ΠΑΡΑ ΤΙΣ –ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ- ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ....

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ

Ο ΑΘΛΟΣ ΔΕΝ ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ

Το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος ήρθε στο προσκήνιο

Και έτσι βγήκαμε και εμείς και οι εταίροι μας στο κυνήγι της χίμαιρας των συναινέσεων.

Άρκεσε να μπει στο τραπέζι των αγορών και στην συνέχεια όλων, το τερατώδες πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους, για να ανατραπούν όλα, να αλλάξει το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας, να γίνει της μόδας η άποψη της αριστεράς και του Α. Σαμαρά, ότι το Μνημόνιο οδηγεί στον όλεθρο, ότι το πείραμα απέτυχε, το «μείγμα πολιτικής» ήταν λάθος.

Η κόπωση της κυβέρνησης, η καθυστέρηση στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων, η επιβεβαίωση της πλήρους ανικανότητας και άρνησης του κρατικού μηχανισμού να υλοποιήσει αποφάσεις, οι εσωτερικές συγκρούσεις στον χώρο της κυβέρνησης, θεωρήθηκαν δευτερεύουσες αιτίες.

Συζητούμε ωσάν να έχουμε την ελευθερία να αποφασίσουμε το «μείγμα» πολιτικής, ωσάν να μας έμειναν περιθώρια άσκησης πολιτικής, είτε για την πάσχουσα κοινωνία, είτε για την ανάπτυξη, είτε για την παιδεία και την υγεία.

Συζητούμε παριστάνοντας τους κουφούς στις ρητές έως κυνικές δηλώσεις της τρόϊκας και κορυφαίων παραγόντων της Ε.Ε. ότι η δόση του 2011 και εν συνεχεία η εξασφάλιση νέας χρηματοδότησης για το 2012 και 2013, εξαρτώνται πλήρως και σαφώς από τους συγκεκριμένου όρους ,που όπως φαίνεται θα ενσωματωθούν στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Έχει κανείς να προτείνει κάποιον άλλον τρόπο για την εξεύρεση αυτών των κονδυλίων;

Μας διαφεύγει ότι το δάνειο των 110 δις. του περασμένου Μαΐου, μας δόθηκε γιατί δεν θα είχαμε ως χώρα να πληρώσουμε υπαλλήλους, καθηγητές, γιατρούς, αστυνομικούς και φυσικά τις δόσεις των δανείων που χρωστούσαμε ήδη. Και φυσικά μας δόθηκε με όρους και μάλιστα αδιαπραγμάτευτους.

Είχε τότε κανείς να προτείνει κάτι διαφορετικό;

Υπήρχε κάπου κρυμμένος κάποιος θησαυρός 110 δις. που θα μπορούσε να εφευρεθεί ή να αποκαλυφθεί και το παραβλέψαμε;

Και ποιος ήταν τότε ο στόχος όλων αυτών;

Μα δεν μας χωρίζουν από τον περυσινό Μάιο δεκαετίες. Θυμόμαστε ότι είχε προδιαγραφεί με σαφήνεια το ποσοστό της μείωσης του ελλείμματος για το 2011 και το 2012 και το 2ο13.

Και τι έγινε το 2011;.

Επιτεύχθηκε ο στόχος της μείωσης του ελλείμματος. Φυσικά με κάποια παρέκκλιση, αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό δεν έγινε.

Φυσικά και στο μεταξύ προέκυψαν τα γνωστά σε όλους προβλήματα, οι παθογένειες της κρατικής διοίκησης, και στην συνέχεια η εσωτερική ένταση στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, οι καθυστερήσεις, οι αμφιβολίες, οι διαφωνίες, οι αναβλητικότητες.

Κι όλα αυτά όταν έγινε φανερό πώς η προσφυγή μας στις αγορές θα ήταν αδύνατη και για το 2012 και το 2013 και ότι με την ύφεση να κυριαρχεί η χώρα δεν θα είχε την δυνατότητα να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις. Δεν χρειάζονταν τίποτε περισσότερο οι αγορές για να ξαναδείξουν τα δόντια τους.

Και από κοντά όλο το σύστημα που άμεσα ή έμμεσα κυβερνά την χώρα, τα θιγόμενα συμφέροντα, ο λαϊκισμός, οι κομματική τυφλότητα , συμφέροντα των ιδιοκτητών των μεγάλων ΜΜΕ.

Η χώρα βρέθηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης, των αγορών, των αναλυτών, των οικονομικών παραγόντων του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη και την Αμερική.

Την κρίσιμη εκείνη στιγμή η κυβέρνηση έχασε το MOMENDUM, περιέπεσε στην αδράνεια, στην εσωστρέφεια, έδινε σχεδόν καθημερινά δείγματα, αδυναμίας, αναποφασιστικότητας, αβεβαιότητας και το σημαντικότερο αποδιάρθρωσης

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχασε την αξιοπιστία της απέναντι στους εταίρους, που ελάχιστους μήνες πριν επαινούσαν δημόσια την τόλμη και την αποφασιστικότητα της, τις θυσίες της χώρας και των πολιτών τον «σεβασμό» τους προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού.

Παρασυρμένοι και αυτοί από την επίθεση των αγορών, πανικόβλητοι ότι βρίσκονται και πάλι στο σημείο μηδέν, άρχισαν την δημόσια συζήτηση εκείνου που φάνταζε ως ταμπού και τρόμαζε τους πάντες, την αναδιάρθρωση δηλαδή του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έδειχνε ότι δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί μόλις έληγε η αιμοδοσία του δανείου των 110 δις.

Και η Ευρώπη φανέρωσε άλλη μια πτυχή των αδυναμιών της. Πολυγλωσσία, αδυναμία να συμφωνήσει σε κάποιο σχέδιο, σε κάποια λύση. Απίστευτες διαφωνίες ανάμεσα στα θεσμικά όργανα της , απύθμενός λαϊκισμός των ηγετών της, που ρυθμίσουν τις τύχες και το μέλλον της Ευρώπης με το μάτι στραμμένο στην εκλογική τους πελατεία, την οποία οι ίδιοι τροφοδότησαν με πρωτοφανή για την εποχή μας μισαλλοδοξία και ρατσισμό εναντίον των «τεμπέληδων του Νότου, που ζουν σε βάρος των εργαζομένων του Βορρά».

Η αναδιάρθρωση πέρασε από όλα τα στάδια, ως «κούρεμα», ως επιμήκυνση, ως , ως, για να καταλήξει μέσα σε δύο εβδομάδες συγκρούσεων και φανατισμού, στην «εθελοντική διακράτηση» και να περάσει προς το παρόν στα αζήτητα μετά τους κεραυνούς και τις απειλές που εξαπέλυσε ο Ζ.Κ. Τρυσέ της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας.

Τι έμεινε;

Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης 2012-2015 συνοδευόμενο όπως είναι φυσικό από μέτρα ύψους 26 δις. Η πίεση για είσπραξη 50 δις από αποκρατικοποιήσεις και φυσικά ένα νέο Μνημόνιο που θα καλύπτει τον δανεισμό του 2012 και ίσως του 2013, μια και η προσφυγή στις αγορές φαίνεται να απομακρύνεται όλο και περισσότερο.

Η Ευρώπη πιέζει ασφυκτικά, οι δημόσιες δηλώσεις των εκπροσώπων της γίνονται όλο και πιο απειλητικές, κυνικές και κάποτε προσβλητικές, και κάπου εκεί προέκυψε και η «συναίνεση» με ένα τρόπο απαράδεκτο και αψυχολόγητο, με ένα τρόπο που προκάλεσε την αντίδραση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Αυτά στο προσκήνιο. Γιατί στο παρασκήνιο οι πιέσεις τουλάχιστον προς την Ν.Δ. είτε διαψεύδονται είτε όχι υπήρξαν και μάλιστα ισχυρές, και αυτό φάνηκε τόσο από το «Ζάππειο 2» όσο και από τις εν συνεχεία δηλώσεις του Α. Σαμαρά, που ξεκαθαρίζει σταδιακά ότι θα ψηφίσει αρκετά από τα νέα μέτρα που ετοιμάζεται να ανακοινώσει η κυβέρνηση.

Και να μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη μπορεί να επικαλεστεί το προηγούμενο της Πορτογαλίας και Ιρλανδίας, όπου η αντιπολίτευση υποχρεώθηκε να συναινέσει και μάλιστα εγγράφως στα μέτρα που επέβαλε το εκεί Μνημόνιο

Και τώρα το καίριο ερώτημα.

Είμαστε βέβαιοι για το που θα οδηγήσουν τα νέα αυτά μέτρα;

Συνυπολογίσαμε ως προς την αποτελεσματικότητά τους, τις αντοχές της κοινωνίας, τον ρόλο της κρατικής μηχανής, την γραφειοκρατία, τα εσωτερικά κομματικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ, την συνοχή της κυβέρνησης, την αποφασιστικότητα του Γ. Παπανδρέου;

Γιατί όλα αυτά θα συμβάλουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θετικά ή αρνητικά στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος.

Αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως σχεδιάζονται τότε κάποια στιγμή θα συζητηθεί ίσως πίσω από κλειστές πόρτες, κάποια ρύθμιση του δημόσιου χρέους, γιατί ακόμη και αν εισπραχθούν τα 50 δις των αποκρατικοποιήσεων και διατεθούν αποκλειστικά στην μείωση του χρέους και πάλι αν δεν έχει προκύψει η δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης από πλεονάσματα του εθνικού προϊόντος και πάλι οι αγορές θα κλείσουν για την Ελλάδα.

Και ένα τελευταίο ερώτημα

Θα προσφύγει ο Γ. Παπανδρέου σε πρόωρες εκλογές και πότε;

Ο ίδιος αρνείται κάθε τόσο το ενδεχόμενο εκλογών.

Θεωρώ ότι δηλώσεις του αυτές εκφράζουν και την πραγματική βούλησή του.

Δεν θα δεχθεί να «δραπετεύσει» με κανένα τρόπο , όπως ο προκάτοχος του μπροστά στα προβλήματα ,που θέτουν σε κίνδυνο την σωτηρία της χώρας.

Συνυπολογίζει πάντα και την διεθνή παρουσία του και τον ρόλο του στην Σοσιαλιστική Διεθνή.

Αλλά και γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι η προκήρυξη εκλογών τώρα και η προεκλογική περίοδος που θα ακολουθήσει θα διαλύσουν τα πάντα και με απόλυτη βεβαιότητα θα φέρουν την χώρα σε μια ακυβερνησία, που θα καλείται παρ όλα αυτά ,να διαχειριστεί απείρως δυσκολότερα προβλήματα.

Εκτός και αν…..

Εκτός και αν ηττηθεί στην Βουλή, χάσει την δεδηλωμένη, οπότε είναι υποχρεωμένος από τους κανόνες της Δημοκρατίας να παραιτηθεί.

Εκτός και αν οι εκλογές είναι ο μοναδικός δρόμος για μια κυβέρνηση « μεγάλου συνασπισμού», που θα επιβληθεί από την Ευρώπη με την απειλή της εκδίωξης από την Ευρωζώνη…