ΗΛΙΟΥ ΦΑΕΙΝΟΤΕΡΟΝ

Και το τι συνέβη και ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες του.

Μπορεί ο Φεβρουάριος του 2011 να εξελιχθεί το ίδιο μοιραίος για τον Γ. Παπανδρέου, όσο εκείνος ο Σεπτέμβριος του 2008 για τον Κ. Καραμανλή;

Μια συνέντευξη ενώνει τα δύο γεγονότα.

Τότε τον Σεπτέμβριο του 2008 στην παραδοσιακή του συνέντευξη τύπου στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, ο Κ. Καραμανλής προσέβαλε την νοημοσύνη των Ελλήνων και άνοιξε τον δρόμο στην κατάρρευση του Οκτωβρίου του 2009.

Τώρα η συνέντευξη της Τρόϊκας έθιξε το φιλότιμο των Ελλήνων και όπως φαίνεται και από τους χειρισμούς που ακολούθησαν, θα μπορούσε να εξελιχθεί επίσης σε μοιραίο για την αξιοπιστία της κυβέρνησης ζήτημα.

Είναι φανερό από τα όσα ακολούθησαν και κυρίως από την καθυστερημένη αντίδραση της κυβέρνησης, ότι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με τα χαρακτηριστικά και το ύψος, που ανακοίνωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας είχε συμφωνηθεί στην συνάντηση τους με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσσταντίου.

Αρκεί να θυμηθούμε την μεταξύ τους προηγηθείσα μαραθώνια συνάντηση και την αναβολή της συνέντευξης τύπου, που έδειχνε πώς κάτι εξαιρετικά σημαντικό είχε προκύψει.

Την αλήθεια αυτήν επιβεβαίωσαν άλλωστε και οι ανταποκρίσεις από το ΔΝΤ , αλλά και όλα όσα ακολούθησαν με δηλώσεις κυρίως του κυβερνητικού εκπροσώπου και του Γ. Παπακωνσταντίνου.

Αυτός είναι ασφαλώς και ο λόγος, γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ η αντίδραση της κυβέρνησης και γιατί η ανακοίνωση βγήκε στις 2 περίπου το πρωί, ώστε στο μεταξύ να έχει διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη η εικόνα που έσπευσε να υποστηρίξει και να καταγγείλει σύσσωμη η αντιπολίτευση, χωρίς καμιά αντίδραση από την πλευρά της κυβέρνησης ,στα βραδινά δελτία ειδήσεων.

Η δικαιολογία ότι έπρεπε δήθεν να ενημερωθεί και ο πρωθυπουργός δεν πείθει φυσικά κανένα.

Μάλλον έπρεπε να προηγηθούν διαβουλεύσεις εκτός των παραγόντων της κυβέρνησης και με πολλές πλευρές, αρχικά με τα μέλη της αντιπροσωπείας της τρόικας και στην συνέχεια με τους επικεφαλής των οργανισμών που εκπροσωπούσαν , για να εξασφαλιστεί η σιωπή τους και να αποφευχθεί η αναμενόμενη απάντηση τους ότι όλα όσα ανακοίνωσαν είχαν συμφωνηθεί με τον υπουργό Οικονομικών, ανεξάρτητα φυσικά από το ιταμό ύφος που χρησιμοποίησαν.

Το επιβεβαίωσαν άλλωστε οι συνεντεύξεις τους στον Κυριακάτικο τύπο, γεγονός που πέραν των άλλων έθεσε με επιτακτικό τρόπο την απαράδεκτη τακτική των συνεντεύξεων τύπου που σταδιακά καθιέρωσαν στο τέλος της τακτικής παρουσίας τους στην χώρα.

Στα πολλά τώρα ερωτήματα που γεννιούνται μικρή σημασία έχει να δοθούν απαντήσεις, μια και η ζημία η καθοριστική φοβούμαι, έγινε ήδη.

Ερωτήματα όπως γιατί ο Γ. Παπακωνστανίου συμφώνησε , ή γιατί ζήτησε από την τρόϊκα να ανακοινώσει εκείνη πρώτη την ανάγκη αποκρατικοποιήσεων σε τέτοια έκταση και τέτοια σαρωτικά χαρακτηριστικά

Και όλα αυτά ενώ περιμένουμε την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου για την οριστική διαμόρφωση της απόφασης για την περιβόητη «οικονομική διακυβέρνηση», αλλά Γερμανικά φυσικά.

Μια απόφαση που θα περιελάμβανε και την επιμήκυνση του χρέους των 110 δις. με ταυτόχρονη μείωση του επιτοκίου, αλλά και την δυνατότητα δανεισμού από το ενισχυμένο Ταμείο Στήριξης, ώστε να αγοραστούν ελληνικά κρατικά ομόλογα από την αγορά και έτσι να επιτευχτεί μια ουσιαστική μείωση του δημόσιου χρέους.

Τα πράγματα στις συζητήσεις στην Ευρώπη δείχνουν βέβαια ότι υπάρχει εμπλοκή και ότι δεν θα βρεθεί εύκολα μέχρι την 25η Μαρτίου, η καθιερωμένη στις περιπτώσεις αυτές συμβιβαστική λύση και ενδεχομένως να προβάλλει και πάλι το φάσμα των αγορών να αναλαμβάνουν τον γνωστό ρόλο τους στέλνοντας μηνύματα, κύριος αποδέκτης των οποίων θα είναι οι αδύναμοι κρίκοι του Νότου.

Μήπως λοιπόν η βιαστική αυτή εξαγγελία, που ελάχιστες ελπίδες έχει να υλοποιηθεί ,τόσο για την διετία μέχρι το 2012, όσο και για την συνέχεια, σκόπευε να εξασφαλίσει ένα εναλλακτικό «μαξιλάρι» στην αναμενόμενη πίεση των αγορών;

Ο Γ. Παπακωνσταντίνου δεν θα αποφύγει το προσωπικό πολιτικό κόστος ότι με την διαχείριση του ευαίσθητου θέματος της αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας, ουσιαστικά αναίρεσε κάθε αποτελεσματική κίνηση προς την κατεύθυνση αυτήν και ακύρωσε τα όποια αποτελέσματά της, όταν αυτή η πολιτική είχε τουλάχιστον την δεσμευτική συγκατάθεση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο «μείγμα» πολιτικής της οποίας, κατείχε εξέχουσα θέση.

Και όταν το σύνολο των ελλήνων αναλυτών και οικονομικών παραγόντων επέμεναν από την πρώτη στιγμή ότι η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι εκ των ων ουκ άνευ πολιτικών, που μπορούν να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση στην ομαλή διαχείριση του τεράστιου δημόσιου χρέους της χώρας.

Και τώρα, τι μέλλει γενέσθαι;

Η περιπέτεια αυτή της κυβέρνησης, διαμόρφωσε ασφαλώς νέα δεδομένα για το μη ομολογούμενο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.

Πριν από αυτό και καλώς εξελισσομένων των θεμάτων που μας ενδιαφέρουν στην Σύνοδο Κορυφής, η αίσθηση ότι ο Γ. Παπανδρέου θα χρειαζόταν έναν μεγαλύτερο ορίζοντα να σταθεροποιήσει την οικονομία και να επιχειρήσει να δώσει κάποια δείγματα εξόδου από το τούνελ της κρίσης και άρα μια εκλογική αναβάπτιση της εμπιστοσύνης του λαού , πιθανόν να κατέληγε στην κρίσιμη απόφαση των πρόωρων εκλογών.

Την πιθανότητα αυτήν ήρθε να ενισχύσει και η βιαστική επιστολή που απηύθυνε στα κόμματα ο Γ. Παπακωνσταντίνου για μια συζήτηση γύρω από το εκτεινόμενο μέχρι το 2015 νέο Μνημόνιο, με το αιτιολογικό ότι οι δεσμεύσεις του ξεπερνούν την «νομιμοποιητική» θητεία αυτής της κυβέρνησης.

Το αιτιολογικό είναι φυσικά πρωτότυπο, μια και καμιά κυβέρνηση δεν νομοθετεί και δεν δεσμεύει την χώρα μόνο στα χρονικά όρια της θητείας της και πολύ περισσότερο όταν είναι πασιφανές πως δεν υπήρχε περίπτωση να εξασφαλιστεί η συναίνεση από κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Τι απέμενε;

Μια δικαιολογία ότι συνεπώς απαιτείται μια λαϊκή συγκατάθεση και εξουσιοδότηση για την μακροχρόνια αυτήν δέσμευση, και μια επίκληση της άρνησης της αντιπολίτευσης, άρα και η ευθύνη της να οδηγήσει εκείνη αναγκαστικά την χώρα σε πρόωρες εκλογές, που όπως έδειξαν όλες οι σχετικές έρευνες κρίνονται ανεπιθύμητες από την μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης.

Μπορεί όμως η κυβέρνηση να επιχειρήσει εκλογές κάτω από το βάρος των δυσμενών εντυπώσεων που άφησε η συνέντευξη της τρόικας και κυρίως ο θυμός , η οργή και η καχυποψία που προκλήθηκαν στην συνέχεια, για το «ξεπούλημα των ασημικών σε τιμές ευκαιρίας»;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα , αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στην οποία περιήλθε η κυβέρνηση.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν χάνει απλώς για πρώτη φορά την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά χάνει τουλάχιστον προς το παρόν και το αναντικατάστατο πλεονέκτημα ,κάτω από τις διαμορφωθείσες συνθήκες, να χειριστεί ένα εξαιρετικά σημαντικό τομέα άσκησης πολιτικής όπως αυτόν της αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας και των εντυπώσεων που οι σχετικές κινήσεις διαμορφώνουν στις αγορές, αλλά και στα όργανα της Ε.Ε.με δεδομένη πλέον την αρνητική στάση της κοινωνίας.

Θα ασκήσει συνεπώς ή όχι την οποιαδήποτε επιρροή στην λήψη αποφάσεων για πρόωρες εκλογές η περιπέτεια της κυβέρνησης από την συνέντευξη τύπου της τρόικας και κυρίως ο σάλος που ακολούθησε;

Οι τελευταίες μετρήσεις των τάσεων της κοινής γνώμης, εξαιρετικά θετικές για το κυβερνών κόμμα, δεν αποκλείεται να δώσουν πρόσθετα επιχειρήματα σε όσους μέσα στην κυβέρνηση υποστηρίζουν το σενάριο των πρόωρων εκλογών, υπό την απαραίτητη πάντοτε προϋπόθεση ότι στην Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου θα ληφθούν οι θετικές για το ελληνικό δημόσιο χρέος αποφάσεις που τόσο προσδοκά η ελληνική πλευρά.

Συμπέρασμα;

Παρ όλα όσα γράφονται και διαψεύδονται, το σενάριο των εκλογών είναι υπαρκτό και βρίσκεται πάνω στο τραπέζι του πρωθυπουργού. Ή τουλάχιστον στο πίσω μέρος του μυαλού του.