Ε, όχι κι έτσι κ. Χρυσοχοϊδη…..

Εκτός κι αν με τον όρο «αποσοβιετοποίηση» υπονοείτε την λεηλασία του ρωσικού δημόσιου πλούτου, από την μαφία των ολιγαρχών του νέου καθεστώτος.

Διάβασα την πρόσφατη δήλωση του υπουργού Ανάπτυξης κλπ Μιχ. Χρυσοχοϊδη για τις αποφάσεις του όντως κρίσιμου για το μέλλον της χώρας, Υπουργικού Συμβουλίου της Δευτέρας και ιδιαίτερα εκείνης που αναφερόταν στις αποκρατικοποιήσεις:

«Ουσιαστικά αποφασίστηκε η αποσοβιετοποίηση του κράτους και η δημιουργία ενός νέου ισχυρού οικονομικού πρότυπου με χαρακτηριστικά την εξωστρέφεια, τον δυναμισμό και την καινοτομία».

Δηλαδή το πέρασμα των λιμανιών, του νερού, των τραπεζών, της ηλεκτρικής ενέργειας και εκατοντάδων άλλων δημόσιων οργανισμών στην ιδιωτική εκμετάλλευση, είναι κατά τον Μ. Χρυσοχοϊδη, αποσοβιετοποίηση , ενώ η «δημιουργία ενός νέου ισχυρού οικονομικού πρότυπου», δεν είναι καθόλου Θατσερισμός…

Ταυτόχρονα κατήγγειλε και δικαίως ότι όλα αυτά τα χρόνια όλες οι πολιτικές δυνάμεις εξουσίας, δημιουργούσαν ένα κράτος πελατειακό και «προσοδοφόρο» και ο καθένας μπορεί εδώ να προσθέσει και αναποτελεσματικό, εν πολλοίς διεφθαρμένο, συχνά άχρηστο χωρίς αντικείμενο ουσίας, μεταπρατικό και παρασιτικό.

Όλα αυτά τα γνωρίζαμε λίγο ή πολύ και η πολιτική τάξη τα γνώριζε πολύ καλύτερα και εκ των έσω, αφού τα «αξιοποιούσε» ως εργαλεία και μηχανισμούς κατάληψης και διατήρησης της εξουσίας.

Τον τελευταίο βέβαια καιρό βρεθήκαμε μπροστά σε απίστευτες ιστορίες λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, συνδιαχείρισης διορισμένων διοικήσεων και εκλεγμένων συνδικαλιστών, σπατάλης , διαφθοράς και αδιαφορίας , που φτάνουν μέχρι την Ευρώπη και μπαίνουν στα χείλη των πολιτικών της, εξευτελίζοντας για ένα ακόμη λόγο την άτυχη αυτήν χώρα.

Μέχρις εδώ καλά.

Αλλά τι θα σημαίνει για την χώρα, όταν θα έχει στερηθεί εξ αιτίας αυτής ακριβώς της παρακμής, κάθε δημόσιο φορέα ή οργανισμό και τα πάντα θα περιέλθουν στα χέρια των ιδιωτών ελλήνων ,ή ξένων ,αδιάφορο.

Υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, αξιοποίησης και εκμετάλλευσης του δημόσιου πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, τομέων καίριας σημασίας όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και για την εθνική και στρατηγική τους σημασία, ή των φορέων αντιμετώπισης κοινωνικών αναγκών, όλων αυτών που συνιστούν και καθορίζουν ένα κράτος που διαχειρίζεται την μοίρα του , τον δημόσιο πλούτο και τα δημόσια αγαθά;

Δεν νομίζω πως μας διέφυγε το γεγονός ότι πολλοί και εδώ και στην Γαλλία υποστηρίζουν ότι η χώρα αυτή και ιδίως οι πολίτες της δοκιμάστηκαν λιγότερο από την κρίση από οποιαδήποτε άλλη χώρα, χάρις στον εκτεταμένο δημόσιο τομέα της ένα μεγάλο και συγκροτημένο κράτος πρόνοιας, που οδήγησε πολλούς να χαρακτηρίζουν την Γαλλία, ως το «τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού».

Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο η δήλωση του Μ. Χρυσοχοίδη πρέπει να μας ανησυχήσει για τον «ρεαλισμό» και τον κυνισμό της , κυρίως όμως γιατί φαίνεται να υποκρύπτει ένα ιδιότυπο «σοσιαλφιλελευθερισμό», επικίνδυνο για την κυβέρνηση, αλλά οπωσδήποτε για την χώρα και το μέλλον της.

Γιατί όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα και κάτω από την ασφυκτική πίεση του αναπόφευκτου, πολιτική τάξη και λαός χάνουμε την νηφαλιότητα και την διεισδυτική ματιά, την δυνατότητα να αξιολογούμε την ουσία και τις συνέπειες των πολιτικών που εκβιαστικά μας επιβάλλονται, εγκαταλείποντας στέρεες πολιτικές θέσεις, αξίες και δεσμεύσεις, υποκύπτοντας σχεδόν αδιαμαρτύρητα στην βίαιη προσαρμογή.

Στον βωμό των επιδιώξεων και των στόχων για «μικρότερο κράτος», περισσότερο αποτελεσματικό και λιγότερο σπάταλο, αφήνουμε στο απυρόβλητο, η δεν αρκούμαστε στην εξαφάνιση των εκατοντάδων δημόσιων «οργανισμών» ιδιωτικού και δημόσιου δικαίου, που στήθηκαν στις δεκαετίες που πέρασαν ανά την Ελλάδα και απορροφούν πολύτιμους δημόσιους πόρους χωρίς να συμβάλουν στην ανάπτυξη, την εξυπηρέτηση πραγματικών αναγκών του λαού και προσφέρουμε βορά στην απληστία του ιδιωτικού κεφαλαίου εθνικού και διεθνούς τον δημόσιο πλούτο, την δημόσια περιουσία της χώρας.

Και αν η υπέρτατη ανάγκη, η σωτηρία της χώρας το επιβάλλει, αν με την πλάτη στον τοίχο απλώς συγκατανεύουμε στις πιέσεις και τους εκβιασμούς των εταίρων μας, που ζητούν εδώ και τώρα εκποίηση των πάντων για να «πεισθούν» για την αποφασιστικότητα μας να εργαστούμε για την έξοδο από την κρίση, ας το κάνουμε με τιμιότητα, με ειλικρίνεια, με αυτογνωσία και αυτοκριτική.

Και ας σταματήσουμε να ντύνουμε με ρούχα της φαντασίας μας τον γυμνό βασιλιά, για να κρατούμε τα προσχήματα.

Πολύ φοβούμαι ότι ακόμη και η μισή συναίνεση της Ν.Δ. στις αποκρατικοποιήσεις δεν θα σώσει την κυβέρνηση, από το αδιέξοδο και την ισχυρή κοινωνική αντίσταση.

Ότι ο συνδυασμός των εκποιήσεων αυτών με τα νέα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα, που πλήττουν και πάλι τις μεγάλες λαϊκές μάζες, αλλά και η συνεχιζόμενη αναποτελεσματικότητα του κράτους, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν τον Γ. Παπανδρέου στην μοναδική πλέον έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο θα περιέλθει , στις πρόωρες δηλαδή εκλογές, εν γνώσει ότι αυτές δεν θα αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση και άρα θα καταστήσουν υποχρεωτικό τον «μεγάλο συνασπισμό» την συνευθύνη των δύο κυρίως υπεύθυνων κομμάτων, για την τραγική κατάσταση της χώρας , ως την έσχατη λύση να δοθεί επιτέλους μια απάντηση στην κρίση.