πόλης η κατάσταση έδειχνε πως οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια και αδιέξοδα. Αυτό έδειξαν με τρόπο αδιάψευστο τα αποτελέσματα των εκλογών.

Το νέο πρόσωπο της Θεσσαλονίκης διαμορφώνεται τώρα από έναν άνθρωπο εκτός πολιτικής , εκτός δηλαδή μιας «μαθητείας» στην πολιτική, που θα του προσέδιδε την νοοτροπία που χαρακτηρίζει πλέον την πολιτική ελίτ και από την οποία πάσχουν λίγο ή πολύ το σύνολο του πολιτικού μας κόσμου. Αυτής που σταδιακά οδήγησε την χώρα στην κρίση και την πολιτική στην απαξίωση.

Από ένα αυθεντικό εκφραστή των παραδόσεων του ανήσυχου και ανατρεπτικού έλληνα, που δεν «μασά τα λόγια του», που σέβεται τις αξίες της ελληνικής κληρονομιάς, που βλέπει με καθαρό μάτι χωρίς τους στρεβλωτικούς φακούς του «πολιτικά ορθού». Που δεν φοβάται να αναγνωρίσει το λάθος, και να το κάνει δημόσια, άμεσα και τολμηρά, που μιλά άλλη γλώσσα, που έχει άλλες προτεραιότητες. Που προκαλεί με αυτοπεποίθηση, με τιμιότητα, με αγαθότητα προθέσεων.

Που τιμά και σέβεται περισσότερο τις αξίες, από τις κάθε είδους ιδεολογίες.

Που έχει το δικό του προσωπικό όραμα για την πόλη και τους συμπολίτες του, και την καθαρή και αποφασιστική βούληση να το θέσει σε εφαρμογή.

Αντιλαμβάνεται την πόλη ως μία και ενιαία οντότητα και όχι ως πολυδιάσπαρτα τιμάρια ομάδων, ή φιλάθλων, ή επί μέρους επαγγελματικών ,κοινωνικών και πολιτιστικών φορέων και συμφερόντων και έτσι την αντιμετωπίζει.

Τι προοιωνίζονται όλα αυτά;

Ασφαλώς κάτι καινούργιο. Ασφαλώς η πόλη θα ασχολείται καθημερινά με τα λίγα, αλλά ουσιαστικά και τολμηρά λόγια του. Ασφαλώς θα διαμορφώσει ένα νέο περιβάλλον στην πόλη.

Και αν βοηθηθεί με την ενεργό συμμετοχή, φορέων και πολιτών, με συνεργασία και αλληλεγγύη θα έχει φέρει την αλλαγή, που έχει ανάγκη η πόλη.

Δέχεται ήδη ισχυρές αμφισβητήσεις και πυρά από «δεξιά» και «αριστερά», ακόμη και «δια ασήμαντον αφορμήν» , όταν αναλογίζεται κανείς τα δυσθεώρητα προβλήματα της πόλης, σαφή εν τούτοις ένδειξη του ρηξικέλευθου τρόπου με τον οποίο πολιτεύεται.

Όταν σύντομα, από αύριο κιόλας, βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τις πραγματικές ευθύνες και τα προβλήματα της πόλης και των πολιτών, τα λόγια που προκαλούν θα περιοριστούν και οι πράξεις θα κρίνουν το περιεχόμενο, την έκταση και την ποιότητα της αλλαγής που προέκυψε τον Νοέμβριο.